[30 Best | 2017]

30 Best Albums | 2017 | In alphabetical order

[Season 9 @ Poplie Radio]

Season 9 @ Poplie Radio

Κάθε Κυριακή στις 2μμ @ http://poplie.radiojar.com

Πρεμιέρα: 1η Οκτώβρη 2017

Tune in and enjoy!

[Καρτ ποστάλ από το καλοκαίρι 2017]

Εικόνες και ήχοι από το καλοκαίρι του 2017

Tracklist

Intro: This Is The Trap

Guts - Want It Back (feat. Patrice & The School Voices NYC)

Bahamadia - Spontaneity

Leon  Ware - Inside Your Love

Delegation - Oh Honey (12' Version)

Stevie Wonder - Love's In Need Of Love Today

The Beach Boys - California Feelin'

Jack Johnson - Sunsets For Somebody Else

Jonathan Richman & the Modern Lovers - Summer Morning

Wim Mertens - Unwinding nests

Kevin Morby - Harlem River

Joni Mitchell - Cool Water

Mark Barrott - Driving to Cap Negret

Montero - BC

Of Montreal - Oslo In The Summertime

The War On Drugs - An Ocean in Between the Waves

Jose Padilla - On The Road

Jon Hopkins - Light Through The Veins

Sinoia Caves - Sundown In The New Arcades (Milky Way Echo)

Διαθέσιμο επίσης ως playlist στο Spotify:

[Inside The World Galaxy Of Alice Coltrane]

Μια διώρη εξερεύνηση της θείας μουσικής που δημιούργησε η θρυλική spiritual/astral jazz μουσικός Alice Coltrane Turiyasangitananda μέσα από σόλο ηχογραφήσεις, συνεργασίες, συμμετοχές σε ηχογραφήσεις του John Coltrane και άλλων μουσικών εντός και εκτός jazz, διασκευές και samples. Ακούτε μέσω Mixcloud παρακάτω ή για "κατέβασμα" και offline ακρόαση εδώ.

Tracklist

Alice Coltrane - Om Shanti

Flying Lotus - Drips//Auntie's Harp

Alice Coltrane - Lovely Sky Boat

John Coltrane - To Be

Alice Coltrane - Blue Nile

Charlie Haden - For Turiya

Laura Nyro - Upstairs By a Chinese Lamp

Alice Coltrane - A Love Supreme

Matthew Halsall & The Gondwana Orchestra - Journey in Satchidananda

Joe Henderson - Earth

Alice Coltrane - Prema

Devadip Carlos Santana & Turiya Alice Coltrane - Angel Of Air / Angel Of Water

Alice Coltrane - Ghana Nila

Alice Coltrane - Om Rama

Flying Lotus - Zodiac Shit

[ATH KIDS @ Μέγαρο Μουσικής, 11.02.2017]

Να πω την αλήθεια σχεδόν μέχρι τις 7μμ δεν είχα αποφασίσει αν θα πήγαινα να δώ τους αειθαλείς γερμανούς proto-industrial/post-punk Einsturzende Neubauten στο Gazi Music Hall for old times' sake ή την εγχώρια κολλεκτίβα ATH KIDS (που βγάζει ότι πιο φρέσκο και συντονισμένο με την αλλοδαπή rap/hip-hop σήμερα) στο ...Μέγαρο Μουσικής.

Επέλεξα εν τέλει το δεύτερο (χάνοντας ίσως την τελευταία ευκαιρία να δω EN ζωντανά...), τόσο λόγω των εξαιρετικών εντυπώσεων της εμφάνισης τους στο περσινό Plissken όσο και της ειλικρινούς περιέργειας το πως θα διεξαχθεί ένα τέτοιο live στον συγκεκριμένο χώρο (συγκεκριμένα στην αίθουσα Banquet) και τι κόσμο θα μαζεύε (αν μάζευε δηλαδή δεδομένων των 15 ευρώ ως τιμή εισιτηρίου).

Φτάνοντας στον χώρο με την συνήθη και εξίσου θαραλλέα συνοδοιπόρο σε τέτοια events Eve Of Des (στην οποία ανήκει η φωτό παραπάνω), τα πράγματα βαίναν χαλαρά. Πλην ημών και αλλών 5-10 το πολύ ατόμων -μπορεί να λέω και πολλούς, έτσι;- που ξεχώριζαν σαν την μύγα μες το γάλα ηλικιακά (φωτογράφοι και ανταποκριτές από free press), το κοινό αποτελούνταν από περίπου 200 άτομα αυστηρα μεταξύ 12-13(;) και 18 ετών που βγάζαν selfies, χάζευαν τον πολύ καλό όπως πάντα αθηναίο παραγωγό Error404 στο warm-up σετ που κινήθηκε σε urban beats και παίζοντας ένα διαρκές κρυφτούλι με τους ταξιθέτες και τους σεκιουριτάδες όσον αφορά το άναμμα τσιγάρου (σύντομα το προσωπικό του χώρου εγκατέλειψε την ...απέλπιδα αυτή προσπάθεια).

Σύντομα σκυτάλη πήρε ο Joseph των ATH KIDS πίσω απ' το λαπτοπ για ένα μισάωρο dj set πριν το κυρίως μενού συνεχίζονας με φρέσκο hip-hop (πχ Drake και τα τοιάυτα) και τα πράγματα συνέχισαν αρχικά στους ίδιους ράθυμους ρυθμούς αν και ήταν προφανές πως η αδημονία της πιτσιρικαρίας να δει τους δικούς της ήρωες αυξανόταν από λεπτό σε λεπτό.

Στις πρώτες νότες του υπερ-χιτ των Migos 'Bad and Boujee' (τα είπαμε πρόσφατα για το Culture) αυτή η αδημονία μετάτράπηκε αυτοστιγμεί σε ενα οργιώδες πάρτυ καθώς 200+ ατομά χοροπηδούσαν τραγουδόντας ΟΛΟΥΣ τους στίχους. Και όλα αυτά μέσα στο Μέγαρο Μουσικής! Αν δεν το έβλεπα με τα μάτια μου δεν θα το πιστεύα με τίποτα. Σχεδόν ακόμα δεν το πιστεύω, Η πιτσιρικαρία "ψήφισε" και αυτό είναι το τραγούδι του 2017 (ναι, από τώρα) είτε μας αρέσει εμάς της "αρτηριοσκληριωτικής" "γερούσιας" που διυλίζουμε τον κώνωπα και γκρινιάζουμε για τα πάντα είτε όχι. Τέλος.

