[ATH KIDS @ Μέγαρο Μουσικής, 11.02.2017]

Να πω την αλήθεια σχεδόν μέχρι τις 7μμ δεν είχα αποφασίσει αν θα πήγαινα να δώ τους αειθαλείς γερμανούς proto-industrial/post-punk Einsturzende Neubauten στο Gazi Music Hall for old times' sake ή την εγχώρια κολλεκτίβα ATH KIDS (που βγάζει ότι πιο φρέσκο και συντονισμένο με την αλλοδαπή rap/hip-hop σήμερα) στο ...Μέγαρο Μουσικής.

Επέλεξα εν τέλει το δεύτερο (χάνοντας ίσως την τελευταία ευκαιρία να δω EN ζωντανά...), τόσο λόγω των εξαιρετικών εντυπώσεων της εμφάνισης τους στο περσινό Plissken όσο και της ειλικρινούς περιέργειας το πως θα διεξαχθεί ένα τέτοιο live στον συγκεκριμένο χώρο (συγκεκριμένα στην αίθουσα Banquet) και τι κόσμο θα μαζεύε (αν μάζευε δηλαδή δεδομένων των 15 ευρώ ως τιμή εισιτηρίου).

Φτάνοντας στον χώρο με την συνήθη και εξίσου θαραλλέα συνοδοιπόρο σε τέτοια events Eve Of Des (στην οποία ανήκει η φωτό παραπάνω), τα πράγματα βαίναν χαλαρά. Πλην ημών και αλλών 5-10 το πολύ ατόμων -μπορεί να λέω και πολλούς, έτσι;- που ξεχώριζαν σαν την μύγα μες το γάλα ηλικιακά (φωτογράφοι και ανταποκριτές από free press), το κοινό αποτελούνταν από περίπου 200 άτομα αυστηρα μεταξύ 12-13(;) και 18 ετών που βγάζαν selfies, χάζευαν τον πολύ καλό όπως πάντα αθηναίο παραγωγό Error404 στο warm-up σετ που κινήθηκε σε urban beats και παίζοντας ένα διαρκές κρυφτούλι με τους ταξιθέτες και τους σεκιουριτάδες όσον αφορά το άναμμα τσιγάρου (σύντομα το προσωπικό του χώρου εγκατέλειψε την ...απέλπιδα αυτή προσπάθεια).

Σύντομα σκυτάλη πήρε ο Joseph των ATH KIDS πίσω απ' το λαπτοπ για ένα μισάωρο dj set πριν το κυρίως μενού συνεχίζονας με φρέσκο hip-hop (πχ Drake και τα τοιάυτα) και τα πράγματα συνέχισαν αρχικά στους ίδιους ράθυμους ρυθμούς αν και ήταν προφανές πως η αδημονία της πιτσιρικαρίας να δει τους δικούς της ήρωες αυξανόταν από λεπτό σε λεπτό.

Στις πρώτες νότες του υπερ-χιτ των Migos 'Bad and Boujee' (τα είπαμε πρόσφατα για το Culture) αυτή η αδημονία μετάτράπηκε αυτοστιγμεί σε ενα οργιώδες πάρτυ καθώς 200+ ατομά χοροπηδούσαν τραγουδόντας ΟΛΟΥΣ τους στίχους. Και όλα αυτά μέσα στο Μέγαρο Μουσικής! Αν δεν το έβλεπα με τα μάτια μου δεν θα το πιστεύα με τίποτα. Σχεδόν ακόμα δεν το πιστεύω, Η πιτσιρικαρία "ψήφισε" και αυτό είναι το τραγούδι του 2017 (ναι, από τώρα) είτε μας αρέσει εμάς της "αρτηριοσκληριωτικής" "γερούσιας" που διυλίζουμε τον κώνωπα και γκρινιάζουμε για τα πάντα είτε όχι. Τέλος.

Λίγο μετά χαμηλώνουν τα φώτα και επι σκηνής εμφανίζονται όχι μόνο οι rappers των ATH KIDS αλλά και όλη η παρέα τους, οι κοπέλες τους και οι φίλες τους (μιλάμε για σχεδόν 30 άτομα επί σκηνής) και οι οποίοι θα παραμείνουν εκεί για όλη την διάρκεια του σετ χορεύοντας, γελώντας, πίνοντας και καπνίζοντας, βγάζοντας selfies, φωτογραφιζοντας το κοινό και πιθανότατα σίγουρα κοροϊδευοντας εμάς τους προαναφερθέντες 5-10 "μπαρμπάδες" που χαζεύαμε με γουρλωμένα τα μάτια την πιτσιρικάρία πάνω και κάτω απ' την σκηνή να γράφει στα παλαιότερα των υποδημάτων της τα πάντα.

