Σάββατο 27 Ιουνίου 2015

[Replay: Summer Session #1 & #2]

by lkrory21

H έκτη σεζόν εκπομπών του παρόντος blog στον Poplie έκλεισε -εδώ μπορείτε να δείτε και όλα τα πόστερς της σεζόν- με δύο Summer Sessions τα οποία μπορείτε πλέον να τα ακούσετε "σε κονσέρβα" όπως ακριβώς μεταδόθηκαν στον "αέρα" στις 18.06 και 25.06 αντίστοιχα.

Το Summer Session #1 έχει μια πιο ατμοσφαιρική επιλογή τραγουδιών με έντονο το υδάτινο στοιχείο ενώ το Summer Session #2 θα μπορούσε να έχει και υπότιτλο "After the beach, on to the discotheque!".

Απολαύστε τα αμφότερα παρακάτω μέσω mixcloud και ανανεώνουμε το ραδιοφωνικό μας ραντεβού στον πιο εκλεκτικό ιντερνετικό ραδιοσταθμό της ημεδάπης (και ταυτόχρονα η καλύτερη παρέα!) για τον Σεπτέμβρη. Cheers!

Summer Session #1


Summer Session #2

Κυριακή 14 Ιουνίου 2015

[L.S.D. O.G.]

by lkrory21

Πάνε οι εποχές που το λεγόμενο cloud rap "μεσουρανούσε" ως η νέα τάση (θυμίζω εδώ και το δικό μου αφιέρωμα @ poplie radio τότε που η εν λόγω σκηνή ήταν στα ντουζένια). Σήμερα ακόμα και ο Based God Lil B έχει σταματήσει να βγάζει δύο mixtapes το μήνα με 20+ κομμάτια έκαστο, σχεδόν μόνο οι Clams Casino και Ryan Hemsworth (άντε και οι Friendzone) έχουν μείνει στον αφρό ως παραγωγοί, ο A$AP Rocky έχει γίνει fashion curator και έχει μπει για τα καλά στο mainstream βγάζοντας δίσκους με ανάμεικτα αποτέλεσματα (πάντως όταν δεν προσπαθεί να το παίξει MGMT ξέρω γω, μας χαρίζει ακόμα απίθανα Houston via Memphis throwbacks όπως το 'Wavybone' που ακούσαμε στο Season 6 Episode 29). Το ντουέτο των Main Attrakionz είναι το πιο συγκροτήμενο σχήμα που βγήκε μέσα από όλον τον συρφετό και το 808s & Dark Grapes II να παραμένει το καλύτερο δείγμα όχι μόνο του σχήματος αλλα όλου αυτού του ήχου.

Και ενώ περιμένoyμε εδώ και δύο χρόνια σχεδόν να κυκλοφορήσουν το 808 & Dark Grapes III που μας έχουν υποσχεθεί (και με τους Friendzone να αναλαμβάνουν εξ ολοκλήρου την παραγωγή υποτίθεται), το Steadybloggin' μάζεψε σε μια ωραιότατη συλλογή υπό τον τίτλο L​.​S​.​D. O​.​G. (Loosies in the Sky with the Diamonds Of God) 22 "ξέμπαρκα" κομμάτια (2010-2012) από την χρυσή εποχή των Main Attrakionz -δικά τους, σόλο κομμάτια από τα 2 μέλη, guest features σε άλλους γνώριμους της σκηνής, κλπ-  που δεν βρήκαν θέση στον ορυμαγδό κυκλοφοριών τους τότε.

Ακούς/"κατεβάζεις" μέσω bandcamp παρακάτω γιατί είναι μια καλή ευκαιρία να τσεκάρεις για τι ήταν/είναι ικανό το ντουέτο των Mondre M.A.N. και Squadda B από το Oakland της Καλιφορνία μέχρι να βγεί σε κάποια μορφή στα ίντερνετς το 808 & Dark Grapes III.

Πέμπτη 11 Ιουνίου 2015

[Season 6 Episode 30]

by lkrory21

lkrory21 | Season 6 Episode 30
Πέμπτη 11.06.2015 | 11μμ | Poplie Webradio

H τελευταία "κανονική" εκπομπή μιας ακόμα φανταστικής από όλες τις απόψεις σεζόν στον Poplie. School's out Bitches και έτσ'. Τις επόμενες δύο Πέμπτες που απομένουν πριν κλείσουμε για καλοκαίρι θα σας έχω δύο special Summer Sessions να σας κρατήσουν όμορφη, χαλαρή συντροφιά σε αυλές, ταράτσες, μπαλκόνια, παραλίες ή όπου άλλου θα αράζετε τα επερχόμενα ζεστά (φαντάζομαι) βράδυα του Ιουνίου.

Poster includes a part of the image Love on Tehran's roof by Flickr user Mohammadali F.

Κυριακή 7 Ιουνίου 2015

[lkrory21's #Plissken2015 Part III]

by lkrory21


Day 2 [06/06/2015]

Η δεύτερη μέρα του φεστιβάλ ξεκίνα σχετικά αδιάφορα με βόλτα μεταξύ των άνευρων Waxahatchee της Katie Crutchfield στην κεντρική σκηνή μπροστά σε 20 άτομα και των αμερικανό-ιταλό-γερμανών Warm Graves στην Republic μπροστά σε άλλα τόσα. Μάλλον με κέρδισε ένα κλικ παραπάνω το sci-fi-delic rock (όπως χαρακτηρίζουν οι ίδιοι τo shoegaze που βασικά παίζουν) των δεύτερων. Βοήθησε και το επικό παλτό που φόραγε μεσημεριάτικα στον Ταύρο ο ένας εξ αυτών.

Perfume Genius. Το ότι ξαφνικά μαζεύτηκε κόσμος στην main stage για το μουσικό σχήμα του Mike Hadreas (κατά το ήμισυ πατριώτης όπως μας δήλωσε κα από σκηνής) που παραλληρούσε σε κάθε του κίνηση και γνώριζε και τους στίχους των κομματιών δείχνει ότι έχει αποκτήσει και στην Ελλάδα το δικό του niche κομμάτι κοινού. Προσωπικά δεν ξετρελλάθηκα και τόσο με το στήσιμο και την πόζα στην σκηνική του παρούσια αλλα δεν του λείπουν οι καλές ιδέες στην μουσική που φτιάχνει.

Liturgy. Δεν ξέρω αν με βάση το περιπέτειωδες ηχητικά The Ark Work (2015) μπορούμε πλέον να τους χαρακτηρίζουμε καν black metal (ή hipster black metal για τους πιο κακεντρεχείς). Παρ' όλα αυτά η εμφάνιση τους είχε καθαρά metal στήσιμο και ήχο, στο κοινό έκαναν την εμφανισή τους μπλουζάκια Mayhem, κλπ και αν και ξεκίνησαν άτσαλα και μπερδεμένα (μας δικαιολογήθηκαν πως μόλις πριν μια ώρα ήρθαν από το αεροδρόμιο), σταδιακά "πήραν μπρος", άρχισαν οι "ριφάρες" και έκλεισαν δυνατά. Μεγάλο ατού φυσικά ο drummer Greg Fox.

Pharaohe Monch. Ίσως το hip-hop να είναι πιο ξενο ως άκουσμα ακόμα και από τo metal στα αυτιά του κοινού του Plissken. Παρ' όλα αυτά παρέα με τον Boogie Blind στα decks και τον μαλλί - τουρμπάνι DJ Kameron στο δεύτερο mic, o κύριος Monch έκανε το καλύτερο που μπορούσε και νομίζω καλά τα πήγε με το "κλασικότροπο" νεοϋορκέζικο hip hop σε ένα σετ που έκανε "τικ" σε όλα τα "κουτάκια" -παλιά και νέα δικά του κομμάτια, throwback σε κλασικά κομμάτια, tribute σε αποθανόντα ράπερ (Nate Dogg), το απαραίτητο κοινωνικόπολιτκό μήνυμα, επίδειξη skills στα πικάπ από τον DJ, μια απίθανη μίμηση Busta Rhymes που λιώσαμε στο γέλιο- και έκλεισε με το μεγαλύτερο χιτ της καριέρας του ('Simon Says'). All good.

Νέγρος του Μοριά. Δεν είναι κρυφό ότι δεν βρίσκω τίποτα, μα τίποτα όμως, το ιδιαίτερο στο εγχώριο hip-hop. Παρ' όλα αυτά είχα αρκετή περιέργεια να δω τι σόι πράγμα είναι ο Νέγρος του Μοριά ωστέ να τρυπώσω με άλλα μόλις 20 άτομα στο Tunnel την ώρα που όλοι οι υπόλοιποι απολάμβαναν τους γκαραζοψυχεδελικούς Thee Oh Sees (ειδά τα τελευταία 15', εντάξει, καλή φάση, αντιλαμβάνομαι γιατί τους γουστάρει το εγχώριο κοινό τόσο αλλά τι χρειάζονται δύο drummers αμά παίζουν σχεδόν ακριβώς το ίδιο;). Το κάτι μεταξύ ραπερ και ρεμπέτη "slur" στις ρίμες και την ομιλία του ΝτΜ κόλλαγε ωραία πάντως πάνω στα σχεδόν "ληθαργικά" beats του Evan SBK (307 Squad) που δεν είχαν αυτήν την συνήθη διαφορά φάσης σε σχεση με τις παραγωγές του σήμερα.

Electric Wizard. Ξέρω, ξέρω, έχει την δική του σχεδόν εικοσάχρονη ιστορία στο doom/sludge metal το εγγλέζικο τρίο, εμένα μου φάνηκε όμως ότι έπαιζαν για 45 λεπτά το ίδιο κομμάτι των Black Sabbath. Εντάξει, το έπαιζαν ωραία τουλάχιστον και έτσι πέρασε ευχάριστα η ώρα μέχρι τον...


Andy Stott. Τι να λέμε τώρα, ε; Όσοι-ες στριμώχθηκαμε στην μια και στενή είσοδο του Aquarium (αυτό να το δούμε λίγο του χρόνου, ε, Plissken;) για να μπούμε να δούμε τον παραγωγό ξέρουμε τι ζήσαμε. O Andy πήρε, εύκολα, "κεφάλια" με το καθηλωτικό πειραματικό techno set του βασισμένο φυσικά κυρίως στα δύο άλμπουμ του στην Modern Love, Luxury Problems και Faith In Strangers. και δικαίως αποθεώθηκε από το κοινό. Κάτι μου λέει ότι θα γίνει συχνός επισκέπτης στα μέρη μας μετά από αυτό

Ariel Pink. Επιστρέφοντας έξω στην main stage βρίσκω όλους τους γνωστούς μου να χαζέυουν σιχτιρίζοντας τον Ariel και την τετραμελή μπάντα που έμοιαζε να έχει βγει από κωμωδία των 80s. Έκανε, λέει, μισή ωρα να ξεκινήσει λόγω προβλημάτων, κοροϊδεψε, λέει, τους Electric Wizard (σε άλλες εποχές και μπροστά σε άλλο κοινό η σκηνή θα είχε μετατραπεί σε λόφο από κουτάκια με κάτι τέτοιο) και έπαιξε χάλια. Καμία εντύπωση εδώ, αν αρχιζαν να μου λένε "πόσο το σπάει ο Ariel ρε", αυτό, ναι, θα ήταν όντως ανήκουστο. Εγώ πρόλαβα να ακούσω δύο κομμάτια στο τέλος (το αγαπημένο 'Not Enough Violence' και ένα instrumental φάση 70s prog band που το γύρισε σε AOR στα 80s), πριν μας παρατήσει σύξυλους, πλάκα είχε το πανηγύρι του απρόβλεπτου Ariel αλλά ήταν ώρα να πιάσω θέση στην μπαριέρα της Republic για τους...

Sleaford Mods. Η απόλυτη αποδόμηση του τι σημαίνει live. Ο Andrew Fearn μας χάζευε με το χέρι στην τσέπη, πέρασε την περισσότερα ώρα ανοίγοντας κουτάκια μπύρας ή βγαζοντας μας φωτογραφίες, που και που πάταγε και το spacebar στο laptop για να ξεκινήσει το επόμενο beat ώστε ο Jason Williamson να φτύσει -κυριολεκτικά και μεταφορικά- τους θανατερά καυστικούς στίχους του για τα κακώς κείμενα της σύγχρονης βρετανικής κοινωνίας. Δεν παρέλειψε να ειρωνευτεί και τους Mogwai. "What's that shit over there?" σχολιασε σε μια παύση καθώς οι σκωτσέζοι "άστραφταν και βρόνταγαν" στο main stage ενώ σε επόμενη φάση διεμήφθη η πιο αστεία στιγμή του φεστιβάλ (μαζί με την μίμηση Busta Rhymes από τον Pharaohe):

JW: Who's playing next door?
Κοινό: Mogwai!
JW: Jesus fucking Christ, are they still playing good?

Εννοείται πως τους λάτρεψα ακόμα παραπάνω.

Mogwai. Πίσω στην main stage οπου προλαβα τα τελευταία δέκα - δεκαπέντε λεπτά των πάντα καλών Mogwai (έχω την εμπειρία δύο - τριών live τους), ο γνωστός Mogwai-όλογος PHD Φαντασμένιος όμως λέει ότι ήταν καλύτεροι στην αρχή, δεν θα πω τίποτα άλλο εγώ, σύντομα θα τα μάθουμε όλα στο μπλογκ του.

Mikal Cronin. Το πολύ συμπαθητικό indie rock του αμερικάνου τραγουδοποιού και της παρέας του ήταν για μένα ότι έπρέπε για να κλείσει μουσικά το Plissken Festival 2015. Άντε και του χρόνου!

[lkrory21's #Plissken2015 Part II]

by lkrory21


Day 1 (05/06/2015)

Strand Of Oaks: Η Vicky τους είχε #1 πέρυσι εδώ στο παρόν blog, εγώ δεν τους έχω καν τσεκάρει δισκογραφικά. Τελικά όμως θα έπρεπε να το έχω κάνει ήδη αφού ήταν συμπαθέστατο ξεκίνημα για το φεστιβάλ, ωραία μουσική παρέα για την πρώτη μπύρα με τον ήλιο να μας βαράει κατακούτελα.

Xylouris White. Τους είχα δει και πέρυσι στο Resistance στην Γεωπονική και το Goats (2014) μου άρεσε πολύ, οπότε ήξερα λίγο - πολύ τι να περιμένω και δεν με απογοήτευσαν. Δεν με "απογείωσαν" όμως κιόλας όπως θα μπορούσαν να έχουν κάνει.

The Coathangers. Οι φίλοι μου λένε καλά λόγια για αυτές οπότε είπα να κάνω την πρώτη βόλτα προς την Republic σκηνή αλλα δεν είδα κάτι ουσίας πέρα από μια καλή διασκευή σε Gun Club. Εντάξει είχε πλάκα που άλλαζαν και όργανα μεταξύ τους σχεδόν σε κάθε τραγούδι αλλά ως εκεί.

Metz. Το πρώτο πολύ καλό live της μέρας. Το καναδέζικο τρίο δεν μάσησε από την ζέστη και τον ήλιο στην φάτσα τους και έπαιξε με πάθος κολασμένο punk rock έχοντας ως άξονα και τα δύο LPs τους ως τώρα. Επιβεβαίωσαν εύκολα ότι είναι από τα καλύτερα κιθαριστικά σχήματα νέας εσοδειάς

Tony Allen. Ο Brian Eno έχει πει ότι είναι ο καλύτερος drummer όλων των εποχών και πιθανόν χωρίς αυτόν το afrobeat του Fela δεν θα ήταν το ίδιο οπότε εννοείται ότι θα τον έβλεπα (για δεύτερη φορά). Πλαισιωμένος από μουσικούς που είχαν το 1/2 ή και το 1/3 της ηλικίας του, έπαιξε αυτό που θα περιμένε κανείς να παίξει, χωρίς εκπλήξεις.

Dalhous. Αλλαγή κλίματος στην Tunnel με το ντουέτο που ηχογραφεί στην Blackest Ever Black να γεμίζει τον χώρο με ομιχλώδη, πειραματική electronica φτιαγμένη από στρώματα από αποδομημένα samples ντυμένα με ωραία visuals στο background. Το δεύτερο καλύτερο live της ημέρας ως τώρα.

Austra. Ώρα να βγούμε από το Tunnel, λίγο αέρα ρε παιδιά, λίγο "φως". Οι καναδοί δεν μου λένε και πολλά (όσο έχω ακούσει) δισκογραφικά αλλά όσο τους είδα για ένα εικοσάλεπτο με κέρδισαν, απροσδόκητα θα έλεγα. Η synth pop/electronica τους λειτουργεί ωραία ζωντανά και η φωνή της Katie Selmanis βγαίνει καμπάνα. Στην πρώτη ευκαιρία θα ήθελα να τους ξαναδώ σε "κανονική" δική τους συναυλία.


Pharmakon. Η Aquarium σκηνή άνοιξε με τους καλύτερους οιωνούς τελικά. Όπως συνέβαινε και με τους Austra παραπάνω, οι ως τώρα ηχογραφήσεις της κατά κόσμον Margaret Chardiet ήταν εκτός του ραντάρ μου αλλά με την συγκλονιστική 20-25λεπτη εμφάνιση της (όχι ακριβώς live, κάτι σαν performance θορύβου θα το έλεγα) λουσμένη κάτω από το εκτυφλωτικό κόκκινο φως των panels της σκηνής, με αποστόμωσε. Well done, Margaret! Εδώ μπορείτε να πάρετε μια καλή ιδεα από το set της.

Savages. Τα κοριτσόπουλα έκαναν αυτό που θέλαμε να μας κάνουν και ελπίζαμε., να μας σαρώσουν  με το καλοπαιγμένο post punk τους. Ζωντανά "δουλεύει" ακόμα καλύτερα, μου άρεσε και το "ανδρόγυνο" στήσιμο της Jenny και η "δεν σας ρίχνω ουτε μια ματιά ρε" Gemma στην κιθάρα, και φυσικά μέχρι να φτάσουν να κλείσουν το σετ τους με τα ξεσηκωτικά 'Fuckers' και 'Husbands' ήταν πασιφανές (εμ, σχεδόν!) ότι ήταν η καλύτερη εμφάνιση συγκροτήματος για την πρώτη μέρα.

Evian Christ. Είχα υψηλές προσδοκίες για τον μικροκαμωμένο βρετανό DJ/παραγωγό που παρακολουθώ σχεδόν από την αρχή της καριέρας του και όχι μονο δεν τις γκρέμισε αλλά αντίθετα τις ξεπέρασε. Σκυμμένος πάνω από τα "τζιτζιμπλίκια" του με μπλουζάκι "Make Greece Acid Jamaica" έπαιξε το πιο περιπετειώδες dj set που έχω ακούσει εδώ και καιρό με εντυπωσιακές εναλλαγές από "καγκούριλες" (μέχρι τα όρια της gabba φτάσαμε) σε πιο θορυβωδεις στιγμές από αυτές που συνήθως μας χαρίζει η Tri Angle και από εκεί σε δικές του δημιουργίες.

[lkrory21's #Plissken2015 Part I]

by lkrory21


Το Plissken ξεκίνησε πριν πέντε χρόνια, συνεχίζει ακάθεκτο μεγαλώνοντας όμορφα και σταδιακά και έχει φτάσει πλέον εν έτει 2015 να είναι το μόνο σχεδόν εγχώριο φεστιβάλ (μαζί με το πάλαι πότε Synch Festival, ειδικά όταν γινόταν στο Λαύριο) που μπορεί και στέκεται επάξια δίπλα σε αντίστοιχα της αλλοδαπής, τηρουμένων των αναλογιών φυσικά, και έτσι πλέον δεν σκάμε από ζήλεια εμείς που έχουμε κόψει, προς το παρόν, τις συναυλιακές βόλτες στα εξωτερικά. Γνωστά αυτά.

Αξίζουν σίγουρα όμως συγχαρητήρια στην διοργάνωση για την αναδιάταξη του χώρου φέτος με την μετακίνηση της main stage στον εξωτερικό χώρο (σταμάτησαν τα ανούσια μέσα-έξω), την ύπαρξη και δεύτερης ανοικτής σκηνής - Republic, με σουρρεαλιστικό background πίσω από τις μπάντες το πέρα-δώθε φορτηγών, κλαρκς, κλπ. Ευτυχώς το βράδυ η προβολή visuals στον τοίχο της απέναντι βιοτεχνίας/αποθήκης την μεταμόρφωνε πραγματικά- και το στήσιμο της Aquarium σκηνής που ήταν η πιο όμορφα στημένη οπτικά σκηνή που εχω δει εντός ή εκτός Ελλάδος σε φεστιβάλ.


Η διάρθρωση δε του line-up καλύτερη από ποτέ, ελάχιστα overlaps (για μένα τουλάχιστον) και χωρίς τις ενίοτε αμήχανες "κοιλιές" του παρελθόντος που μας εκαναν να βολοδέρνουμε σαν τις άδικες κατάρες στους έξω χώρους, άλλωστε με τέσσερεις σκηνές (η Aquarium άνοιγε στις 10μμ βεβαια) στάνταρ υπήρχε πλέον κάτι ενδιαφέρον να χαζέψεις.

Απόλαυσα πολύ επίσης την πολυσυλλεκτικότητα στις αλλαγές, προσωπικά το βρίσκω απόλυτα φυσιολογικό να μπορείς να αράξεις π.χ. μόνο στην Main Stage και να απολαύσεις διαδοχικά τόσο διαφορετικά σχήματα και καλλίτεχνες μεταξύ τους όσο οι  Perfume Genius, Liturgy, Pharaohe Monch, Thee Oh Sees, κλπ.

Πάμε να δούμε όμως τι μάζεψε ο κουβάς από τις εμφανίσεις συγκροτημάτων και καλλιτεχνών στα δύο επόμενα μέρη: Part II, Part III

Σημείωση: Όλες οι φωτογραφίες και στα τρία μέρη από τον Αναστάσιο Τάτση (βλέπε επίσης φυσικά Ice_Eyes).