Vienna Calling #5

Η πέμπτη ανταπόκριση της Uma από την Βιέννη. Αυτή την φορά παρουσιάζει δύο φιλμς από την Viennale, μια συναυλία του Jamie Lidell στο Flex, μια βραδιά - περιπέτεια (πάλι) στο Flex και μας αφήνει με την προσμονή για ένα Prague Calling...

Καλό απόγευμα σε όλους-ες από την πολύ σκοτεινή σήμερα Βιέννη. Ο χειμώνας αρχίζει και πλησιάζει απειλητικά. Σε γενικές γραμμές όμως όλα πάνε πολύ καλά εδώ.

Η Viennale (φεστιβάλ κινηματογράφου) που αναφερθήκαμε σε προηγούμενα V.C. τελείωσε και θα αναφέρθουμε σε δύο ταινίες που καταφέραμε να δουμε μιας και πολλές προβολές ήτανε sold-out από ημέρες.

Happy Together(1997)

Από τον πολύ αγαπητό σε εμένα Wong Kar Wai ήρθε το 1997 αυτή η δημιουργία. Μια ομοφυλλοφυλική ερωτική ταινία με φόντο το Buenos Aires. Το "Happy Together" είναι κάπως πιο "underground" σε σχέση με τις επόμενες και πιο γνωστές ταινίες του (βλ. "In The Mood For Love" και "2046") και θυμίζει το Chungking Express σε ύφος (είχαμε γράψει παλάιότερα για αυτό. Βλ. εδώ). Είναι μια ταινία δρόμου που αναφέρεται στο περιθώριο, έχει ως φόντο το νυχτερινό Buenos Aires και διάφορες παρακμιακές τοποθεσίες και αφηγείται μια παθογενή ιστορία δύο ομοφυλόφιλων από την Ταϊβάν εκ των οποίων ο ένας περιστασιακά εκδίδεται.

Από το θέμα και μόνο καταλαβαίνετε ότι η ταινία δεν έχει ιδιαίτερη σχέση με την κομψότητα ας πούμε της "Ερωτικής Επιθυμίας". Τεχνικά μιλώντας, το φιλμ έχει πολλές ατέλειες και είναι γυρισμένο με πολύ απλά μέσα. Προσωπικά την βρήκα ενδιαφέρουσα αλλα καταλαβαίνω γιατί είναι μάλλον δύσκολο να αρέσει σε πολύ κόσμο. Στην Ελλάδα δεν είχε βρει κινηματογραφική διανομή αλλά είναι πιθανόν να μπορεί να βρεθεί σε DVD. Σε κάθε περίπτωση πάντως αξίζει να ανακαλύψει και τις υπόλοιπες ταινίες του σκηνοθέτη από το Ηong Kong πέρα από τις τελευταίες και πιο γνώστές, ώστε να δει την εξελιξή του στο χρόνο. Όπως και οι υπόλοιπες ταινίες του σκηνοθέτη, το "Happy Together" έχει πολύ καλή μουσική, κυρίως κλασσικά τανγκο κομμάτια, που δένουν με την ατμόσφαιρα του έργου. Το "Happy Together" προβλήθηκε στα πλαίσια αφιερώματος της Viennale για το Buenos Aires.

Between the devil and the wide blue sea

Δυστυχώς δεν μπορώ να κάνω το ίδιο καλά σχόλια για το μούσικό ντοκυμαντερ αυτό, του οποίου τον σκηνοθέτη δεν θυμάμαι καν. Ήταν μια από τις προτάσεις του φεστιβάλ για όσους θέλουν να δουν κάτι φρέσκο στο χώρο του ντοκυμαντέρ και αναφερόταν στους πρωταγωνιστές της ηλεκτρονικής μουσικής σκηνής σήμερα. Με μία λέξη: Απογοήτευση.

Ενενήντα λεπτά μόνο μουσική χωρίς σχόλια, ονόματα καλλιτεχνών ή πληροφορίες για τα διάφορα events. Όλα αυτά θα μπορούσαμε να τα παρακάμψουμε αν ήταν τουλάχιστον αξιόλογο το περιεχόμενο. Το καλύτερο που είχε να επιδείξει ήταν οι Cobra Killers (φανταστείτε!). Όλοι οι υπόλοιποι ήταν διάφοροι τύποι που δεν δημιουργούσαν τίποτα σχεδόν live και με performances που βρίσκονται αποκλειστικά μεταξύ σεξουαλικής πρόκλησης και Kitch. Συνολικά κάτι σαν δευτεροκλασάτο rave party στην ελληνική επαρχία. Απίστευτα ανούσιο χάσιμο χρόνου (και δεν το λέω εύκολα αυτό!). Αν έρθει ποτέ προς τα κει απλά μην το δείτε αν δεν είναι "free" η προβολή σε καμία περίπτωση.

Στο ... Flex

Αντίθετα από αυτή την απογοήτευση και μένοντας πάντα στην ηλεκτρονική μουσική σκηνή, είδαμε για δεύτερη φορά φέτος(η πρώτη ήταν στο Synch) τον Jamie Lidell στο Flex. Για άλλη μια φορά αποδείχθηκε απίστευτος performer και η μουσική του κινούνταν μεταξύ soul ερμηνείας στα φωνητικά από τον ίδιο και noise/techno ήχων από το laptop του. Ιδιαίτερο και το οπτικό μέρος της παράστασης όπου έτοιμα visuals αναμειγνύονται με live εικόνες μιας και πάντα στις συναυλίες του έχει κάποιον συνεργάτη που "τραβάει" με κάμερα την όλη performance ζωντανά. Περάσαμε μια καταπληκτική μιάμιση ώρα με τον Jamie Lidell όπως και οι υπόλοιποι στο Flex όπως φάνηκε.

Εδώ θα ήθελα να αναφέρω άλλο ένα ωραίο βράδυ που περάσαμε στο Flex. Ήταν την ημέρα του Haloween - ευτυχώς δεν πήγα σε κάποιο χαζό party. Ήταν την Δευτέρα που μας πέρασε με live dub / reggae εξαιτίας των δέκα χρόνων Dub-Club (οι Δευτέρες στο Flex με Dub μουσική).

Πολύ και καλή μουσική, πολύς κόσμος και πολύ κέφι και χορός. Βέβαια έκανα το λάθος να χάσω το χαρτάκι για την ...γκαρνταρόμπα. Αφ΄ενός ο τύπος εκεί μου είπε να περιμένω μέχρι να κλείσει το Flex, δηλαδή μέχρι τις 7 το πρωί και αφ' ετέρου έβαλε την φίλη μου να υπογράψει και να εγγυηθεί(!!!) ότι τα ρούχα ήταν δικά μου... Έλεος! Όποτε όπως καταλαβαίνετε, συρθήκαμε στο σπίτι μετά τις 8:30.

Πάντως, μια αυστριακή φίλη μου είπε ότι το Flex έχει κάποιου είδους συμφωνία με την αυστριακή αστυνομία να μην μπάινει στο μαγαζί ή να βρίσκεται τριγύρω με την προϋπόθεση να φροντίζει το security του Flex να μην βρίσκονται κοντά dealers, κλπ( απλά πάνε 50 μέτρα πιο πέρα!). Έτσι εξηγείται γιατί μερικές φορές μοιάζει με coffee shop στο Amsterdam ενώ κανονικά δεν είναι όλα τόσο "frei" εδώ...

Σε κάθε περίπτωση, φιλιά πολλά από Βιέννη, καλό σαββατοκύριακο σε όλους-ες αλλά και σε εμάς που λέμε να πάμε προς Πράγα αυτή την φορά...

Uma