#ATHKIDS #live #MegaroMousikis

A video posted by Lefteris Ko (@lkrory21) on Feb 11, 2017 at 1:09pm PST

Και όταν λέμε τα πάντα εννοούμε τα πάντα: τον χώρο και τις "συμβάσεις" του σε πρώτο επίπεδο, τι είναι πρέπον ή μη πρέπον γενικότερα και φυσικά φτύνοντας στα μούτρα τον περιρρεόντα ρατσισμό της εποχής μας (αν μπορεί να βρεί κανείς πιο ελπιδοφόρα εικόνα από το κουβάρι αυτό εθνικοτητών που φτιάχνουν μουσική για να χορέψει ένα αξισου "ετερόκλητο" εφηβικό κοινό, ας μου πει) για να στήσει ένα απίθανο πάρτυ στον πιο απίθανο χώρο υπό τους ήχους του απόλυτα ξεσηκωτικόυ hip-hop των ATH KIDS που βροντοφωνάζει "τώρα" και που κάνει σχεδόν οτιδήποτε άλλο παραγέται στην εγχώρια μουσική σκηνή (εξαιρουμένων κάποιων σχημάτων και καλλιτεχνών στην ηλεκτρονική σκηνή) να μοιάζει εξαιρετικά παρωχημένο και σχεδόν βαρετό.

Αυτή η οργιαστική εμφάνιση διήρκησε περί τα πενήντα λεπτά, κάλυψε όλα "τα hits" ('New Flame', 'Liz Gillies', 'Congo', κλπ) -μου έκανε επίσης μεγάλη εντύπωση πως το κοινό ήξερε και όλους τους στίχους στα περισσότερα τραγούδια και τους βροντοφώναζε-, έκανε ακόμα τους rappers (αδιαμφισβήτητοι αστέρες και πρώτοι μεταξύ ίσων οι Majin Cost και Kareem Kalokosh) να βραχνιάσουν και ήταν ταυτόχρονα τεράστιο "fuck you" και ένας γύρος θριαμβου, για τους ATH KIDS που ξεκίνησαν από τις γειτονιές της Αθήνας και κυριολεκτικά άλωσαν την πόλη μας, στρογγυλοκάθισαν στα σαλόνια της και αυτοανακυρήχθηκαν οι  βασιλιάδες της.

Δεν ξέρω τι θα φέρει το μέλλον των ATH KIDS και αν αυτό το ωραίο πράγμα που κάνουν θα καταλήξει κάπου (ελπίζω πως ναι) αλλά την συγκεκριμένη εμφάνιση, που θεώρω πιο πραγματικά ανατρεπτική από χίλια live punk συγκροτημάτων σε υπόγες και καταλήψεις, θα την θυμόμαστε για πάρα πολύ καιρό και τολμάω να κάνω πρόβλεψη πως θα αποδειχθεί ιστορική. Σε είκοσι χρόνια από τώρα οι τότε 35άρηδες - 40άρηδες θα λένε με νοσταλγία: -Ήσουν τοτε που οι ATH KIDS έκαναν "μπουρδέλο" το Μέγαρο; -Ήμουν.

[Killer Quotes: Henry Rollins]

"This is not the time to be dismayed, this is punk rock time. This is what Joe Strummer trained you for."

Henry Rollins on Joe Rogan Experience #906. 26.01.2017

Bonus:

[Culture]

Migos - Culture

27.01.2017, Quality Control Music/300 Entertainment

Ένα μεγάλο χειροκρότημα για το τρίο (Quavo, TakeOff, Offset) από το Lawrenceville της Georgia που, κόντρα σε όλα τα (προσωπικά και όχι μόνο) προγνωστικά για το πως θα καταλήξουν (τροφή για άπειρα memes) και διαψεύδοντας εντυπωσιακά την όχι-και-τόσο-καλή άποψη που είχα για αυτούς, ήρθαν στα τέλη του Ιανουαρίου να μας παράδωσουν το πρώτο σπουδαίο hip-hop άλμπουμ του 2017 κρατώντας ψιηλά τα σκήπτρα της Ατλάντα στο είδος. Ας παρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.

Από τα "Versace, Versace, Versace" (που το "τσίμπησε" και o Drake) και "Hannah Montana" του 2013 που τους γνωρίσαμε και μέχρι πριν μερικούς μήνες, περάσαμε από μια ντουζίνα από (λίγο πολύ) αχρείαστα mixtapes (πότε θα μάθουν οι rappers το "ουκ εν τω πολλώ το ευ";), από ένα αδιάφορο πρώτο "κανονικό" άλμπουμ, είχαμε κάτι "minor hits" που λένε και στο χωρίο μου, τα απαραιτητα guest verses εδώ και εκεί (είτε όλοι μαζί είτε ο καθένας μόνος του), εναν σκασμό προβλήματα με τον νόμο (αχ, άτακτα παιδιά) και δίνοντας τροφή για άπειρα memes (DAB!), οπότε κάπου φαινόταν πως οι Migos θα μείνουν ως μια υποσημείωση (της υποσημειώσης) του εξ Ατλάντας hip-hop.

{Shameless Self-Promotion Alert: Στο Spotify σας έχω δύο χορταστικότατες playlists επί του θέματος του hip-hop από την πρωτεύουσα της Georgia: The Organized Noize of ATL και ATL 2, συνολικά 8,5 ώρες μουσικής, απολαύστε υπεύθυνα}

Πίσω όμως έχει η αχλαδά την ουρά... όπως λένε και στο Lawrenceville. Εκεί στα τέλη του Οκτωβρίου 2016 βγαίνει το πρώτο σινγκλ του Culture -το κολλητικότατο, απίθανο 'Bad And Boujee (feat. Lil Uzi Vert)'- που αρχίσε να κερδίζει έδαφος στις ΗΠΑ (και ...εκτός αυτής), ενδιάμεσα άρχισαν να έρχονται και τα άλλα singles (μεταξύ αυτών το 'T-Shirt', όχι δείτε το βίντεο παρακαλώ) και έρχεται ο θεός ο Donald Glover στην απονομή των Χρυσών Σφαιρών 2017 για το βραβείο που πήρε η σειρά Atlanta (η καλύτερη σειρά του 2016; Discuss) και μας λέει λίγο-πολύ πως είναι οι Beatles της γενιάς μας και το 'Bad and Boujee' το καλύτερο track όλων των εποχών και η δημοτικότητα των Migos απογειώνεται στο διάστημα και στέλνοντας το 'Bad and Boujee' στο #1.

Σε κάθε περίπτωση το Culture είναι ένα μεγάλο τεράστιο 'round of applause' για το τρίο. Σε πρώτο επίπεδο δεν αλλάζουν και πολλά από αυτά που ξέραμε και περιμέναμε απ' τους Migos. Κλασικές παραγωγές του είδους απ' το γνωστό ρόστερ trap παραγωγών (Zaytoven, Metro Boomin', κλπ) στο γνωστό μινιμαλιστικό/σκοτεινό ύφος τύπου 808 beats/πιανάκι ή σύνθ λούπα και λίγα στολίδια (μόνο το 'Deadz' με τον 2 Chainz ξεφεύγει με τα μεγαλεπήβολα ακόρντα του στο synthesizer και μάλιστα εξαιρετικά), από πάνω το triplet flow της τριάδας και από κοντά και τα απίθανα adlibs ("skrt, skrt", "thot, thot, thot", "cookie", κλπ) που σου σκαλώνουν στο κρανίο.

Αυτό όμως που αλλάζει (και εντυπωσιάζει) στa 13 κομμάτια του Culture είναι η συνεκτικότητα και το flow του -απ' τα άλμπουμ του είδους που πραγματικά ρολάρει χωρίς να βαρεθείς λεπτό-, χωρίς πολλά και αχρείαστα guest features (μόλις 4 μαζί με τον DJ Khaled στο εναρκτήριο 'Culture', εννοείται παρών ο ανανήψας άρχοντας Gucci Mane στο 'Slippery') αλλά και η ποιότητα των παραγωγών. Πραγματικά εδώ διάλεξαν την αφρόκρεμα των beats και αν συνεχίσουν έτσι με τέτοιο quality control ένας θεός ξέρει που μπορεί να φτάσουν οι Migos. Αν έλειπαν και κανενα δυο κομμάτια προς το τέλος όπως το "All Ass" και το αχρειαστο πραγματικά 'Kelly Price" με τον autotuned Travi$ Scott, θα μιλούσαμε για αριστουργημα.

Αλλά ακόμα και αυτά δεν μπορούν να μειώσουν τις θετικές εντυπώσεις για το σύνολο όταν μέσα στο Culture συναντάς διαρκώς εξαιρετικά κομμάτια για το είδος όπως το low-key 'What's The Price', το 'Big On Big', κλπ. Αποκορύφωμα ΦΥΣΙΚΑ το "Get Right Witcha' (σε παραγωγή Murda Beatz) με το απίθανο φλαουτάκι που το περιτριγυρίζει καθ' όλη την διάρκεια δίνοντας του μια σχεδόν ψυχεδελική διάσταση. Αν οι Outkast δεν ξεκίναγαν το 1992 με τους Organized Noize από πίσω αλλά το 2016 και με την νέα φουρνιά παραγωγών κάπως έτσι θα ακουγόνταν, όπως οι Migos στο "Get Right Witcha'. Αυτά. Τα 'πα.

Culture Stream

[Nothing Feels Natural]

Priests  - Nothing Feels Natural

27.01.2017, Sister Polygon Records

Πολυ αργοπορημένα, ...κλασικά, πήρα χαμπάρι το post punk παρεάκι απ' την Washington DC αλλά καλλιό αργά παρά ποτέ, έτσι και δεν λένε; Ας είναι καλά τα 'JJ' και 'Pink White House' (περισσότερα επ' αυτού παρακάτω) που τους έβαλαν στο ραντάρ μου.

Αλλά και εσείς να μην είχατε υπόψιν τι σκάρωνανε στις πρότερες κυκλοφορίες οι Priests (πρέπει να τσεκάρω και αυτά πάντως) το επίσημα πρώτο LP τους είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία γνωριμίας και, γιατί να το κρύψομεν άλλωστε, έχει και τον πιο επίκαιρο και εύστοχο τίτλο που θα μπορούσε να έχει ένα άλμπουμ στην εποχή των executive orders του όρθιου Cheetos που στρογγυλοκάθεται στην θέση του προέδρου των Η.Π.Α.

Η τετράδα, χωρίς αμφιβολία, παράδιδει το καλύτερο, πιο φρέσκο και ζόρικο Post punk που έχω ακούσει τελευταία και προλαβαίνει να ενσωματώσει τα πάντα μέσα στα 10 τραγούδα/33 λεπτά του Nothing Feels Natural, όμορφα και ωραία και, το σημαντικότερο, χωρίς να ακούγεται παραφορτωμένο. Δεν λείπει και δεν περισσεύει τίποτε:

Και ζόρικες κιθάρες που ξέρουν να μην πλατειάζουν, και στιβαρό μπάσο (τι κλισεδιά!), και στίχους που ξέρουν που και πως να πουν αυτά που θέλουν να πουν (και δεν τα μασάνε τα λόγια τους), και τα skronky/no wave σαξοφωνάκια (με αποκορύφωμα το πιο αγαπημένο μου  απ' όλα κομμάτι 'Suck' που κλείνει τον δίσκο ), και τα πιανάκια εδώ και εκεί,  και ...ιντερλούδιο με έγχορδα (χεχ, 'Interlude'), και κομμάτι ('Pink White House') που έχει κάτι από την στόφα της παλιάς καλής (πάντα είναι καλή αλλά καταλαβαίνετε τι εννοώ, ε;) Patti Smith και το οποίο μπορεί να τους βγάλει ακόμα και σε μεγάλα ακροατήρια (μπορώ να φανταστώ ενα καταιδρωμένο τίγκα Six DOGS, μην πω Gagarin, να ξελαρρυγγιάζεται: "Anything you want, Anything you want, Anyτhing, Anywhere!").

Άλλωστε πως να μην αγαπήσεις με την πρώτη μπάντα που μέλος της (Katie Alice Greer) ξεκινά op-ed στo Pitchfork με αφορμή το πρόσφατο Women's March το Washington με την φράση: "Every single day is another opportunity to punch a neo-Nazi in the face, carpe diem to you on this Monday".

Nothing Feels Natural stream:

Υ.Γ. Σπάω το κεφάλι μου να βρω τι μου θυμίζει το ριφφάκι του ομώνυμου κομματιού 'Nothing Feels Natural'. Για πείτε...