Παρασκευή 19 Σεπτεμβρίου 2014

At the Movies: The Court (2014)

by The Hungry Reviewer

Έχω ξαναγράψει πόσο ενδιαφέρουσα είναι η πρωτοβουλία του φεστιβάλ Βενετίας να προβάλλεικάποια φιλμ (κατά βάση του παράλληλουτμήματος Οrizzonti) σε stream σχεδόν ταυτόχρονα με την πρώτηπαγκόσμια προβολή τους στο φεστιβάλ. Ναι μεν τα φιλμ δεν είναι οι πολυαναμενόμενες πρεμιέρες του διαγωνιστικού ή οι φορτωμένες με σταρ παραγωγές που έρχονται εκτός συναγωνισμού, αλλά ενίοτε είναι εξίσου αν όχι παραπάνω αξιόλογες ταινίες, ενώ είναι κάπως δύσκολο να βρουν διανομή σε κάποιο εξωφεστιβαλικό κανάλι, οπότε άλλος ένας λόγος να τις δει κάποιος σε stream. Σε τελική ανάλυση η έλειψη των μεγάλων stream services από την Ελλάδα (Netflix πχ, ενώ νομίζω ότι ούτε το Amazon Instant Video είναι διαθέσιμο) παρακινεί όποιον θέλει κάτι πρόσφατο και λιγότερο mainstream να πάει κατευθείαν στα torrents.

Η επιλογή της ινδικής ταινίας The Court για online προβολή (η οποία κοστίζει 4 ευρώ για ένα και μοναδικό streaming που προσφέρεται έως και σε HD ποιότητα, με αγγλικούς πάντοτε υπότιτλους) ήταν όπως αποδείχθηκε ιδανική αφού η ταινία πήρε το βραβείο καλύτερης ταινίας στο τμήμα Orizzonti, αλλά και το Λέοντα του μέλλοντος που πήγε στο σκηνοθέτη Chaitanya Tamhane (βλ. φώτο παρακάτω) και τους παραγωγούς της ταινίας.

 

Για να μην αρχίσω την ακατάσχετη υμνολογία θα προσπαθήσω να περιοριστώ σε δυο τρεις παρατηρήσεις/ ενδιαφέρουσες αιχμές με αφορμή την ταινία. Καταρχήν, ο σκηνοθέτης είναι 26 χρονών. Και σε αυτή την ηλικία και με την πρώτη του μεγάλου μήκους φίξιον ταινία καταφέρνει να κάνει κάτι που υπερβαίνει κατά πολύ το δικαστικό δράμα, παρόλο που κέντρο της ταινίας είναι η αίθουσα του δικαστηρίου και μια συγκεκριμένη υπόθεση με τους πρωταγωνιστές της. 

Κατορθώνει να κάνει μια εγκάρσια τομή, μια μικρή αλλά εύστοχη σπουδή πάνω στη βαθιά και πολύπλευρη ταξικότητα στην κοινωνία τoυ Μουμπάι (ή της Βομβάης τελοσπάντων) και στις διάφορες εκφάνσεις της, χωρίς να πέφτει σε (πολλές) παγίδες στερεοτυπικών χαρακτήρων και καταστάσεων. 

Αποφεύγει τις εύκολες κατηγοριοποιήσεις και οι αντιφατικοί ήρωές του δεν έχουν μια ενιαία ταυτότητα, αφού παρουσιάζουν μια πολιτισμική, ταξική και οικονομική πολλαπλότητα. Ταυτόχρονα, δεν αποστρέφει το βλέμμα του (αν και ίσως δε δίνει την πρέπουσα έμφαση) από τις εικόνες της απόλυτης φτώχειας και τη μοίρα των ανέγγιχτων που ζητούν τη χειραφέτησή τους και που είναι τελικά τα διαρκή θύματα του γραφειοκρατικού και αναχρονιστικού δικαστικού συστήματος που στελεχώνουν οι τρεις βασικοί πρωταγωνιστές του Tamhane. 
 

Τέτοια εμβρίθεια και λεπτότητα στη μελέτη κάποιων χαρακτήρων που τελικά γίνεται μελέτη μια ολόκληρης κοινωνίας ή μιας ολόκληρης ομάδας μου θυμίζει πολύ έντονα το σινεμά του Asghar Fahradi (ειδικά μέχρι το Ένας Χώρισμός) αλλά και το Κάποτε στην Ανατολία του Nuri Bilge Ceylan που επίσης μεταμφιέζει μια φέτα ζωής σε μια ταινία είδους, ένα procedural, για να υπερβεί κατά πολύ τελικά τα όρια του είδους. Μια ακόμη ομοιότητα με τους δύο παραπάνω σκηνοθέτες είναι το αριστοτεχνικό σενάριο το οποίο ευθύνεται σε σημαντικό βαθμό και  για τη φυσικότητα στις ερμηνείες των ηθοποιών, η οποία είναι απαραίτητη σε τέτοιες τύπου ταινίες.

Η πιο πρόσφατη παραγωγή από αυτή την τεράστια χώρα/υποήπειρο που έγινε γνωστή στα μέρη μας είναι το The Lunchbox. Πρόκειται για μια καλοφτιαγμένη ταινία με τον απαραίτητο για εμπορικές βλέψεις διεθνή σταρ Irrfan Khan (κάτι αντίστοιχό του είναι ο Αργεντίνος Ricardo Darín o οποίος “επιβάλλεται” να πρωταγωνιστεί σε κάθε μα κάθε αργεντίνικη ταινία που παίζεται εκτός συνόρων).  

H ταινία είχε τη σωστή δόση εξωτισμού και κουλέρ λοκάλ για να μας σαγηνεύσει και όχι να μας αποξενώσει, ενώ είχε σαν πυρήνα της αφήγησής την απόλαυση ενός καλομαγειρεμένου φαγητού και μη ξεχνάμε φυσικά πως ό,τιδήποτε σχετικό με την κουλτούρα του φαγητού είναι θέμα της μόδας και παντού γύρω μας (βλέπε και το πολύ πρόσφατο The Chef του Jon Favreau). To Τhe Court λοιπόν, όπως το mainstream αλλά οξυδερκές Variety επισημαίνει στην πολύ καλογραμμένη κριτική του, είναι μάλλον πολύ εγκεφαλικό για το κοινό του The Lunchbox. Όπως διαφορετικός είναι ο εγκεφαλικός ρεαλισμός του The Court από τον ψυχολογικό ρεαλισμό του Ρουμανικού Νέου Κύματος (άσχετη η παρατήρηση αλλά κάπου έπρεπε να μπει).

Τελειώνοντας, να επισημάνω ότι παρακολουθώντας σε επαρκή βαθμό τη νέα ελληνική παραγωγή (και όχι μόνο τον Κυνόδοντα, το Attenberg, το Μiss Violence και τον Οικονομίδη), να πω ότι θεωρώ υπαρκτή την έλειψη ενός τέτοιου σινεμά στα μέρη μας. Μιας ταινίας δηλαδή που θα μπορέσει να συνθέσει την αλληγορία του Λάνθιμου, την παραβολή του Τζουμέρκα (Χώρα Προέλευσης), το φόκους στα λούμπεν κομμάτια της κοινωνίας του Οικονομίδη και τις ενδιαφέρουσες αλλά ατελείς περιπτωσιολογίες των Τσίτου (Άδικος Κόσμος), Τσεμπερόμπουλου (Ο Εχθρός Μου) και Κωνσταντάτου (Luton). Και πάνω από όλα θα το κάνει αυτό φτιάχνοντας το  φρέσκο σινεμά που θαυμάζει ο σινεφίλ σήμερα.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου