[lkrory21's #Plissken2015 Part III]

Day 2 [06/06/2015]

Η δεύτερη μέρα του φεστιβάλ ξεκίνα σχετικά αδιάφορα με βόλτα μεταξύ των άνευρων Waxahatchee της Katie Crutchfield στην κεντρική σκηνή μπροστά σε 20 άτομα και των αμερικανό-ιταλό-γερμανών Warm Graves στην Republic μπροστά σε άλλα τόσα. Μάλλον με κέρδισε ένα κλικ παραπάνω το sci-fi-delic rock (όπως χαρακτηρίζουν οι ίδιοι τo shoegaze που βασικά παίζουν) των δεύτερων. Βοήθησε και το επικό παλτό που φόραγε μεσημεριάτικα στον Ταύρο ο ένας εξ αυτών.

Perfume Genius. Το ότι ξαφνικά μαζεύτηκε κόσμος στην main stage για το μουσικό σχήμα του Mike Hadreas (κατά το ήμισυ πατριώτης όπως μας δήλωσε κα από σκηνής) που παραλληρούσε σε κάθε του κίνηση και γνώριζε και τους στίχους των κομματιών δείχνει ότι έχει αποκτήσει και στην Ελλάδα το δικό του niche κομμάτι κοινού. Προσωπικά δεν ξετρελλάθηκα και τόσο με το στήσιμο και την πόζα στην σκηνική του παρούσια αλλα δεν του λείπουν οι καλές ιδέες στην μουσική που φτιάχνει.

Liturgy. Δεν ξέρω αν με βάση το περιπέτειωδες ηχητικά The Ark Work (2015) μπορούμε πλέον να τους χαρακτηρίζουμε καν black metal (ή hipster black metal για τους πιο κακεντρεχείς). Παρ' όλα αυτά η εμφάνιση τους είχε καθαρά metal στήσιμο και ήχο, στο κοινό έκαναν την εμφανισή τους μπλουζάκια Mayhem, κλπ και αν και ξεκίνησαν άτσαλα και μπερδεμένα (μας δικαιολογήθηκαν πως μόλις πριν μια ώρα ήρθαν από το αεροδρόμιο), σταδιακά "πήραν μπρος", άρχισαν οι "ριφάρες" και έκλεισαν δυνατά. Μεγάλο ατού φυσικά ο drummer Greg Fox.

Pharaohe Monch. Ίσως το hip-hop να είναι πιο ξενο ως άκουσμα ακόμα και από τo metal στα αυτιά του κοινού του Plissken. Παρ' όλα αυτά παρέα με τον Boogie Blind στα decks και τον μαλλί - τουρμπάνι DJ Kameron στο δεύτερο mic, o κύριος Monch έκανε το καλύτερο που μπορούσε και νομίζω καλά τα πήγε με το "κλασικότροπο" νεοϋορκέζικο hip hop σε ένα σετ που έκανε "τικ" σε όλα τα "κουτάκια" -παλιά και νέα δικά του κομμάτια, throwback σε κλασικά κομμάτια, tribute σε αποθανόντα ράπερ (Nate Dogg), το απαραίτητο κοινωνικόπολιτκό μήνυμα, επίδειξη skills στα πικάπ από τον DJ, μια απίθανη μίμηση Busta Rhymes που λιώσαμε στο γέλιο- και έκλεισε με το μεγαλύτερο χιτ της καριέρας του ('Simon Says'). All good.

Νέγρος του Μοριά. Δεν είναι κρυφό ότι δεν βρίσκω τίποτα, μα τίποτα όμως, το ιδιαίτερο στο εγχώριο hip-hop. Παρ' όλα αυτά είχα αρκετή περιέργεια να δω τι σόι πράγμα είναι ο Νέγρος του Μοριά ωστέ να τρυπώσω με άλλα μόλις 20 άτομα στο Tunnel την ώρα που όλοι οι υπόλοιποι απολάμβαναν τους γκαραζοψυχεδελικούς Thee Oh Sees (ειδά τα τελευταία 15', εντάξει, καλή φάση, αντιλαμβάνομαι γιατί τους γουστάρει το εγχώριο κοινό τόσο αλλά τι χρειάζονται δύο drummers αμά παίζουν σχεδόν ακριβώς το ίδιο;). Το κάτι μεταξύ ραπερ και ρεμπέτη "slur" στις ρίμες και την ομιλία του ΝτΜ κόλλαγε ωραία πάντως πάνω στα σχεδόν "ληθαργικά" beats του Evan SBK (307 Squad) που δεν είχαν αυτήν την συνήθη διαφορά φάσης σε σχεση με τις παραγωγές του σήμερα.

Electric Wizard. Ξέρω, ξέρω, έχει την δική του σχεδόν εικοσάχρονη ιστορία στο doom/sludge metal το εγγλέζικο τρίο, εμένα μου φάνηκε όμως ότι έπαιζαν για 45 λεπτά το ίδιο κομμάτι των Black Sabbath. Εντάξει, το έπαιζαν ωραία τουλάχιστον και έτσι πέρασε ευχάριστα η ώρα μέχρι τον...

Andy Stott. Τι να λέμε τώρα, ε; Όσοι-ες στριμώχθηκαμε στην μια και στενή είσοδο του Aquarium (αυτό να το δούμε λίγο του χρόνου, ε, Plissken;) για να μπούμε να δούμε τον παραγωγό ξέρουμε τι ζήσαμε. O Andy πήρε, εύκολα, "κεφάλια" με το καθηλωτικό πειραματικό techno set του βασισμένο φυσικά κυρίως στα δύο άλμπουμ του στην Modern Love, Luxury Problems και Faith In Strangers. και δικαίως αποθεώθηκε από το κοινό. Κάτι μου λέει ότι θα γίνει συχνός επισκέπτης στα μέρη μας μετά από αυτό

Ariel Pink. Επιστρέφοντας έξω στην main stage βρίσκω όλους τους γνωστούς μου να χαζέυουν σιχτιρίζοντας τον Ariel και την τετραμελή μπάντα που έμοιαζε να έχει βγει από κωμωδία των 80s. Έκανε, λέει, μισή ωρα να ξεκινήσει λόγω προβλημάτων, κοροϊδεψε, λέει, τους Electric Wizard (σε άλλες εποχές και μπροστά σε άλλο κοινό η σκηνή θα είχε μετατραπεί σε λόφο από κουτάκια με κάτι τέτοιο) και έπαιξε χάλια. Καμία εντύπωση εδώ, αν αρχιζαν να μου λένε "πόσο το σπάει ο Ariel ρε", αυτό, ναι, θα ήταν όντως ανήκουστο. Εγώ πρόλαβα να ακούσω δύο κομμάτια στο τέλος (το αγαπημένο 'Not Enough Violence' και ένα instrumental φάση 70s prog band που το γύρισε σε AOR στα 80s), πριν μας παρατήσει σύξυλους, πλάκα είχε το πανηγύρι του απρόβλεπτου Ariel αλλά ήταν ώρα να πιάσω θέση στην μπαριέρα της Republic για τους...

Sleaford Mods. Η απόλυτη αποδόμηση του τι σημαίνει live. Ο Andrew Fearn μας χάζευε με το χέρι στην τσέπη, πέρασε την περισσότερα ώρα ανοίγοντας κουτάκια μπύρας ή βγαζοντας μας φωτογραφίες, που και που πάταγε και το spacebar στο laptop για να ξεκινήσει το επόμενο beat ώστε ο Jason Williamson να φτύσει -κυριολεκτικά και μεταφορικά- τους θανατερά καυστικούς στίχους του για τα κακώς κείμενα της σύγχρονης βρετανικής κοινωνίας. Δεν παρέλειψε να ειρωνευτεί και τους Mogwai. "What's that shit over there?" σχολιασε σε μια παύση καθώς οι σκωτσέζοι "άστραφταν και βρόνταγαν" στο main stage ενώ σε επόμενη φάση διεμήφθη η πιο αστεία στιγμή του φεστιβάλ (μαζί με την μίμηση Busta Rhymes από τον Pharaohe):

JW: Who's playing next door?

Κοινό: Mogwai!

JW: Jesus fucking Christ, are they still playing good?

Εννοείται πως τους λάτρεψα ακόμα παραπάνω.

Mogwai. Πίσω στην main stage οπου προλαβα τα τελευταία δέκα - δεκαπέντε λεπτά των πάντα καλών Mogwai (έχω την εμπειρία δύο - τριών live τους), ο γνωστός Mogwai-όλογος PHD Φαντασμένιος όμως λέει ότι ήταν καλύτεροι στην αρχή, δεν θα πω τίποτα άλλο εγώ, σύντομα θα τα μάθουμε όλα στο μπλογκ του.

Mikal Cronin. Το πολύ συμπαθητικό indie rock του αμερικάνου τραγουδοποιού και της παρέας του ήταν για μένα ότι έπρέπε για να κλείσει μουσικά το Plissken Festival 2015. Άντε και του χρόνου!

[Part I] [Part II]