Λίγο μετά χαμηλώνουν τα φώτα και επι σκηνής εμφανίζονται όχι μόνο οι rappers των ATH KIDS αλλά και όλη η παρέα τους, οι κοπέλες τους και οι φίλες τους (μιλάμε για σχεδόν 30 άτομα επί σκηνής) και οι οποίοι θα παραμείνουν εκεί για όλη την διάρκεια του σετ χορεύοντας, γελώντας, πίνοντας και καπνίζοντας, βγάζοντας selfies, φωτογραφιζοντας το κοινό και πιθανότατα σίγουρα κοροϊδευοντας εμάς τους προαναφερθέντες 5-10 "μπαρμπάδες" που χαζεύαμε με γουρλωμένα τα μάτια την πιτσιρικάρία πάνω και κάτω απ' την σκηνή να γράφει στα παλαιότερα των υποδημάτων της τα πάντα.

#ATHKIDS #live #MegaroMousikis

A video posted by Lefteris Ko (@lkrory21) on Feb 11, 2017 at 1:09pm PST

Και όταν λέμε τα πάντα εννοούμε τα πάντα: τον χώρο και τις "συμβάσεις" του σε πρώτο επίπεδο, τι είναι πρέπον ή μη πρέπον γενικότερα και φυσικά φτύνοντας στα μούτρα τον περιρρεόντα ρατσισμό της εποχής μας (αν μπορεί να βρεί κανείς πιο ελπιδοφόρα εικόνα από το κουβάρι αυτό εθνικοτητών που φτιάχνουν μουσική για να χορέψει ένα αξισου "ετερόκλητο" εφηβικό κοινό, ας μου πει) για να στήσει ένα απίθανο πάρτυ στον πιο απίθανο χώρο υπό τους ήχους του απόλυτα ξεσηκωτικόυ hip-hop των ATH KIDS που βροντοφωνάζει "τώρα" και που κάνει σχεδόν οτιδήποτε άλλο παραγέται στην εγχώρια μουσική σκηνή (εξαιρουμένων κάποιων σχημάτων και καλλιτεχνών στην ηλεκτρονική σκηνή) να μοιάζει εξαιρετικά παρωχημένο και σχεδόν βαρετό.

Αυτή η οργιαστική εμφάνιση διήρκησε περί τα πενήντα λεπτά, κάλυψε όλα "τα hits" ('New Flame', 'Liz Gillies', 'Congo', κλπ) -μου έκανε επίσης μεγάλη εντύπωση πως το κοινό ήξερε και όλους τους στίχους στα περισσότερα τραγούδια και τους βροντοφώναζε-, έκανε ακόμα τους rappers (αδιαμφισβήτητοι αστέρες και πρώτοι μεταξύ ίσων οι Majin Cost και Kareem Kalokosh) να βραχνιάσουν και ήταν ταυτόχρονα τεράστιο "fuck you" και ένας γύρος θριαμβου, για τους ATH KIDS που ξεκίνησαν από τις γειτονιές της Αθήνας και κυριολεκτικά άλωσαν την πόλη μας, στρογγυλοκάθισαν στα σαλόνια της και αυτοανακυρήχθηκαν οι  βασιλιάδες της.

Δεν ξέρω τι θα φέρει το μέλλον των ATH KIDS και αν αυτό το ωραίο πράγμα που κάνουν θα καταλήξει κάπου (ελπίζω πως ναι) αλλά την συγκεκριμένη εμφάνιση, που θεώρω πιο πραγματικά ανατρεπτική από χίλια live punk συγκροτημάτων σε υπόγες και καταλήψεις, θα την θυμόμαστε για πάρα πολύ καιρό και τολμάω να κάνω πρόβλεψη πως θα αποδειχθεί ιστορική. Σε είκοσι χρόνια από τώρα οι τότε 35άρηδες - 40άρηδες θα λένε με νοσταλγία: -Ήσουν τοτε που οι ATH KIDS έκαναν "μπουρδέλο" το Μέγαρο; -Ήμουν.

[Killer Quotes: Henry Rollins]

"This is not the time to be dismayed, this is punk rock time. This is what Joe Strummer trained you for."

Henry Rollins on Joe Rogan Experience #906. 26.01.2017

Bonus:

[Culture]

Migos - Culture

27.01.2017, Quality Control Music/300 Entertainment

Ένα μεγάλο χειροκρότημα για το τρίο (Quavo, TakeOff, Offset) από το Lawrenceville της Georgia που, κόντρα σε όλα τα (προσωπικά και όχι μόνο) προγνωστικά για το πως θα καταλήξουν (τροφή για άπειρα memes) και διαψεύδοντας εντυπωσιακά την όχι-και-τόσο-καλή άποψη που είχα για αυτούς, ήρθαν στα τέλη του Ιανουαρίου να μας παράδωσουν το πρώτο σπουδαίο hip-hop άλμπουμ του 2017 κρατώντας ψιηλά τα σκήπτρα της Ατλάντα στο είδος. Ας παρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.

Από τα "Versace, Versace, Versace" (που το "τσίμπησε" και o Drake) και "Hannah Montana" του 2013 που τους γνωρίσαμε και μέχρι πριν μερικούς μήνες, περάσαμε από μια ντουζίνα από (λίγο πολύ) αχρείαστα mixtapes (πότε θα μάθουν οι rappers το "ουκ εν τω πολλώ το ευ";), από ένα αδιάφορο πρώτο "κανονικό" άλμπουμ, είχαμε κάτι "minor hits" που λένε και στο χωρίο μου, τα απαραιτητα guest verses εδώ και εκεί (είτε όλοι μαζί είτε ο καθένας μόνος του), εναν σκασμό προβλήματα με τον νόμο (αχ, άτακτα παιδιά) και δίνοντας τροφή για άπειρα memes (DAB!), οπότε κάπου φαινόταν πως οι Migos θα μείνουν ως μια υποσημείωση (της υποσημειώσης) του εξ Ατλάντας hip-hop.

{Shameless Self-Promotion Alert: Στο Spotify σας έχω δύο χορταστικότατες playlists επί του θέματος του hip-hop από την πρωτεύουσα της Georgia: The Organized Noize of ATL και ATL 2, συνολικά 8,5 ώρες μουσικής, απολαύστε υπεύθυνα}

Πίσω όμως έχει η αχλαδά την ουρά... όπως λένε και στο Lawrenceville. Εκεί στα τέλη του Οκτωβρίου 2016 βγαίνει το πρώτο σινγκλ του Culture -το κολλητικότατο, απίθανο 'Bad And Boujee (feat. Lil Uzi Vert)'- που αρχίσε να κερδίζει έδαφος στις ΗΠΑ (και ...εκτός αυτής), ενδιάμεσα άρχισαν να έρχονται και τα άλλα singles (μεταξύ αυτών το 'T-Shirt', όχι δείτε το βίντεο παρακαλώ) και έρχεται ο θεός ο Donald Glover στην απονομή των Χρυσών Σφαιρών 2017 για το βραβείο που πήρε η σειρά Atlanta (η καλύτερη σειρά του 2016; Discuss) και μας λέει λίγο-πολύ πως είναι οι Beatles της γενιάς μας και το 'Bad and Boujee' το καλύτερο track όλων των εποχών και η δημοτικότητα των Migos απογειώνεται στο διάστημα και στέλνοντας το 'Bad and Boujee' στο #1.

Σε κάθε περίπτωση το Culture είναι ένα μεγάλο τεράστιο 'round of applause' για το τρίο. Σε πρώτο επίπεδο δεν αλλάζουν και πολλά από αυτά που ξέραμε και περιμέναμε απ' τους Migos. Κλασικές παραγωγές του είδους απ' το γνωστό ρόστερ trap παραγωγών (Zaytoven, Metro Boomin', κλπ) στο γνωστό μινιμαλιστικό/σκοτεινό ύφος τύπου 808 beats/πιανάκι ή σύνθ λούπα και λίγα στολίδια (μόνο το 'Deadz' με τον 2 Chainz ξεφεύγει με τα μεγαλεπήβολα ακόρντα του στο synthesizer και μάλιστα εξαιρετικά), από πάνω το triplet flow της τριάδας και από κοντά και τα απίθανα adlibs ("skrt, skrt", "thot, thot, thot", "cookie", κλπ) που σου σκαλώνουν στο κρανίο.

Αυτό όμως που αλλάζει (και εντυπωσιάζει) στa 13 κομμάτια του Culture είναι η συνεκτικότητα και το flow του -απ' τα άλμπουμ του είδους που πραγματικά ρολάρει χωρίς να βαρεθείς λεπτό-, χωρίς πολλά και αχρείαστα guest features (μόλις 4 μαζί με τον DJ Khaled στο εναρκτήριο 'Culture', εννοείται παρών ο ανανήψας άρχοντας Gucci Mane στο 'Slippery') αλλά και η ποιότητα των παραγωγών. Πραγματικά εδώ διάλεξαν την αφρόκρεμα των beats και αν συνεχίσουν έτσι με τέτοιο quality control ένας θεός ξέρει που μπορεί να φτάσουν οι Migos. Αν έλειπαν και κανενα δυο κομμάτια προς το τέλος όπως το "All Ass" και το αχρειαστο πραγματικά 'Kelly Price" με τον autotuned Travi$ Scott, θα μιλούσαμε για αριστουργημα.

Αλλά ακόμα και αυτά δεν μπορούν να μειώσουν τις θετικές εντυπώσεις για το σύνολο όταν μέσα στο Culture συναντάς διαρκώς εξαιρετικά κομμάτια για το είδος όπως το low-key 'What's The Price', το 'Big On Big', κλπ. Αποκορύφωμα ΦΥΣΙΚΑ το "Get Right Witcha' (σε παραγωγή Murda Beatz) με το απίθανο φλαουτάκι που το περιτριγυρίζει καθ' όλη την διάρκεια δίνοντας του μια σχεδόν ψυχεδελική διάσταση. Αν οι Outkast δεν ξεκίναγαν το 1992 με τους Organized Noize από πίσω αλλά το 2016 και με την νέα φουρνιά παραγωγών κάπως έτσι θα ακουγόνταν, όπως οι Migos στο "Get Right Witcha'. Αυτά. Τα 'πα.

Culture Stream

[Nothing Feels Natural]

Priests  - Nothing Feels Natural

27.01.2017, Sister Polygon Records

Πολυ αργοπορημένα, ...κλασικά, πήρα χαμπάρι το post punk παρεάκι απ' την Washington DC αλλά καλλιό αργά παρά ποτέ, έτσι και δεν λένε; Ας είναι καλά τα 'JJ' και 'Pink White House' (περισσότερα επ' αυτού παρακάτω) που τους έβαλαν στο ραντάρ μου.

Αλλά και εσείς να μην είχατε υπόψιν τι σκάρωνανε στις πρότερες κυκλοφορίες οι Priests (πρέπει να τσεκάρω και αυτά πάντως) το επίσημα πρώτο LP τους είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία γνωριμίας και, γιατί να το κρύψομεν άλλωστε, έχει και τον πιο επίκαιρο και εύστοχο τίτλο που θα μπορούσε να έχει ένα άλμπουμ στην εποχή των executive orders του όρθιου Cheetos που στρογγυλοκάθεται στην θέση του προέδρου των Η.Π.Α.

Η τετράδα, χωρίς αμφιβολία, παράδιδει το καλύτερο, πιο φρέσκο και ζόρικο Post punk που έχω ακούσει τελευταία και προλαβαίνει να ενσωματώσει τα πάντα μέσα στα 10 τραγούδα/33 λεπτά του Nothing Feels Natural, όμορφα και ωραία και, το σημαντικότερο, χωρίς να ακούγεται παραφορτωμένο. Δεν λείπει και δεν περισσεύει τίποτε:

Και ζόρικες κιθάρες που ξέρουν να μην πλατειάζουν, και στιβαρό μπάσο (τι κλισεδιά!), και στίχους που ξέρουν που και πως να πουν αυτά που θέλουν να πουν (και δεν τα μασάνε τα λόγια τους), και τα skronky/no wave σαξοφωνάκια (με αποκορύφωμα το πιο αγαπημένο μου  απ' όλα κομμάτι 'Suck' που κλείνει τον δίσκο ), και τα πιανάκια εδώ και εκεί,  και ...ιντερλούδιο με έγχορδα (χεχ, 'Interlude'), και κομμάτι ('Pink White House') που έχει κάτι από την στόφα της παλιάς καλής (πάντα είναι καλή αλλά καταλαβαίνετε τι εννοώ, ε;) Patti Smith και το οποίο μπορεί να τους βγάλει ακόμα και σε μεγάλα ακροατήρια (μπορώ να φανταστώ ενα καταιδρωμένο τίγκα Six DOGS, μην πω Gagarin, να ξελαρρυγγιάζεται: "Anything you want, Anything you want, Anyτhing, Anywhere!").

Άλλωστε πως να μην αγαπήσεις με την πρώτη μπάντα που μέλος της (Katie Alice Greer) ξεκινά op-ed στo Pitchfork με αφορμή το πρόσφατο Women's March το Washington με την φράση: "Every single day is another opportunity to punch a neo-Nazi in the face, carpe diem to you on this Monday".

Nothing Feels Natural stream:

Υ.Γ. Σπάω το κεφάλι μου να βρω τι μου θυμίζει το ριφφάκι του ομώνυμου κομματιού 'Nothing Feels Natural'. Για πείτε...

[Show You The Way]

Thundercat -'Show You The Way (ft. Michael McDonald & Kenny Loggins)'

Drunk, 24/2/2017, Brainfeeder

"Tell 'em how you feel, Kenny, Kenny Loggins" 
"Ladies and gentleman, Michael McDonald"

Χααα, όχι μόνο επιστρέφει με νέο, τρίτο κατά σειρά, άλμπουμ στην Brainfeeder ο αγαπημένος μας μπασίστας/παραγωγός αλλά στο πρώτο single μέσα από αυτό επιστρατεύει και τους ΑΡΧΟΝΤΕΣ του yacht rock Michael McDonald και Kenny Loggins ('What A Fool Believes' κανείς;) για να σκαρώσει έναν απίθανό smooth ύμνο για τα δύσμοιρα '10s (που πρόκειται να γίνουν ακόμα χειρότερα μια και μόλις ορκίστηκε 45ος πρόεδρος των Η.Π.Α. το όρθιο Cheetos).

Πέρα του κόλλημα-από-την-πρώτη-ακρόαση 'Show You The Way' παραπάνω, το Drunk θα περιλαμβάνει τα ήδη κυκλοφορηθέντα και γνωστά 'Bus In These Streets' και 'Them Changes' (βλ.παρακάτω) αλλά και συμμετοχές απο τους Flying Lotus, Kamasi Washington, Kendrick Lamar, Pharell Williams και Wiz Khalifa. Χαμός!

Bonus Stuff

[Tango In The Night]

Fleetwood Mac - 'Tango In The Night' [Demo]

Tango In The Night Deluxe Edition Reissue, 10/3/2017, Warner Bros

Ηρθε ο καιρός να ακολουθήσει τον δρόμο της deluxe επανέκδοσης και το τελευταίο άλμπουμ από την χρυσή, για την ακρίβεια πόλυ-πολυπλατινένια, εποχή των Fleetwod Mac με την σύνθεση Mick Fleetwood, John McVie, Christine McVie, Lindsey Buckingham και Stevie Nicks που μας χάρισαν πέντε άλμπουμ εν πολλοίς αψεγάδιαστης pop/rock μουσικής που παραμένει ατόφια απολαυστική μέχρι και σήμερα.

Λίγους μήνες μετά την επανέκδοση του υποτιμήμενου Mirage (1982) λοιπόν και για την ακρίβεια στις 10/3 έρχεται η σειρά του Tango In The Night (1987) -είναι  το άλμπουμ που τους γνώρισα και εγώ καθώς τα mega hits που ξεπήδησαν μέσα από αυτό αλλά και τα συνοδευτικά βίντεο που έπαιζαν σε heavy rotation στο άρτι αφιχθέν στην ημεδαπή MTV έπεσαν ακρίβως πάνω στην περίοδο που άρχισα να ακούω και να ψάχνω συνειδητά την μουσική-, με τα συνήθη συμπαραμαρτυρούντα όπως ακυκλοφόρητα, demo versions, κλπ, κλπ, κλπ (πλήρες tracklist και περισσότερες πληροφορίες εδώ μέσω Rolling Stone). Ωραία πράγματα.

Bonus Stuff

[Devotional Songs/Sferic Ghost Transmits]

Shackleton with Ernersto Tomasini - Devotional Songs

20/7/2016, Honest's Jon

Shackleton & Vengeance Tenfold ‎– Sferic Ghost Transmits

18/1/2017, Honest's Jon

Ο βρετανός παραγωγός (και μόνιμος κάτοικος Βερολίνου εδώ και πολλά χρόνια) Shackleton συνέχιζει ακάθεκτος την δική του ιδίορρυθμη πορεία στα μουσικά δρώμενα της ηλεκτρονικής μουσικής και έχει επανέλθει 4 και κάτι χρόνια μετά το magnum opus Music For The Quiet Hour/The Drawbar EPs του 2012 (και μια σειρά από 12" και EPs) με δύο "κανονικές" κυκλοφορίες που βγήκαν με διαφορά έξι μηνών και τον βρίσκουν να συνεργάζεται αντίστοιχα με δύο διαφορετικούς "τραγουδιστές". 

Κανονικά χρειάζεται πιο πολλά εισαγωγικά η λέξη "τραγουδιστές" καθώς o Vengeance Tenfold είναι πιο κοντά σε αυτό που κάποτε αποκαλούσαμε Dub poetry (και έχει ξανασυνεργαστεί με τον Shackleton στο παρελθόν, ακόμα και επι εποχής Skull Disco όταν ακόμα ήταν πιο "περιχαρακωμένος" στον dubstep/post-dubstep ήχο) ενώ ο Ernesto Tomasini από το Παλέρμο της Ιταλίας, με άνοιγμα φωνής 4 οκτάβες, έχει την δική του ξεχωριστή ιστορία που ξεκινά από τα 80s και πιο θεατρικές φόρμες (καμπαρέ, όπερα, κλπ) μέχρι συνεργασίες με Current 92, Peter Christopherson (βλ. Coil, Throbbing Gristle, κλπ), κ.α.

Οι δύο δίσκοι του Shackleton περιλαμβάνουν αντίστοιχα τέσσερις και έξι εκτεταμένες -μόλις τρεις φορές η διάρκεια κάποιας σύνδθεσης είναι κάτω από 10 λεπτά-, απόκοσμες και δαιδαλώδεις αλλά περίτεχνα δομημένες συνθέσεις που απαιτούν την προσοχή του ακροατή, αν "απομακρυνθείς", τον χάνεις. Αυτό δεν ξέρω αν πρέπει να προσμετρηθεί στα προτερήματα ή τα μειονεκτήματα των εν λόγω κυκλοφοριών σίγουρα όμως η εμβάνθυνση αναδεικνύει ξεχωριστές λεπτομέρειες.

Και στους δύο δίσκους αυτό που είναι άμεσα έμφανες είναι η περαιτέρω απομάκρυνση του Shackleton από τις dubstep/post dubstep φόρμες (παρόλο που στοιχεία τους παρεισφρύουν ύπουλα και στους δύο) προς έναν ήχο με επιρροές από τον ήχο σχημάτων όπως οι Coil και άλλα 80s post punk/early industrial σχήματα (το Pitchfork αναφέρει εύστοχα επίσης τους This Heat) πάντα όμως με ευανάγνωστη την προσωπική σφραγίδα του δημιουργού τους.

Και μπορεί αυτή η ηχητική συνέχεια και συνάφεια να είναι παραπάνω από ευκρινής αλλά υπάρχουν επίσης και διαφορές που δεν έρχονται μόνο από το διαφορετικό υπόβαθρο των αντίστοιχων συνεργατών του σε κάθε μια από τις δύο κυκλοφορίες που προσδίδει σε πρώτο επίπεδο ξεχωριστές ταυτότητες. Στο Sferic Ghost Transmits βρίσκουμε πιο πολλά από τα γνώριμα ρυθμικά στοιχεία του ήχου του Shackleton ενώ στο Devotional Songs η εισαγωγή οργάνων όπως ξυλόφωνο, μαρίμπα, ακορντέον το εκτρέπουν προς έναν τρόπο τινά πιο αναλογικό ήχο που δεν μας είχε συνηθίσει ως τώρα ο βρετανός παραγωγός.

Καμία από τις δύο κυκλοφορίες δεν θα "κερδίσει" νέα ακροατήρια για τον βρετανό παραγωγό, δεν νομίζω ότι υπήρχε ποτέ καν τέτοιο ζητούμενο, αλλά για τους πιστούς ακροατές και ακόλουθους του ήχου του όπως η αφεντιά μου και τα δύο αποτελούν εξαιρετικές προσθήκες σε έναν ήδη εξαιρετικό κατάλογο κυκλοφοριών.

Devotional Songs (stream via Spotify)

Sferic Ghost Transmits (stream via Spotify)

[Liz Gillies]

Majin Cost - 'Liz Gillies' [Official Video]

Single, 2016

Ότι πιο φρέσκο και "συντονισμένο" έχουμε με το hip-hop της αλλοδαπής είναι με διαφορά αυτά που σκαρώνει ηχητικά και οπτικά το παρεάκι των ATH KIDS. Τους είδαμε και στο Plissken Fest 2016 (από τις καλύτερες εμφανίσεις του διημέρου), οσονούπω και στο ...Μέγαρο Μουσικής (όχι, δεν είναι πλάκα αυτό). Νέο βίντεο παραπάνω για το περσινό single του Majin Cost.

More ATH KIDS here & here.

Bonus Track

[Rest Of It]

Strand Of Oaks - 'Rest Of It'

Hard Love, 17/2/2017, Dead Oceans

Νέο single από το επερχόμενο νέο άλμπουμ των Strand Of Oaks. Λίγο καλό old school/"the devil may care"/"party like there's no tomorrow" rock'n'roll δεν έβλαψε ποτέ κανέναν και καμία. Ακολουθούν οδηγιές χρήσης:

1.Δυναμώνεις την ένταση του στερεοφωνικού στο τέρμα.

2.Πατάς play

3.Σφηνάκι Bourbon και μεγάλο ποτήρι βαρελίσια μπύρα.

4.Επαναλάβατε βήματα 2 & 3.

Bonus track

[Disruptive Muzak]

Sam Kidel - Disruptive Muzak

8/4/2016, The Death Of Rave

"Hello?"

"...you're having a laugh... Sorry I'm gonna have to release the call"

"Is anybody there? All I can hear is sound or background noise..."

"Well the music's very nice but is anyone there?"

Περσινή κυκλοφορία μέσω της The Death Of Rave/Boomkat του βρετανού παραγωγού Sam Kidel (βλ.επίσης Young Echo και Killing Sound) που χαλαρά πήρα χαμπάρι στις αρχές της τρέχουσας χρονιάς. Τίποτε το περίεργο βέβαια εδώ ακόμα προσπαθούμε να πάρουμε χαμπάρι δίσκους που κυκλοφόρησαν πριν 2 και 3 και 4 δεκαετίες στις περσινές κυκλοφορίες θα κολλήσουμε;

Τέλος πάντων το Disruptive Muzak είναι μια χαμηλών τόνων κυκλοφορία που χοντρικά θα κατέτασσε κανείς (αν έπρεπε) στον χώρο της ambient/πειραματικής μουσικής όμως παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον ως προς το concept τους και τις ιδέες που προσπαθεί να εξερευνήσει. 

Σε πρώτο και πιο ακαδημαικό επίπεδο ο Sam συνθέτει ένα 20+ κομμάτι βασισμένο σε ακαδημαϊκή έρευνα που έκανε πάνω στην muzak μουσική ("familiar, predictable, and non-disruptive sounds the company provides to offices and public places to ensure people are co-operative").και αντιστρέφοντας τους όρους με τους οποίους φτιάχνεται  αυτή η ανώδυνα ευχάριστη μουσική που συνήθως ακούμε σε δημόσιους χώρους, κατά τη αναμονή σε κλήση σε τηλεφωνικό κέντρο, κλπ σκαρώνει ένα 20λεπτο κομμάτι δυστοπικής παλμικής ambient μουσικής. 

Στην συνέχεια όμως προχωρά ακόμα περισσότερο ως προς το "disruptive" μέρος της δημιουργίας του και αντιστρέφει και την λειτουργία και χρήση της muzak μουσικής (εκτός της μορφής της) -έτσι η ηχητική κρτική αποκτά διπλή διάσταση στο έργο- καλώντας call centers βρετανικών κυβερνητικών υπηρεσιών (κυρίως το Department for Work and Pension) και αφήνει το κομμάτι να παίζει καταγράφοντας τις αντιδράσεις τόσο των αυτοματοποιημένων συστημάτων αναγνώρισης φωνής που προσπαθούν να αναγνωρίσουν το αίτημα που γίνεται  και μιας σειράς εργαζομένων σε μια φαινομενικά ατελειώτη σειρά "Hello?" και "I΄m gonna have to end the call" (θανάσιμο αμάρτημα σε τηλεφωνικό κέντρο όπως αντιλαμβάνεστε) απο γυναίκες και άντρες με διάφορες προφορές,από ολα τα μέρη της Μ.Βρετανίας με διαφορετική διάθεση για δουλειά και ενίοτε απρόσμενες αντιδράσεις (βλ. quotes στην αρχή).

Ο δίσκος περιλαμβάνει δύο κομμάτια: στην πρώτη πλευρά έχει το κομμάτι μαζί με τις προαναφερθείσες ηχογραφήσεις από τις κλήσεις ενώ στην δεύτερη πλευρά είναι το κομμάτι αυτούσιο ως "D.I.Y Version" και με την προτροπή του Kidel οι ακροατές να το χρησιμοποιήσουν παρόμοια σε κλήσεις και να ηχογραφήσουν τις αντιδράσεις.

Προσωπικά, και έχοντας δουλέψει και σε τηλεφωνικό κέντρο, δεν θα το συνέστηνα με τίποτα το δεύτερο αλλά σε κάθε περίπτωση το Disruptive Muzak αποτελεί έναν από τους πιο ενδιαφέροντες δίσκους πειραματικής μουσικής της περασμένης χρονιάς όχι μόνο προς το μουσικό του κομμάτι αλλά και ως προς την κριτική που προσπαθεί να ασκήσει μέσω του concept του.

[(No One Knows Me) Like The Piano]

Sampha - '(No One Knows Me) Like The Piano'

Process, 3/2/2017, Young Turks

Του πήρε και αυτουνού κάτι χρόνια αλλά εντάξει έρχεται επιτέλους και για αυτόν το επίσημο ντεμπούτο του, μετά από το EP Dual, διάφορα singles και έναν σκασμό high profile συνεργασίες (μεταξύ αυτών και στην περσινή αλμπουμάρα της Solange A Seat At The Table). Τρίτο single.

Όμορφη πιάνο μπαλάντα αλλά 'Blood On Me' δεν είναι ("I swear they smell the blood on me / I hear them coming for me")

Bonus Listening

Τα άλλα δύο singles από το επερχόμενο Process

[All About Me]

Syd - 'All About Me'

Fin, 3/2/2017, Columbia

Πέρασαν ...πολλά χρόνια από τότε που πρωτοασχοληθήκαμε με την Syd (aka Syd Bennet, κάποτε Syd Tha Kyd, βλ.επίσης The Internet) αλλά ευτυχώς ήρθε η ώρα να βγάλει το επίσημο ντεμπούτο της άλμπουμ με τίτλο Fin. 

Φανταστικό πρώτο single, αυτό το είδος πειραγμένης r'n'b που γλυκοκοιτάει και τα charts (δεν ντρέπεται η Syd να πει στο Fader πως δεν την χαλάει να ακουστούν τα τραγούδια στο ράδιο και να βγάλει και λεφτά από αυτά και καλά κάνει) που πάντα την είχαμε πάντα ικανή να κάνει.

Bonus Listening

Το περσινό άλμπουμ των The Internet

[Atlanta (FX TV Series)]

Συνέχεια στης Ατλάντα ...το ανάγνωσμα με την ομώνυμη φανταστική νέα σειρά από το FX που δημιούργησε και πρωταγωνιστεί o αμερικάνος ηθοποιός Donald Glover, που προσωπικά πρωτοπροσεξα στο πολυαγαπημένο meta-comedy Community ("6 Seasons and a movie!") και που επίσης κάνει καριέρα και στην μουσική ως rapper με το ψευδώνυμο Childish Gambino. Η σειρά έκλεισε τον πρώτο της κύκλο τον Νοέμβρη του 2016, δεν υπάρχει αμφιβολία (το ξεκαθαρίζω από τη αρχή) πως ήταν/είναι από τις καλύτερες της περασμένης χρονιάς, και περιμένουμε με μεγάλη ανυπομονησία ήδη τον δεύτερο.

Να σημειώσω εδώ πως αν και ως τώρα δεν μου έλεγε πολλά ο Donald ως Chilidsh Gambino στον τομέα της μουσικής, στο κλείσιμο του 2016 -γι' αυτό και δεν το είδαμε δυστυχώς στις λίστες της χρονιάς- ο Donald κυκλοφόρησε το τρίτο και καλύτερο του ως τώρα άλμπουμ: το βουτηγμένο στον 70s Funkadelic/Parliament ήχο "Awaken, My Love!" (επίσης συστήνεται ανεπιφύλακτα),

Κάπου μεταξύ κωμωδίας, σειράς με θέμα την μουσική και κοινωνικής κριτικής το Atlanta παρακολουθεί την πορεία του Earn Marks (Donald Glover) που ως σχεδόν αυτόκλητος manager προσπαθεί να προωθήσει την καριέρα του ξάδερφου του και ανερχόμενου rapper Alfred 'Paper Boi' Miles (Brian Tyree Henry) -πάντα διπλα στον Paper Boi, ο υπέροχα περίεργος sidekick Darius (Keith Stanfield)- και παράλληλα να φροντίσει την κόρη που έχει μαζί με την Vanessa (η πανέμορφη Zazie Beetz).

Τα 10 επεισόδια είναι κυρίως γυρισμένα από τον ίδιο τον Donald Glover και τον Hiro Murai (μερικά από τα πιο ωραία μουσικά βίντεο των τελευταίων ετών ειναι σε δική του σκηνοθεσία) σε μια περιρρέσουσα ατμόσφαιρα που θυμιζει πάρα πολύ  όνειρο. Δεν νομίζω ότι είναι τυχαίο ότι σε όλη την σειρά ο Earn Marks ξυπνάει σε κάποιο σπίτι εκτός από μία και μόνο σκηνή που τον βλέπουμε πραγματικά να κοιμάται.

Μέσα σε αυτο το "όνειρο" λοιπόν ακόμα και η ίδια η πόλη του Αμερικάνικου νότου αποκτά ρόλο πρωταγωνιστή τόσο γεωγραφικά/χωροταξικά (την χορταίνουμε δεόντως: από εντυπωσιακές  γενικές εναέριες λήψεις μέχρι τα αστυνομικά της τμήματα, τα σπίτια των μαύρων συνοικιών της, ακόμα και μέσα στα τελειωμένα strip clubs της) όσο και χάρις στην μουσική της κουλτούρα όπως μας παρέχεται πολύ έξυπνα και υπόγεια χάρις στα τραγούδια (οχι πάντα hip-hop/rap και όχι πάντα από καλλιτέχνες που κατάγονται από εκεί) που ακούγονται από τα ακουστικά των πρωταγωνιστών, ηχεία αυτοκινητών και clubs.

Από τις πιο έξοχες χρήσεις μουσικής που έχω δει εδώ και πάρα πολύ καιρό σε τηλεοπτική σειρά κάθως δεν σου σπρώχνει με το ζόρι τα τραγούδια (βλ.πχ Empire, Vinyl, κλπ) αλλά τα τοποθετεί ως μια ακόμα διάσταση στον χωροχρόνο, κάπου μεταξύ προσκήνιου και παρασκήνιου. Μεταξύ των ονομάτων βρίσκουμε Migos (κάνουν και cameo σε ένα επεισόδιο), Young Thug, Future, Outkast ('Elevators (Me & You)', απίθανη χρήση - σύνδεση με το μουσικό παρελθόν της πόλης) αλλά και Shabaz Palaces, Beach House (αμέ!), Funkadelic, Erykah Badu, Jeremih, Yo Gotti, Kamasi Washington, κλπ.

Αν δεν σας έψησαν όλα τα παραπάνω τότε δείτε ξανά το trailer στην αρχή του post και τσεκάρετε παρακάτω την φανταστική playlist που σκάρωσε το Pigeons & Planes με την πλειονότητα των τραγουδιών που φιγουράρουν στα 10 επεισόδια του Atlanta. Ε, δεν μπορεί....

[Kick Out The J.A.M.M.s muthaf**kers!]

2017: What The Fuck Is Going On?

Έτσι δείχνει... Οι KLF επιστρέφουν στις 23.8.2017 ανά ως Justified And Ancients Of Mu Mu aka The J.A.M.M.s. σύμφωνα με το παραπάνω poster. Το τι πρόκειται να μας παρουσιάσουν εκείνη την ημερομηνία ένας θέος ξέρει αλλά το περιμένουμε με ανυπομονησία. Άλλωστε το πόσο τους αγαπούσε από πάντα αυτό εδώ το blog είναι γνωστό, νομίζω. #MarkTheDate λοιπόν.

The Information is @K2PLANTHIRE

— Jimmy Cauty (@jamescauty) January 5, 2017

Poster via Eastfolk Chronicle. More info at The Quietus and The Guardian.

[The Organized Noize Of ATL]

Κάτι σαν tie-in post (που λένε και στο χωριό μου) με το προηγούμενο που ασχολείται με το πολύ ενδιαφέρον μουσικό ντοκυμαντέρ The Art Of Organized Noize (2016, Netflix) για τα κατορθώματα της θρυλικής ομάδας παραγωγών hip-hop/r'n'b από την Atlanta της Georgia. 

Παρακάτω λοιπόν θα βρείτε μια χορταστικότατη Spotify playlist 3,5+ ωρών γεμάτη με παραγωγές των Organized Noize από το 1992 έως το 2014. Press "play" and enjoy!

[The Art Of Organized Noize]

Πολύ ενδιαφέρον μουσικό ντοκυμαντέρ που μπορείτε να βρείτε στο Netflix και αφηγείται την ιστορία των Organized Noize, ένα τρίο παραγωγών από την Atlanta που μεσούρανησαν στο hip-hop/r'n'b από τις αρχές των 90s έως και τις αρχές/μέσα 00s και υπήρξαν ένας από τους πυλώνες -σε μια παράλληλη πορεία με αυτά που συνέβαιναν επίσης στο Miami (Miami Bass Sound), στο Memphis (βλ. Crunk, Three 6 Mafia, κλπ), Texas (βλ. UGK, ο chopped and screwed ηχος του DJ Screw, κλπ)- που έφεραν το hip-hop του Αμερικάνικού νότου (Third Coast) αρχικά ως σημαντικό τρίτο πόλο ανάμεσα  στην παραδοσιακή κόντρα Ανατολικής και Δυτικής ακτής και τελικά ως το κυριάρχο παράδειγμα του hip-hop/r'n'b ήχου.

Οι Organized Noize (Rico Wade, Raymond Marley και Sleepy Brown) ξεκίνησαν τις παραγωγές τους από ενα βρώμικο, γεμάτο υγρασία υπόγειο κάτω από την οικία της οικογένειας Wade (το γνωστό "Dungeon" που ουκ ολίγες φορές αναφέρεται στα τραγούδια της ομήγυρης) για να φτάσουν στα top του Billboard (βλ. TLC - 'Waterfalls', En Vogue - 'Don't Let Go', κλπ), είναι εν πολλοίς υπεύθυνοι για τον ήχο όλου του Dirty South (βλ. Outkast, Goodie Mob, Cee-Lo Green, κλπ και μια σειρά από μικρότερα ονόματα) ενώ ο ήχος του βρήκε δρόμο ακόμα και σε ονόματα εκτός του "νότου"  (Brandy, Queen Latifah), σε soundtracks γνωστών "μαύρων" φιλμς (Higher Learning, Set It Off, Bullworth, κλπ) ή ακόμα και σε θρύλους της μαύρης μουσικής όπως ο Curtis Mayfield και οι Earth, Wind and Fire.

Το The Art Of Organized Noize είναι σε σκηνοθεσία Quincy Jones III (γιός του πασίγνωστου μουσικού παραγωγού), ο οποίος ξέρει τι θέλει να μας διηγηθεί και είναι γνώστης του θέματος. Ο QJ III ήταν επίσης και παραγωγός στο πολύ ενδιαφέρον The Carter (2009) -συστήνεται ανεπιφύλακτα και σε μη hip-hop fans- που ακολουθεί τον Lil Wayne σε μια σκηνοθετική γραμμή "fly on the wall" λίγο πριν και μετά την κυκλοφορία του υπερεπιτυχημένου Tha Carter III που τον έβαλε για τα καλά στην πρώτη γραμμή του αμερικάνικου mainstream.ενώ έχει ουκ ολιγές περγαμηνές και σε άλλες "μαύρες" σειρές και ταινίες. Αξίζει να σημειωθεί πως το The Art Of Organized Noize μοιράζεται επίσης την ίδια ομάδα παραγωγής με το  προαναφερθέν The Carter.

Το ντοκυμαντέρ ακολουθεί μια τυπική αφηγηματική γραμμή ντοκυμαντέρ τύπου τα δύσκολα πρώτα χρόνια>η επιτυχία>η πελαγοδρομήση και η αποτυχία>η -περίπου- θριαμβευτική επιστροφή/σύνδεση με το σήμερα και φυσικά το τυπικό μοντάζ λίγο μουσική > λίγο μπλα-μπλα από κάποιο talking head επι της οθόνης και πάλι από την αρχή  αλλά καταφέρνει να διηγηθεί εντέλει με πολύ ενδιαφέρον τρόπο τόσο τα της μουσικής και το τι πρόσθεσαν στο hip hop και την r'n'b (απομάκρυνση από τις sample-based παραγωγές προς ένα περίτεχνο soulful υβρίδιο με τον ξερό ήχο του 808 στα beats 'σε συνδυασμό με μεγάλη χρήση φυσικών οργάνων: πλήκτρα, μπάσο, κιθάρα, κλπ) αλλά και τις επιχειρηματικές περιπέτειες των Organized Noize όπως η συνδεση με την LaFace του L.A. Reid που τους έφερε στο προσκήνιο αλλά και το αποτυχήμενο deal 20.000.000 δολλαρίων με την Universal που τους έστειλε για χρόνια στα ...αζήτητα.

Μεταξύ των καλεσμένων παρελαύνoυν φυσικά όλα τα μέλη των Outkast (Andre 3000, Big Boi), Goodie Mob (Cee-Lo, Khujo, T-Mo and Big Gipp), Ludacris, Puff Daddy (που σκηνοθέτησε το πρώτο video των Outkast), o Future (υπόψιν ειναι και η ζωντανή σύνδεση των ON με το hip-hop του σήμερα αφού είναι πρώτος ξάδερφος του Rico Wade), o 2 Chainz, πρωήν μανατζερς, νεότεροι παραγωγοί όπώς ο Sonny Digital και ο Metro Boomin', κλπ.

Το ενδιαφέρον του ντοκυμαντέρ -σε μια ακόμα αντιστοιχία και με το The Carter- είναι ότι τολμά και πιάνει τα αντικείμενα του και σε πιο άβολες και αμήχανες στιγμές όπως η εμφάνεστατη πικρία τους που οι Outkast δεν χρησιμοποίησαν το τριο των Organized Noize στο υπερεπιτυχημένο Speakerboxx/The Love Below (2003,11 φορές πλατινένιο και 2ο hip-hop άλμπουμ στη ιστορία που κέρδισε Grammy ως Album Of The Year), τον Sleepy Brown σχεδόν άκομψα να  να πρόσπαθήσει να κρύψει την αγάπη του προς τα ναρκωτικά ή τον Rico Wade να τρώει "παντόφλα" απ' την γυναικά του στο τηλέφωνο εν μεσώ συνέντευξης.

Απαραίτητο για hp-hop φανς αλλά και εν γένει μουσικόφιλους που έχουν ενδιαφέρον για τον ήχο των 90s και 00s, οι υπόλοιποι μάλλον δεν θα συγκινηθείτε και ιδιαίτερα αλλά ποιός ξέρει.... δοκιμάστε!

[Στο επόμενο post: χορτάστικη Spotify playlist 3,5+ ωρών γεμάτη από τα μουσικά επιτεύγματα των Organized Noize από το 1992 έως το 2014]

The Art Of Organized Noize Trailer

[#PoplieRadio Season 8 So Far]

25+1 επιλογές από τα 12 πρώτα επεισόδια της 8ης σεζόν μου στο Poplie Radio o οποίος ξεκίνησε το 2017 με νέο ανανεωμένο πανέμορφο site δια χειρός Spiral και Narita (βλ.επίσης Frank Moth),

Νέα επεισόδια της 8ης σεζόν ακούτε ζωντανά κάθε Κυριακή στις 2μμ @ http://poplie.radiojar.com.

Bonus Playlist

Τα τραγούδια του DJ set μου στο Poplie Goes To The Death Disco party την Παρασκευή 4.11.2016 στις 4πμ (ξημερώματα Σαββάτου δηλαδή).

[Say Something Loving]

The xx - 'Say Something Loving'  I See You, 13/1/2017. Young Turks Επίσης: