Με αφορμή την κριτική του mic.gr στο The Crying Light....

...δημοσιεύεται φιλοξενούμενος στο παρόν blog ένας καλά επιχειρηματολογημένος αντίλογος από την φίλτατη Β.Σ.


Με αφορμή την κριτική του γνωστού e-zine mic.gr για το νέο album του / των Αntony and the Johnsons, Τhe Crying Light (2009, Secretly Canadian), θα ήθελα να κάνω μερικές επισημάνσεις για τον συγκεκριμένο μουσικό σε σχέση με τα γραφόμενα του αρχισυντάκτη. Το ότι το Crying Light δεν αρέσει στον γράφοντα είναι απολύτως κατανοητό. Εγώ προσωπικά ‘κόλλησα’ αμέσως με το δίσκο αλλά σε κάτι το οποίο ενέχει τόσο πολύ το προσωπικό γούστο και την υποκειμενικότητα του καθένα όπως οι μουσικές επιλογές δε χωράει αμφισβήτηση της γνώμης του (ειρήσθω εν παρόδω ακόμα περιμένω κακή κριτική για το Merriweather Post Pavillion των Animal Collective aka Radiohead of the web 2.0 generation…).

Στον αρχισυντάκτη λοιπόν δεν αρέσει ο δίσκος και από την αρχή τον λοιδορεί ως μια συλλογή λυγμών του κλαψιάρη Antony. Δεκτό, δεκτότατον ως εδώ. Η σύγκριση της κλάψας του Antony και των συναισθημάτων που προκαλεί όμως με το ‘γλύψιμο του Αυτιά στον Καρατζαφέρη’ είναι μάλλον άστοχη αν και δε θα εμείνω εδώ για να μην κατηγορηθώ για υπερβάλλουσα πολιτική ορθότητα (Καρατζαφέρης = ακροδεξιός- και λίγα λέμε-, Antony = queer/ διαφορετικός για τους φοβικούς- μάλλον αυτά δεν πάνε μαζί). Δέχομαι επίσης ότι τα ίδια τα τραγούδια δε λένε κάτι στο συντάκτη, ειδικά σε σχέση με αυτά του I Am a Bird Now (2005, Secretly Canadian).

Ο Antony είναι λοιπόν ένας ‘βουτυρομπεμπές crooner’. Και πάλι θα σκοντάψω μιας και ο χαρακτηρισμός δεν πέφτει τυχαία αλά επιβεβαιώνεται παρακάτω από τη σύγκρισή του με ‘τους διάφορους Perry Como και Bobby Vinton’. Αυτή η σύγκριση του Antony με τo ‘κανονιστικό αντρικό’ ας πούμε τραγουδιστικό πρότυπο της μεταπολεμικής Αμερικής και κυρίως η ταύτιση του με τη δεδομένη συντηρικότητα αυτού του μουσικού χώρου είναι τουλάχιστον αδόκιμη και πραγματικά δε βρίσκω καμία επιφανειακή ή ουσιαστική μουσική ή εν γένει ομοιότητα του Hegarty με τα είδωλα του ’50 και του ’60 για τις νοικοκυρές και την αγία αμερικανική οικογένεια των προαστίων.

Εξάλλου, ναι μεν ο Antony έχει πάρει ένα Mercury και έχει αποκτήσει κάποια δημοσιότητα (έστω αρκετή) αλλά δεν πιστεύω ότι έχει γίνει το household name που έχει ξεπουλησει τα πάντα στο mainstream. Kαι καθαρά μουσικά μιλώντας, θεωρώ ότι οι επιρροές του πόρρω απέχουν από την κατηγορία των crooners. Σε τελική ανάλυση όσο και αν ο Antony έχει επιλέξει να αφήσει στο background την queer περσόνα του σ’ αυτό το δίσκο, αυτό δε συνεπάγεται ότι έγινε ένα εύπεπτο προιόν, ούτε ότι απεκδύθηκε την ταυτότητα του. Σίγουρα όταν μιλάμε με όρους ‘μαζικής κουλτούρας’ και μαζικής/ παγκοσμιοποιημένης κοινωνίας του θεάματος πολλές ‘γωνίες’ αμβλύνοται για να γίνει κάποιος εύκολα αποδεκτός και πολλές υποχωρήσεις γίνονται.

Προφανώς ο Antony δεν είναι πια ένα underground είδωλο στις παρυφές του Manhattan και θα ήταν εδώ ενδιαφέρουσες συγκρίσεις με άλλους καλλιτέχνες όπως η Baby Dee. Αλλά δεν έχει μεταλαχθεί και σε κάτι που πρέπει να κατεδαφιστεί από ένα νέο rock ’n’ roll όπως ο αρχισυντάκτης του mic διατείνεται. Παρεπιπτόντως αν συνέχιζε στο ίδιο μοτίβο με το I Am A Bird Now σίγουρα κάποιοι θα τον κατηγορούσαν (και όχι απαραίτητα άδικα) για μανιερισμό- ότι χτίζει καριέρα πάνω σ’ αυτή την περσόνα (γιατί κάποιοι άλλοι μπορούν να μιλάνε σε κάθε δίσκο για τον έρωτα ή/ και τη σεξουαλικότητα είναι άλλο θέμα- βλέπε σεξιστικά πρότυπα). Αυτά τα λίγα ως προς τις ρητές αντιρρήσεις μου στην κριτική του mic.

Β.Σ.

Links:
The Crying Light (mic.gr review)
Antony And The Johnsons (Off. Site)
Antony And The Johnsons (Myspace)



.