Day 1 (05/06/2015)
Strand Of Oaks: Η Vicky τους είχε
#1 πέρυσι εδώ στο παρόν blog, εγώ δεν τους έχω καν τσεκάρει δισκογραφικά. Τελικά όμως θα έπρεπε να το έχω κάνει ήδη αφού ήταν συμπαθέστατο ξεκίνημα για το φεστιβάλ, ωραία μουσική παρέα για την πρώτη μπύρα με
τον ήλιο να μας βαράει κατακούτελα.
Xylouris White. Τους είχα δει και πέρυσι στο Resistance στην Γεωπονική και το Goats (2014) μου άρεσε πολύ, οπότε ήξερα λίγο - πολύ τι να περιμένω και δεν με απογοήτευσαν. Δεν με "απογείωσαν" όμως κιόλας όπως θα μπορούσαν να έχουν κάνει.
The Coathangers. Οι φίλοι μου λένε καλά λόγια για αυτές οπότε είπα να κάνω
την πρώτη βόλτα προς την Republic σκηνή αλλα δεν είδα κάτι ουσίας πέρα
από μια καλή διασκευή σε Gun
Club. Εντάξει είχε πλάκα που άλλαζαν και όργανα μεταξύ τους σχεδόν σε
κάθε τραγούδι αλλά ως εκεί.
Metz. Το πρώτο πολύ καλό live της μέρας. Το καναδέζικο τρίο δεν μάσησε από την
ζέστη και τον ήλιο στην φάτσα τους και έπαιξε με πάθος κολασμένο punk
rock έχοντας ως άξονα και τα δύο LPs τους ως τώρα. Επιβεβαίωσαν εύκολα
ότι είναι από τα καλύτερα κιθαριστικά σχήματα νέας εσοδειάς
Tony Allen. Ο Brian Eno έχει πει ότι είναι ο καλύτερος drummer όλων των
εποχών και πιθανόν χωρίς αυτόν το afrobeat του Fela δεν θα ήταν το ίδιο
οπότε εννοείται ότι θα τον έβλεπα (για δεύτερη φορά). Πλαισιωμένος από
μουσικούς που είχαν το 1/2 ή και το 1/3 της ηλικίας του, έπαιξε αυτό που
θα περιμένε κανείς να παίξει, χωρίς εκπλήξεις.
Dalhous. Αλλαγή κλίματος στην Tunnel με το ντουέτο που ηχογραφεί στην Blackest
Ever Black να γεμίζει τον χώρο με ομιχλώδη, πειραματική electronica
φτιαγμένη από στρώματα από αποδομημένα samples ντυμένα με ωραία visuals
στο background. Το δεύτερο καλύτερο live της ημέρας ως τώρα.
Austra.
Ώρα να βγούμε από το Tunnel, λίγο αέρα ρε παιδιά, λίγο "φως". Οι
καναδοί δεν μου λένε και πολλά (όσο έχω ακούσει) δισκογραφικά αλλά όσο
τους είδα για ένα εικοσάλεπτο με κέρδισαν, απροσδόκητα θα έλεγα. Η synth
pop/electronica τους λειτουργεί ωραία ζωντανά και η φωνή της Katie
Selmanis βγαίνει καμπάνα. Στην πρώτη ευκαιρία θα ήθελα να τους ξαναδώ σε
"κανονική" δική τους συναυλία.
Pharmakon.
Η Aquarium σκηνή άνοιξε με τους καλύτερους οιωνούς τελικά. Όπως
συνέβαινε και με τους Austra παραπάνω, οι ως τώρα ηχογραφήσεις της κατά
κόσμον Margaret Chardiet ήταν εκτός του ραντάρ μου αλλά με την
συγκλονιστική 20-25λεπτη εμφάνιση της (όχι ακριβώς live, κάτι σαν
performance θορύβου θα το έλεγα) λουσμένη κάτω από το εκτυφλωτικό κόκκινο φως των
panels της σκηνής, με αποστόμωσε. Well done, Margaret! Εδώ μπορείτε να πάρετε μια καλή ιδεα από το set της.
Savages.
Τα κοριτσόπουλα έκαναν αυτό που θέλαμε να μας κάνουν και ελπίζαμε., να
μας σαρώσουν με το καλοπαιγμένο post punk τους. Ζωντανά "δουλεύει"
ακόμα καλύτερα, μου άρεσε και το "ανδρόγυνο" στήσιμο της Jenny και η
"δεν σας ρίχνω ουτε μια ματιά ρε" Gemma στην κιθάρα, και φυσικά μέχρι να
φτάσουν να κλείσουν το σετ τους με τα ξεσηκωτικά 'Fuckers' και
'Husbands' ήταν πασιφανές (εμ, σχεδόν!) ότι ήταν η καλύτερη εμφάνιση συγκροτήματος για την πρώτη μέρα.
Evian Christ. Είχα υψηλές προσδοκίες για τον μικροκαμωμένο βρετανό
DJ/παραγωγό που παρακολουθώ σχεδόν από την αρχή της καριέρας του και όχι
μονο δεν τις γκρέμισε αλλά αντίθετα τις ξεπέρασε. Σκυμμένος πάνω από τα
"τζιτζιμπλίκια" του με μπλουζάκι "Make Greece Acid Jamaica" έπαιξε το
πιο περιπετειώδες dj set που έχω ακούσει εδώ και καιρό με εντυπωσιακές εναλλαγές από
"καγκούριλες" (μέχρι τα όρια της gabba φτάσαμε) σε πιο θορυβωδεις στιγμές από αυτές που συνήθως μας
χαρίζει η Tri Angle και από εκεί σε δικές του δημιουργίες.
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου