[Igen]

Επιστροφή στο blog (και οσονούπω και στις εκπομπές στον Poplie) -που έτσι ήσυχα και απλά στο μεταξύ έκλεισε 10 συναπτά χρόνια συνεχούς λειτουργίας πριν τρεις μέρες παρεπιπτόντως- μετά από μια αναγκαστική ανάπαυλα ενός μήνα για επαγγελματικούς λόγους.

Συνολικά μιλάμε για τρεις βδομάδες στην Βουδαπέστη και μία στο Γκντάνσκ με πολύ κούραση απο τα trainings τα πρωινά αλλά και πολλές (ωραίες) βόλτες τα απογεύματα-βράδια και τα σαββατοκύριακα.

Βόλτες λοιπόν (βοήθησε και ο καιρός, αν εξαιρεσεις την πρώτη βδομάδα στην Βουδαπέστη που έβρεχε), πολλές πάμφθηνες μπύρες σε ωραία μπαράκια (Josef K & Cafe Lamus με κέρδισαν στο Gdansk και τα συστήνω αν βρεθείτε εκεί) και στα περίφημα ruin bars της Βουδαπέστης (ρίχτε τις βόλτες σας στο διάσημο πλέον και αρκούντως φασαριόζικο Szimpla Kert αλλά προτιμήστε το πιο χαλαρό Ellato Kert ή το πιο προσεγμένο και χωρίς πολλούς ξένους ερασμίτες, φοιτητές, κλπ UdvarRom).

Βόλτα σε δύο δισκάδικα -Wave Music και Musicland- για την Record Store Day στην Βουδαπέστη (και άγχος μετά αν θα επιστρέψουν σώα τα βινύλια μέσα στο κτελ με φτερά που αποκαλεί αεροπλάνο η Ryanair), επίσκεψη στο κάστρο της Βούδα (πολύ τουριστίλα), εκδρομούλα στην Sopot (οι Πολωνοί μου την περιέγραφαν κάτι σαν την Μύκονο της Πολωνίας το καλοκαίρι αλλά ακόμα δεν είχε ανοίξει η σεζόν οπότε ήταν πολύ ήσυχα, έχει και τον μεγαλύτερο ξύλινο μόλο στην Ευρώπη 500+ μέτρα μήκος) και στο κάστρο του Malbork (πανέμορφο), επίσκεψη στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Stutthof (συγκλονιστική εμπειρία που θέλει σειρά ποστς από μόνο του) και άλλα πολλά.

Ευκαιρία και για συναυλίες θα έλεγε κανείς αλλά στο Gdansk (και τις όμορες πόλεις Sopot και Gdynia) δεν είχε τίποτα πραγματικά άξιο λόγου. Στην Βουδαπέστη έπαιζε μια Παρασκευή βράδυ ο Owen Pallett στο A38 (το οποίο επισκέφθηκα σε άλλη φάση, εξαιρετικός χώρος που δικαιολογεί την φήμη του: ένα παλιό ουκρανικό φορτηγό πλοίο μόνιμα αγκυροβολημένο στον Δούναβη που έχει μετατραπεί σε πολυχώρο με αίθουσα συναυλιών, μπαρς και εστιατόριο) αλλα δυστυχώς η καταρρακτώδης βροχή με κράτησε μέσα.

Ευτυχώς την επόμενη μέρα, ένα αρκούντως δελεαστικό line-up στο Trafo House με κόστος μόλις 2400 forint παρακαλώ (8 ευρώ) με αποζημίωσε και με το παραπάνω. Αφήστε δε την κωλοφαρδία, φτάνοντας στον χώρο ένα τέταρτο πριν την έναρξη αγόρασα το τελευταίο διαθέσιμο εισιτήριο.

8μμ ελεγε το πρόγραμμα, 8 παρά ήμουνα μέσα στον βαμμένο κατάμαυρο ευμεγεθή ψηλοτάβανο συναυλιακό χώρο που είχε και εξέδρες στην πίσω πλευρά με την μπυρίτσα μου στο χέρι (μόλις 590 φόριντ δλδ 2 ευρώ παρα κάτι), 8μμ νταν βγήκε στην σκηνή ο ούγγρος Modeo (εννοείται οτι δεν τον ήξερα ούτε σαν όνομα) για ενα ωριαίο σετ πειραγμένου techno, ενίοτε στα όρια της minimal dub.

Καλοφτιαγμένο και καθόλου μονότονο -βοήθησαν και οι guests μια κοπέλα που απήγγειλε κάτι στα ουγγρικά, η πιο απάλευτη γλώσσα του πλανήτη μακράν, στην έναρξη, το παραμορφωμένο από τα εφφέ βιολί του Jérôme Li-Thiao-Té ως συνοδεία στο τελευταίο μέρος του σετ αλλά και τα ταιριαστά visuals. Έχει ανεβάσει στο Youtube ολόκληρο το σετ απο την βραδιά οπότε μπορείτε να πάρετε και μόνοι σας μια καλή ιδέα.

Μόλις τελείωσε το σετ του Modeo ολοι μαζί βγήκαμε έξω για τσιγαράκι (το κάπνισμα απαγορεύεται δια ροπάλου παντού, ευτυχώς), άλλη μια μπυρίτσα και τα κεφάλια μέσα για τον βρετανό Sebastian Gainsborough aka Vessel. Δεδομένου ότι ήταν ο κύριος λόγος που πήγα στην συναυλία, μιας και τα δύο άλμπουμ που έχει ως τώρα στην Tri Angle με έχουνε κερδίσει, δεν με απογοήτευσε το ελάχιστο.

Ίσα ίσα, ήταν ένα πολύ δυνατό σετ στο οποίο ο Sebastian κράτησε τις ισορροπίες ανάμεσα στο πιο καθαρόαιμο techno του Order Of Noise (2012) και στο πιο πειραματικό και γεμάτο ήχους από ιδιόφωνα του Punish, Honey (2014), αρκούντως ξεσηκωτικό ωστέ να κάνει το κοινό -που είχε πλέον γεμίσει τον χώρο μπροστά στην σκηνή αλλά όχι ασφυκτικά- να πάλλεται και να συντονίζεται με τις εκρήξεις θορύβων και ρυθμών που έβγαιναν απο τα ηχεία.

Ακόμα ένα διάλλειμα για τσιγάρο και μπύρα και πάλι μέσα γιατί ήρθε η ώρα για τον headliner της βραδιάς. Πριν την συναυλία δεν θα με κατέτασσε κανείς ακριβώς και στους μεγαλύτερους φανς του αυστραλού στην καταγωγή αλλά μόνιμου κάτοικου Ισλανδίας Ben Frost.

Όχι ότι τον θεωρούσα κακό ή κάτι τέτοιο απλά δεν με συνέπαιρνε και τόσο -όσο για παραδείγμα την φίλτατη συναγωνίστρια στην περσινή Blogovision EveOfDes που έριξε δαγκωτό #1 στο A U R O RA ή άλλους φίλους.

H καθηλωτική εμφάνιση του στο Trafo όμως, βασισμένη στο προαναφερθέν A U R O R A (Mute/Bedroom Community) κατά κύριο λόγο, με έχει κάνει να αλλάξω γνώμη τελείως.

Αυτό δεν ήταν σετ, ήταν ένας βομβαρδισμός θορύβων, synth riffs και ρυθμών λουσμένος στα strobo lights (που δεν έκλεισαν στιγμή στην διάρκεια της μιας ώρας που κράτησε η εμφάνιση του Ben δημιουργώντας μια τελείως αποπροσανατολιστικη ατμόσφαιρα) με κερασάκι στην τούρτα μια σ-υ-γ-κ-λ-ο-ν-ι-σ-τ-ι-κή εκτέλεση του 'Nolan' με το οποίο έκλεισε το κύριως μέρος του σετ και εννοείται το χαρακτηριστικό ριφάκι του δεύτερου μέρους του εν λόγω "άσματος" μου καρφώθηκε στο κρανίο για μέρες (μην σας πω ακόμα!).

Για όποιον νομίζει ότι υπερβάλλω, ας δεί το βίντεο παρακάτω ή, ακόμα καλύτερα, ας περάσει μια βόλτα από το Ρομάντσο στις 23 Μαϊου.

Υ.Γ. H φωτογραφία του Ben Frost από το FB Page του Trafo.