(Wanted Dead Or A)Live: Devendra Banhart

Devendra Banhart
Club Underworld - 4/7/2006

Αντίθετα με ότι μας μαθαίνανε τόσα χρόνια οι Public Enemy, αυτή την φορά ...Just Believe the hype! Η χθεσινή πολύ καλή συναυλία του συμπαθέστατου hippie-φρικιού στο Underworld (όχι ακριβώς ο ιδανικότερος χώρος για συναυλίες αλλά τελικά δεν είναι και χειρότερος από κάτι μικρά live - clubάκια της Βιέννης ή του Βερολίνου) απέδειξε ότι δικαίως τα τελευταία χρόνια έχει γνωρίσει "επιτυχία" (σε συγκεκριμένους indie / alternative χώρους). Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Βρεθήκαμε στον χώρο γύρω στις 11:30 με το Underworld να είναι κατά το ήμισυ γεμάτο. Σταδιακά όμως η προσέλευση του κόσμου γίνόταν όλο και μεγαλύτερη. Δεν γνωρίζουμε (δυστυχώς) αν πριν έπαιξαν τα support γκρουπς που είχαν ανακοινωθεί ( Simon Bloom, The Callas). Ο Devendra και η συνοδευτική μπάντα του ανέβηκαν στη σκηνή περί τα μεσάνυχτα και μας φιλοδώρησαν για αρχή ένα ακουστικο - ημιακουστικό περίπου ημίωρο show που, αν και μαγευτικό, δυστυχώς ψιλοχάθηκε μες την συνήθη αγενέστατη βαβούρα (ξέρετε τώρα, και εμείς τα έχουμε κάνει αυτά: ομιλίες, κινητά, "που χάθηκες, βρε;", δυνατά γέλια, κλπ, κλπ) του ελληνικού κοινού αλλά λόγω του μέτριου ήχου (που ταλάνισε ολόκληρη την συναυλία).

Μετά από ένα ευχάριστο μικρό διάλειμμα με τον απίστευτο τυπάκο (πότε ήταν στον πάγκο με το merchandise, πότε ανέβαινε στην σκηνή και χόρευε, κλπ) στο φλάουτο, επανέρχεται ο Devendra με την ηλεκτρική κιθάρα ανα χείρας και τότε το Underworld άρχισε επιτέλους να "συντονιζεται" μαζί του. Άλλωστε πλέον είχε γεμίσει σχεδόν ασφυκτικά (προφανώς ήρθαν και αρκετοί από ...Βύρωνα μεριά). Ο Devendra, που άδειασε ένα μπουκάλι... Πέρδικα (Famous Grouse) επι σκηνής, ήταν σαφώς πιο κεφάτος για μία ώρα και κάτι στο "εξηλεκτρισμένο" μέρος της συναυλίας το οποίο μετατράπηκε σε πάρτυ.

Το όλο show βασίστηκε, όπως ίσως φανταστήκατε, στα τρία τελευταία άλμπουμς του Devendra ("Cripple Crow", "Nino Rojo", "Rejoicing In The Hands ") αλλά και με τραγούδια από τις προσωπικές μπάντες των μελών της συνοδείας του. Έπαιξαν μια "ψυχεδελική" έκδοση του ... "Billie Jean" (Michael Jackson). Ανέβασε επι σκηνής την... Μαρίνα και τον ...Σπύρο (τυχαία άτομα από το κοινό) να παίξουν δικά τους τραγούδια(!). Τέλος, έκλεισε την κανονική διάρκεια του αγώνα... ε του show (νομίσαμε ότι είμασταν στο DribbleandDrink!) με ένα από τα πιο περίεργα medley που έχουμε παρακολουθήσει εδώ και πολλά χρόνια: Lauryn Hill ("Doo Wop(That Thing) " και ...Charles Manson (!!!). Αφού μας τρέλανε στα  "ευχαριστώ", κλπ, κλπ κατέβηκε και πήγε στα παρασκήνια μέσα από το κοινό και όχι από την πόρτα της σκηνής. Στην συνέχεια ανέβηκε και πάλι ο προαναφερθέντας τυπάκος για χορό και "καυλαντίσματα" (!!) με τις κοπέλλες της πρώτης σειράς μέχρι να ξαναβγεί για encore ο D.B. και η παρέα του και να "γκρεμίσει" τους τοίχους του Underworld με την δυνατή εκτέλεση του "I Feel Like A Child".

Εξαιρετικός και καθηλωτικός ο Devendra Banhart και μας άρεσε πάρα πολύ το εξηλεκτρισμένο 60's psychedelic folk του, που ακούγεται ακόμα πιο απολαυστικό "ζωντανά" σε σχέση με τους δίσκους του.

 

Όλα καλά δηλαδή ως εδώ αλλά σιγά σιγά θα πρέπει να μπούμε στον αστερισμό του Synch που ξεκινά αύριο στο Μουσείο Μπενάκη και συνεχίζει Παρασκευη - Σάββατο στο Λαύριο. Μπορεί να μην έχει τόσα ονόματα όσα πέρυσι αλλά μέσα στο line-up κρύβονται πολλά καλά πράγματα! We will talk about that soon!

Αυτά προς το παρόν...
...See Ya In The Pit!