[Show You The Way]

Thundercat -'Show You The Way (ft. Michael McDonald & Kenny Loggins)'

Drunk, 24/2/2017, Brainfeeder

"Tell 'em how you feel, Kenny, Kenny Loggins" 
"Ladies and gentleman, Michael McDonald"

Χααα, όχι μόνο επιστρέφει με νέο, τρίτο κατά σειρά, άλμπουμ στην Brainfeeder ο αγαπημένος μας μπασίστας/παραγωγός αλλά στο πρώτο single μέσα από αυτό επιστρατεύει και τους ΑΡΧΟΝΤΕΣ του yacht rock Michael McDonald και Kenny Loggins ('What A Fool Believes' κανείς;) για να σκαρώσει έναν απίθανό smooth ύμνο για τα δύσμοιρα '10s (που πρόκειται να γίνουν ακόμα χειρότερα μια και μόλις ορκίστηκε 45ος πρόεδρος των Η.Π.Α. το όρθιο Cheetos).

Πέρα του κόλλημα-από-την-πρώτη-ακρόαση 'Show You The Way' παραπάνω, το Drunk θα περιλαμβάνει τα ήδη κυκλοφορηθέντα και γνωστά 'Bus In These Streets' και 'Them Changes' (βλ.παρακάτω) αλλά και συμμετοχές απο τους Flying Lotus, Kamasi Washington, Kendrick Lamar, Pharell Williams και Wiz Khalifa. Χαμός!

Bonus Stuff

[Tango In The Night]

Fleetwood Mac - 'Tango In The Night' [Demo]

Tango In The Night Deluxe Edition Reissue, 10/3/2017, Warner Bros

Ηρθε ο καιρός να ακολουθήσει τον δρόμο της deluxe επανέκδοσης και το τελευταίο άλμπουμ από την χρυσή, για την ακρίβεια πόλυ-πολυπλατινένια, εποχή των Fleetwod Mac με την σύνθεση Mick Fleetwood, John McVie, Christine McVie, Lindsey Buckingham και Stevie Nicks που μας χάρισαν πέντε άλμπουμ εν πολλοίς αψεγάδιαστης pop/rock μουσικής που παραμένει ατόφια απολαυστική μέχρι και σήμερα.

Λίγους μήνες μετά την επανέκδοση του υποτιμήμενου Mirage (1982) λοιπόν και για την ακρίβεια στις 10/3 έρχεται η σειρά του Tango In The Night (1987) -είναι  το άλμπουμ που τους γνώρισα και εγώ καθώς τα mega hits που ξεπήδησαν μέσα από αυτό αλλά και τα συνοδευτικά βίντεο που έπαιζαν σε heavy rotation στο άρτι αφιχθέν στην ημεδαπή MTV έπεσαν ακρίβως πάνω στην περίοδο που άρχισα να ακούω και να ψάχνω συνειδητά την μουσική-, με τα συνήθη συμπαραμαρτυρούντα όπως ακυκλοφόρητα, demo versions, κλπ, κλπ, κλπ (πλήρες tracklist και περισσότερες πληροφορίες εδώ μέσω Rolling Stone). Ωραία πράγματα.

Bonus Stuff

[Devotional Songs/Sferic Ghost Transmits]

Shackleton with Ernersto Tomasini - Devotional Songs

20/7/2016, Honest's Jon

Shackleton & Vengeance Tenfold ‎– Sferic Ghost Transmits

18/1/2017, Honest's Jon

Ο βρετανός παραγωγός (και μόνιμος κάτοικος Βερολίνου εδώ και πολλά χρόνια) Shackleton συνέχιζει ακάθεκτος την δική του ιδίορρυθμη πορεία στα μουσικά δρώμενα της ηλεκτρονικής μουσικής και έχει επανέλθει 4 και κάτι χρόνια μετά το magnum opus Music For The Quiet Hour/The Drawbar EPs του 2012 (και μια σειρά από 12" και EPs) με δύο "κανονικές" κυκλοφορίες που βγήκαν με διαφορά έξι μηνών και τον βρίσκουν να συνεργάζεται αντίστοιχα με δύο διαφορετικούς "τραγουδιστές". 

Κανονικά χρειάζεται πιο πολλά εισαγωγικά η λέξη "τραγουδιστές" καθώς o Vengeance Tenfold είναι πιο κοντά σε αυτό που κάποτε αποκαλούσαμε Dub poetry (και έχει ξανασυνεργαστεί με τον Shackleton στο παρελθόν, ακόμα και επι εποχής Skull Disco όταν ακόμα ήταν πιο "περιχαρακωμένος" στον dubstep/post-dubstep ήχο) ενώ ο Ernesto Tomasini από το Παλέρμο της Ιταλίας, με άνοιγμα φωνής 4 οκτάβες, έχει την δική του ξεχωριστή ιστορία που ξεκινά από τα 80s και πιο θεατρικές φόρμες (καμπαρέ, όπερα, κλπ) μέχρι συνεργασίες με Current 92, Peter Christopherson (βλ. Coil, Throbbing Gristle, κλπ), κ.α.

Οι δύο δίσκοι του Shackleton περιλαμβάνουν αντίστοιχα τέσσερις και έξι εκτεταμένες -μόλις τρεις φορές η διάρκεια κάποιας σύνδθεσης είναι κάτω από 10 λεπτά-, απόκοσμες και δαιδαλώδεις αλλά περίτεχνα δομημένες συνθέσεις που απαιτούν την προσοχή του ακροατή, αν "απομακρυνθείς", τον χάνεις. Αυτό δεν ξέρω αν πρέπει να προσμετρηθεί στα προτερήματα ή τα μειονεκτήματα των εν λόγω κυκλοφοριών σίγουρα όμως η εμβάνθυνση αναδεικνύει ξεχωριστές λεπτομέρειες.

Και στους δύο δίσκους αυτό που είναι άμεσα έμφανες είναι η περαιτέρω απομάκρυνση του Shackleton από τις dubstep/post dubstep φόρμες (παρόλο που στοιχεία τους παρεισφρύουν ύπουλα και στους δύο) προς έναν ήχο με επιρροές από τον ήχο σχημάτων όπως οι Coil και άλλα 80s post punk/early industrial σχήματα (το Pitchfork αναφέρει εύστοχα επίσης τους This Heat) πάντα όμως με ευανάγνωστη την προσωπική σφραγίδα του δημιουργού τους.

Και μπορεί αυτή η ηχητική συνέχεια και συνάφεια να είναι παραπάνω από ευκρινής αλλά υπάρχουν επίσης και διαφορές που δεν έρχονται μόνο από το διαφορετικό υπόβαθρο των αντίστοιχων συνεργατών του σε κάθε μια από τις δύο κυκλοφορίες που προσδίδει σε πρώτο επίπεδο ξεχωριστές ταυτότητες. Στο Sferic Ghost Transmits βρίσκουμε πιο πολλά από τα γνώριμα ρυθμικά στοιχεία του ήχου του Shackleton ενώ στο Devotional Songs η εισαγωγή οργάνων όπως ξυλόφωνο, μαρίμπα, ακορντέον το εκτρέπουν προς έναν τρόπο τινά πιο αναλογικό ήχο που δεν μας είχε συνηθίσει ως τώρα ο βρετανός παραγωγός.

Καμία από τις δύο κυκλοφορίες δεν θα "κερδίσει" νέα ακροατήρια για τον βρετανό παραγωγό, δεν νομίζω ότι υπήρχε ποτέ καν τέτοιο ζητούμενο, αλλά για τους πιστούς ακροατές και ακόλουθους του ήχου του όπως η αφεντιά μου και τα δύο αποτελούν εξαιρετικές προσθήκες σε έναν ήδη εξαιρετικό κατάλογο κυκλοφοριών.

Devotional Songs (stream via Spotify)

Sferic Ghost Transmits (stream via Spotify)

[Liz Gillies]

Majin Cost - 'Liz Gillies' [Official Video]

Single, 2016

Ότι πιο φρέσκο και "συντονισμένο" έχουμε με το hip-hop της αλλοδαπής είναι με διαφορά αυτά που σκαρώνει ηχητικά και οπτικά το παρεάκι των ATH KIDS. Τους είδαμε και στο Plissken Fest 2016 (από τις καλύτερες εμφανίσεις του διημέρου), οσονούπω και στο ...Μέγαρο Μουσικής (όχι, δεν είναι πλάκα αυτό). Νέο βίντεο παραπάνω για το περσινό single του Majin Cost.

More ATH KIDS here & here.

Bonus Track

[Rest Of It]

Strand Of Oaks - 'Rest Of It'

Hard Love, 17/2/2017, Dead Oceans

Νέο single από το επερχόμενο νέο άλμπουμ των Strand Of Oaks. Λίγο καλό old school/"the devil may care"/"party like there's no tomorrow" rock'n'roll δεν έβλαψε ποτέ κανέναν και καμία. Ακολουθούν οδηγιές χρήσης:

1.Δυναμώνεις την ένταση του στερεοφωνικού στο τέρμα.

2.Πατάς play

3.Σφηνάκι Bourbon και μεγάλο ποτήρι βαρελίσια μπύρα.

4.Επαναλάβατε βήματα 2 & 3.

Bonus track

[Disruptive Muzak]

Sam Kidel - Disruptive Muzak

8/4/2016, The Death Of Rave

"Hello?"

"...you're having a laugh... Sorry I'm gonna have to release the call"

"Is anybody there? All I can hear is sound or background noise..."

"Well the music's very nice but is anyone there?"

Περσινή κυκλοφορία μέσω της The Death Of Rave/Boomkat του βρετανού παραγωγού Sam Kidel (βλ.επίσης Young Echo και Killing Sound) που χαλαρά πήρα χαμπάρι στις αρχές της τρέχουσας χρονιάς. Τίποτε το περίεργο βέβαια εδώ ακόμα προσπαθούμε να πάρουμε χαμπάρι δίσκους που κυκλοφόρησαν πριν 2 και 3 και 4 δεκαετίες στις περσινές κυκλοφορίες θα κολλήσουμε;

Τέλος πάντων το Disruptive Muzak είναι μια χαμηλών τόνων κυκλοφορία που χοντρικά θα κατέτασσε κανείς (αν έπρεπε) στον χώρο της ambient/πειραματικής μουσικής όμως παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον ως προς το concept τους και τις ιδέες που προσπαθεί να εξερευνήσει. 

Σε πρώτο και πιο ακαδημαικό επίπεδο ο Sam συνθέτει ένα 20+ κομμάτι βασισμένο σε ακαδημαϊκή έρευνα που έκανε πάνω στην muzak μουσική ("familiar, predictable, and non-disruptive sounds the company provides to offices and public places to ensure people are co-operative").και αντιστρέφοντας τους όρους με τους οποίους φτιάχνεται  αυτή η ανώδυνα ευχάριστη μουσική που συνήθως ακούμε σε δημόσιους χώρους, κατά τη αναμονή σε κλήση σε τηλεφωνικό κέντρο, κλπ σκαρώνει ένα 20λεπτο κομμάτι δυστοπικής παλμικής ambient μουσικής. 

Στην συνέχεια όμως προχωρά ακόμα περισσότερο ως προς το "disruptive" μέρος της δημιουργίας του και αντιστρέφει και την λειτουργία και χρήση της muzak μουσικής (εκτός της μορφής της) -έτσι η ηχητική κρτική αποκτά διπλή διάσταση στο έργο- καλώντας call centers βρετανικών κυβερνητικών υπηρεσιών (κυρίως το Department for Work and Pension) και αφήνει το κομμάτι να παίζει καταγράφοντας τις αντιδράσεις τόσο των αυτοματοποιημένων συστημάτων αναγνώρισης φωνής που προσπαθούν να αναγνωρίσουν το αίτημα που γίνεται  και μιας σειράς εργαζομένων σε μια φαινομενικά ατελειώτη σειρά "Hello?" και "I΄m gonna have to end the call" (θανάσιμο αμάρτημα σε τηλεφωνικό κέντρο όπως αντιλαμβάνεστε) απο γυναίκες και άντρες με διάφορες προφορές,από ολα τα μέρη της Μ.Βρετανίας με διαφορετική διάθεση για δουλειά και ενίοτε απρόσμενες αντιδράσεις (βλ. quotes στην αρχή).

Ο δίσκος περιλαμβάνει δύο κομμάτια: στην πρώτη πλευρά έχει το κομμάτι μαζί με τις προαναφερθείσες ηχογραφήσεις από τις κλήσεις ενώ στην δεύτερη πλευρά είναι το κομμάτι αυτούσιο ως "D.I.Y Version" και με την προτροπή του Kidel οι ακροατές να το χρησιμοποιήσουν παρόμοια σε κλήσεις και να ηχογραφήσουν τις αντιδράσεις.

Προσωπικά, και έχοντας δουλέψει και σε τηλεφωνικό κέντρο, δεν θα το συνέστηνα με τίποτα το δεύτερο αλλά σε κάθε περίπτωση το Disruptive Muzak αποτελεί έναν από τους πιο ενδιαφέροντες δίσκους πειραματικής μουσικής της περασμένης χρονιάς όχι μόνο προς το μουσικό του κομμάτι αλλά και ως προς την κριτική που προσπαθεί να ασκήσει μέσω του concept του.

[(No One Knows Me) Like The Piano]

Sampha - '(No One Knows Me) Like The Piano'

Process, 3/2/2017, Young Turks

Του πήρε και αυτουνού κάτι χρόνια αλλά εντάξει έρχεται επιτέλους και για αυτόν το επίσημο ντεμπούτο του, μετά από το EP Dual, διάφορα singles και έναν σκασμό high profile συνεργασίες (μεταξύ αυτών και στην περσινή αλμπουμάρα της Solange A Seat At The Table). Τρίτο single.

Όμορφη πιάνο μπαλάντα αλλά 'Blood On Me' δεν είναι ("I swear they smell the blood on me / I hear them coming for me")

Bonus Listening

Τα άλλα δύο singles από το επερχόμενο Process

[All About Me]

Syd - 'All About Me'

Fin, 3/2/2017, Columbia

Πέρασαν ...πολλά χρόνια από τότε που πρωτοασχοληθήκαμε με την Syd (aka Syd Bennet, κάποτε Syd Tha Kyd, βλ.επίσης The Internet) αλλά ευτυχώς ήρθε η ώρα να βγάλει το επίσημο ντεμπούτο της άλμπουμ με τίτλο Fin. 

Φανταστικό πρώτο single, αυτό το είδος πειραγμένης r'n'b που γλυκοκοιτάει και τα charts (δεν ντρέπεται η Syd να πει στο Fader πως δεν την χαλάει να ακουστούν τα τραγούδια στο ράδιο και να βγάλει και λεφτά από αυτά και καλά κάνει) που πάντα την είχαμε πάντα ικανή να κάνει.

Bonus Listening

Το περσινό άλμπουμ των The Internet

[Atlanta (FX TV Series)]

Συνέχεια στης Ατλάντα ...το ανάγνωσμα με την ομώνυμη φανταστική νέα σειρά από το FX που δημιούργησε και πρωταγωνιστεί o αμερικάνος ηθοποιός Donald Glover, που προσωπικά πρωτοπροσεξα στο πολυαγαπημένο meta-comedy Community ("6 Seasons and a movie!") και που επίσης κάνει καριέρα και στην μουσική ως rapper με το ψευδώνυμο Childish Gambino. Η σειρά έκλεισε τον πρώτο της κύκλο τον Νοέμβρη του 2016, δεν υπάρχει αμφιβολία (το ξεκαθαρίζω από τη αρχή) πως ήταν/είναι από τις καλύτερες της περασμένης χρονιάς, και περιμένουμε με μεγάλη ανυπομονησία ήδη τον δεύτερο.

Να σημειώσω εδώ πως αν και ως τώρα δεν μου έλεγε πολλά ο Donald ως Chilidsh Gambino στον τομέα της μουσικής, στο κλείσιμο του 2016 -γι' αυτό και δεν το είδαμε δυστυχώς στις λίστες της χρονιάς- ο Donald κυκλοφόρησε το τρίτο και καλύτερο του ως τώρα άλμπουμ: το βουτηγμένο στον 70s Funkadelic/Parliament ήχο "Awaken, My Love!" (επίσης συστήνεται ανεπιφύλακτα),

Κάπου μεταξύ κωμωδίας, σειράς με θέμα την μουσική και κοινωνικής κριτικής το Atlanta παρακολουθεί την πορεία του Earn Marks (Donald Glover) που ως σχεδόν αυτόκλητος manager προσπαθεί να προωθήσει την καριέρα του ξάδερφου του και ανερχόμενου rapper Alfred 'Paper Boi' Miles (Brian Tyree Henry) -πάντα διπλα στον Paper Boi, ο υπέροχα περίεργος sidekick Darius (Keith Stanfield)- και παράλληλα να φροντίσει την κόρη που έχει μαζί με την Vanessa (η πανέμορφη Zazie Beetz).

Τα 10 επεισόδια είναι κυρίως γυρισμένα από τον ίδιο τον Donald Glover και τον Hiro Murai (μερικά από τα πιο ωραία μουσικά βίντεο των τελευταίων ετών ειναι σε δική του σκηνοθεσία) σε μια περιρρέσουσα ατμόσφαιρα που θυμιζει πάρα πολύ  όνειρο. Δεν νομίζω ότι είναι τυχαίο ότι σε όλη την σειρά ο Earn Marks ξυπνάει σε κάποιο σπίτι εκτός από μία και μόνο σκηνή που τον βλέπουμε πραγματικά να κοιμάται.

Μέσα σε αυτο το "όνειρο" λοιπόν ακόμα και η ίδια η πόλη του Αμερικάνικου νότου αποκτά ρόλο πρωταγωνιστή τόσο γεωγραφικά/χωροταξικά (την χορταίνουμε δεόντως: από εντυπωσιακές  γενικές εναέριες λήψεις μέχρι τα αστυνομικά της τμήματα, τα σπίτια των μαύρων συνοικιών της, ακόμα και μέσα στα τελειωμένα strip clubs της) όσο και χάρις στην μουσική της κουλτούρα όπως μας παρέχεται πολύ έξυπνα και υπόγεια χάρις στα τραγούδια (οχι πάντα hip-hop/rap και όχι πάντα από καλλιτέχνες που κατάγονται από εκεί) που ακούγονται από τα ακουστικά των πρωταγωνιστών, ηχεία αυτοκινητών και clubs.

Από τις πιο έξοχες χρήσεις μουσικής που έχω δει εδώ και πάρα πολύ καιρό σε τηλεοπτική σειρά κάθως δεν σου σπρώχνει με το ζόρι τα τραγούδια (βλ.πχ Empire, Vinyl, κλπ) αλλά τα τοποθετεί ως μια ακόμα διάσταση στον χωροχρόνο, κάπου μεταξύ προσκήνιου και παρασκήνιου. Μεταξύ των ονομάτων βρίσκουμε Migos (κάνουν και cameo σε ένα επεισόδιο), Young Thug, Future, Outkast ('Elevators (Me & You)', απίθανη χρήση - σύνδεση με το μουσικό παρελθόν της πόλης) αλλά και Shabaz Palaces, Beach House (αμέ!), Funkadelic, Erykah Badu, Jeremih, Yo Gotti, Kamasi Washington, κλπ.

Αν δεν σας έψησαν όλα τα παραπάνω τότε δείτε ξανά το trailer στην αρχή του post και τσεκάρετε παρακάτω την φανταστική playlist που σκάρωσε το Pigeons & Planes με την πλειονότητα των τραγουδιών που φιγουράρουν στα 10 επεισόδια του Atlanta. Ε, δεν μπορεί....

[Kick Out The J.A.M.M.s muthaf**kers!]

2017: What The Fuck Is Going On?

Έτσι δείχνει... Οι KLF επιστρέφουν στις 23.8.2017 ανά ως Justified And Ancients Of Mu Mu aka The J.A.M.M.s. σύμφωνα με το παραπάνω poster. Το τι πρόκειται να μας παρουσιάσουν εκείνη την ημερομηνία ένας θέος ξέρει αλλά το περιμένουμε με ανυπομονησία. Άλλωστε το πόσο τους αγαπούσε από πάντα αυτό εδώ το blog είναι γνωστό, νομίζω. #MarkTheDate λοιπόν.

The Information is @K2PLANTHIRE

— Jimmy Cauty (@jamescauty) January 5, 2017

Poster via Eastfolk Chronicle. More info at The Quietus and The Guardian.

[The Organized Noize Of ATL]

Κάτι σαν tie-in post (που λένε και στο χωριό μου) με το προηγούμενο που ασχολείται με το πολύ ενδιαφέρον μουσικό ντοκυμαντέρ The Art Of Organized Noize (2016, Netflix) για τα κατορθώματα της θρυλικής ομάδας παραγωγών hip-hop/r'n'b από την Atlanta της Georgia. 

Παρακάτω λοιπόν θα βρείτε μια χορταστικότατη Spotify playlist 3,5+ ωρών γεμάτη με παραγωγές των Organized Noize από το 1992 έως το 2014. Press "play" and enjoy!

[The Art Of Organized Noize]

Πολύ ενδιαφέρον μουσικό ντοκυμαντέρ που μπορείτε να βρείτε στο Netflix και αφηγείται την ιστορία των Organized Noize, ένα τρίο παραγωγών από την Atlanta που μεσούρανησαν στο hip-hop/r'n'b από τις αρχές των 90s έως και τις αρχές/μέσα 00s και υπήρξαν ένας από τους πυλώνες -σε μια παράλληλη πορεία με αυτά που συνέβαιναν επίσης στο Miami (Miami Bass Sound), στο Memphis (βλ. Crunk, Three 6 Mafia, κλπ), Texas (βλ. UGK, ο chopped and screwed ηχος του DJ Screw, κλπ)- που έφεραν το hip-hop του Αμερικάνικού νότου (Third Coast) αρχικά ως σημαντικό τρίτο πόλο ανάμεσα  στην παραδοσιακή κόντρα Ανατολικής και Δυτικής ακτής και τελικά ως το κυριάρχο παράδειγμα του hip-hop/r'n'b ήχου.

Οι Organized Noize (Rico Wade, Raymond Marley και Sleepy Brown) ξεκίνησαν τις παραγωγές τους από ενα βρώμικο, γεμάτο υγρασία υπόγειο κάτω από την οικία της οικογένειας Wade (το γνωστό "Dungeon" που ουκ ολίγες φορές αναφέρεται στα τραγούδια της ομήγυρης) για να φτάσουν στα top του Billboard (βλ. TLC - 'Waterfalls', En Vogue - 'Don't Let Go', κλπ), είναι εν πολλοίς υπεύθυνοι για τον ήχο όλου του Dirty South (βλ. Outkast, Goodie Mob, Cee-Lo Green, κλπ και μια σειρά από μικρότερα ονόματα) ενώ ο ήχος του βρήκε δρόμο ακόμα και σε ονόματα εκτός του "νότου"  (Brandy, Queen Latifah), σε soundtracks γνωστών "μαύρων" φιλμς (Higher Learning, Set It Off, Bullworth, κλπ) ή ακόμα και σε θρύλους της μαύρης μουσικής όπως ο Curtis Mayfield και οι Earth, Wind and Fire.

Το The Art Of Organized Noize είναι σε σκηνοθεσία Quincy Jones III (γιός του πασίγνωστου μουσικού παραγωγού), ο οποίος ξέρει τι θέλει να μας διηγηθεί και είναι γνώστης του θέματος. Ο QJ III ήταν επίσης και παραγωγός στο πολύ ενδιαφέρον The Carter (2009) -συστήνεται ανεπιφύλακτα και σε μη hip-hop fans- που ακολουθεί τον Lil Wayne σε μια σκηνοθετική γραμμή "fly on the wall" λίγο πριν και μετά την κυκλοφορία του υπερεπιτυχημένου Tha Carter III που τον έβαλε για τα καλά στην πρώτη γραμμή του αμερικάνικου mainstream.ενώ έχει ουκ ολιγές περγαμηνές και σε άλλες "μαύρες" σειρές και ταινίες. Αξίζει να σημειωθεί πως το The Art Of Organized Noize μοιράζεται επίσης την ίδια ομάδα παραγωγής με το  προαναφερθέν The Carter.

Το ντοκυμαντέρ ακολουθεί μια τυπική αφηγηματική γραμμή ντοκυμαντέρ τύπου τα δύσκολα πρώτα χρόνια>η επιτυχία>η πελαγοδρομήση και η αποτυχία>η -περίπου- θριαμβευτική επιστροφή/σύνδεση με το σήμερα και φυσικά το τυπικό μοντάζ λίγο μουσική > λίγο μπλα-μπλα από κάποιο talking head επι της οθόνης και πάλι από την αρχή  αλλά καταφέρνει να διηγηθεί εντέλει με πολύ ενδιαφέρον τρόπο τόσο τα της μουσικής και το τι πρόσθεσαν στο hip hop και την r'n'b (απομάκρυνση από τις sample-based παραγωγές προς ένα περίτεχνο soulful υβρίδιο με τον ξερό ήχο του 808 στα beats 'σε συνδυασμό με μεγάλη χρήση φυσικών οργάνων: πλήκτρα, μπάσο, κιθάρα, κλπ) αλλά και τις επιχειρηματικές περιπέτειες των Organized Noize όπως η συνδεση με την LaFace του L.A. Reid που τους έφερε στο προσκήνιο αλλά και το αποτυχήμενο deal 20.000.000 δολλαρίων με την Universal που τους έστειλε για χρόνια στα ...αζήτητα.

Μεταξύ των καλεσμένων παρελαύνoυν φυσικά όλα τα μέλη των Outkast (Andre 3000, Big Boi), Goodie Mob (Cee-Lo, Khujo, T-Mo and Big Gipp), Ludacris, Puff Daddy (που σκηνοθέτησε το πρώτο video των Outkast), o Future (υπόψιν ειναι και η ζωντανή σύνδεση των ON με το hip-hop του σήμερα αφού είναι πρώτος ξάδερφος του Rico Wade), o 2 Chainz, πρωήν μανατζερς, νεότεροι παραγωγοί όπώς ο Sonny Digital και ο Metro Boomin', κλπ.

Το ενδιαφέρον του ντοκυμαντέρ -σε μια ακόμα αντιστοιχία και με το The Carter- είναι ότι τολμά και πιάνει τα αντικείμενα του και σε πιο άβολες και αμήχανες στιγμές όπως η εμφάνεστατη πικρία τους που οι Outkast δεν χρησιμοποίησαν το τριο των Organized Noize στο υπερεπιτυχημένο Speakerboxx/The Love Below (2003,11 φορές πλατινένιο και 2ο hip-hop άλμπουμ στη ιστορία που κέρδισε Grammy ως Album Of The Year), τον Sleepy Brown σχεδόν άκομψα να  να πρόσπαθήσει να κρύψει την αγάπη του προς τα ναρκωτικά ή τον Rico Wade να τρώει "παντόφλα" απ' την γυναικά του στο τηλέφωνο εν μεσώ συνέντευξης.

Απαραίτητο για hp-hop φανς αλλά και εν γένει μουσικόφιλους που έχουν ενδιαφέρον για τον ήχο των 90s και 00s, οι υπόλοιποι μάλλον δεν θα συγκινηθείτε και ιδιαίτερα αλλά ποιός ξέρει.... δοκιμάστε!

[Στο επόμενο post: χορτάστικη Spotify playlist 3,5+ ωρών γεμάτη από τα μουσικά επιτεύγματα των Organized Noize από το 1992 έως το 2014]

The Art Of Organized Noize Trailer

[#PoplieRadio Season 8 So Far]

25+1 επιλογές από τα 12 πρώτα επεισόδια της 8ης σεζόν μου στο Poplie Radio o οποίος ξεκίνησε το 2017 με νέο ανανεωμένο πανέμορφο site δια χειρός Spiral και Narita (βλ.επίσης Frank Moth),

Νέα επεισόδια της 8ης σεζόν ακούτε ζωντανά κάθε Κυριακή στις 2μμ @ http://poplie.radiojar.com.

Bonus Playlist

Τα τραγούδια του DJ set μου στο Poplie Goes To The Death Disco party την Παρασκευή 4.11.2016 στις 4πμ (ξημερώματα Σαββάτου δηλαδή).

[Say Something Loving]

The xx - 'Say Something Loving'  I See You, 13/1/2017. Young Turks Επίσης: