Wild Camping. Yes Or No?

Ο νόμος είναι σαφής:

Απαγορεύεται η ελεύθερη κατασκήνωση (camping) ή σταθμευση (τροχόσπιτων αυτοκινούμενων και μη) εκτός νόμιμων χώρων κατασκήνωσης σε ΟΛΟΚΛΗΡΗ την επικράτεια (δείτε Ν.2160/93 και Ν.2741/99).

Πολλοί-ες πιστεύουν ότι αυτή η ολοκληρωτικά απαγορευτική πολιτική χωρίς παρεκκλίσεις ή αποσκοπεί στην πλήρη εμπορευματοποίηση δασών / βουνών /νησιών(ειδικά αυτών). Εγώ προσωπικά πιστεύω ότι ο νομοθέτης είχε στο νου του την οικολογική διάσταση της υπόθεσης(μήπως είμαι ...αφελής;).

Είναι αλήθεια ότι δεν υπάρχουν πιο ωραίες διακοπές από μια παρεούλα σε ερημική παραλία μακριά απο την φασαρία και τις ...τζιπούρες με αθηναϊκές πινακίδες γεμάτες δίποδα ζώα που κατακλύζουν κοσμικά νησιά και παραλίες το καλοκαίρι. Σκηνούλα, φωτίτσα το βράδυ*, αστέρια, ολίγον γυμνισμός για τους τολμηρούς-ες, ησυχία, επαφή με την φύση, αραλίκι και ...μπολικη απλυσιά. Στο τέλος μαζεύουμε και τα σκουπίδια μας σε μια σακουλίτσα και επιστροφή στο κλείνον άστυ... Μισό λεπτό! Έτσι κάνουμε όλοι-ες;

Μμμμμ... δεν το νομίζω! Σε παραλίες, δάση, λίμνες, ακόμα και σε δυσπρόσιτα σημεία αλλά αγαπητά στους φίλτατους free campers μέρη (όπως πχ οι Βάθρες στην καταπράσινη Σαμοθράκη) βρίσκει κανείς μπουκάλια μπύρας, χαρτια και πλήθος υπολείμματων πέψης σε διάφορα σχήματα, χρώματα, μεγέθη και οσμές... (με τα συνοδευτικά κ...χαρτα να ανεμίζουν ως παντιέρες βεβαίως βεβαίως). Φυσικά και δεν είναι όλα υποπροϊόντα των διακοπών διαφόρων ελεύθερων κατασκηνωτών. Σε κάθε περίπτωση όμως λείπει η οικολογική συνείδηση σε πολλούς-ες από εμάς.

Είμαι υπερ της ελεύθερης απόλαυσης και διαβίωσης στην φύση από οποιονδήποτε (άλλωστε ένα μέρος ανήκει σε όλους-ες και όχι μόνο σε όσους γειτνιάζουν ή κατοικούν ή το εκεταλλεύονται εμπορικά) και σίγουρα θέλω να έχω και τέτοιες επιλογές και όχι μόνον να πάω υποχρεωτικά σε δωμάτια** (ο θεός να τα κάνει ορισμένα) ή σε κάτι "οργανωμένα" campings** που φέρνουν κάπως σε προσφυγικό καταυλισμό στο Νταρφούρ του Σουδάν. Θέλω να απολάυσω τη φύση. Θέλω να περπατήσω στο βουνό και όπου κουραστώ να στήσω τη σκηνούλα και να κοιμηθώ. Θέλω να ξυπνάω το πρωί στις διακοπές και μόλις κατεβεί το φερμουάρ της εισόδου της σκηνής να δώ την θάλασσα. Θέλω να ακούω μόνο τζιτζίκια ή το παφλασμό των κυμάτων και όχι την TV του διπλανού ή την Βίσση να σκούζει στις 5 το πρωί από το παρακείμενο μπαρ! Δεν θέλω να με ξυπνήσει κάποιος αστυνομικός να μου κάνει ανω-κάτω τη σκηνή ψάχνοντας δήθεν για ναρκωτικά και να μου κοτσάρει και μια κληση 150€ (τόσο είναι το πρόστιμο για την ελεύθερη κατασκήνωση). Και ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ δεν θέλω να πηγαίνω σε κάποια παραλία ή κάποιο δάσος και να είναι γεμάτο σκουπίδια, υπολείμματα φωτιάς και ότι άλλο τύχει να παρατήσει κανείς.

Τι γίνεται λοιπόν με αυτούς-ες που η οικολογική συνείδηση τους είναι υπό του μηδενός και αφήνουν τις παραλίες και τα δάση σαν τα μούτρα τους; Πως μπορεί να λυθεί αυτή η δυσεπίλυτη εξίσωση μεταξύ ελεύθερης διαβίωσης στην ύπαιθρο χωρίς το ...μακρύ χέρι του ειδικού φρουρού από την Νάξο να ανοίγει κάποιο πρωί το φερμουάρ της σκηνής και της προστασίας της φύσης?


*= Επίσης απαγορεύεται το άναμμα φωτιάς σε ολόκληρη την επικράτεια.

**= Υπάρχουν όμως και πολλά καλά δωμάτια σε λογικές τιμές καθώς και πολλά πεντακάθαρα και άψογα οργανωμένα campings σε όλη τη χώρα. Θέλει όμως ψάξιμο.

Οι φωτογραφίες είναι από Αιγιάλη(Αμοργός) και Ηρακλειά και από τις σελίδες Αμοργός και Ηρακλειά από το site www.greece.org .

(Wanted Dead Or A)Live: Thievery Corporation

Sounds From The Lycabettus Hi-Fi

Thievery Corporation
+ Scopitone
Θ.Λυκαβηττού 26/7

Η εξ αναβολής συναυλία των T.C. από 2/6 αποδείχθηκε το καλύτερο κλείσιμο της φετινής συναυλιακής σεζόν. Μεγάλη προσέλευση κόσμου (πρέπει να ήταν πάνω από 6.000 οι παρευρισκόμενοι), οι Eric και Rob από την Washington, D.C. σε μεγάλα κέφια πίσω από τα samplers/keyboards/turntables, η μπάντα(6 μέλη: μπάσο, κιθάρα/σιτάρ, 2 στα κρουστά, 2 στα πνευστά) και οι ...6 τραγουδιστές-τριες (3 τραγουδίστριες, 1 τραγουδιστής και δύο reggae MCS) που τους συνόδευαν πολύ καλοί.

Γύρω στις 10 και κάτι εμφανίστηκαν οι Scopitone με ένα μάλλον μέτριο soul/funk set 5 τραγουδιών όπου συμμετείχε ως guest η ...Ίνα Λαζοπούλου φέρνοντας μας στο νου την γνωστή ρήση: "από φωνή μ...ι και από μ...ι φωνάρα" καθώς και το αγγλοσαξωνικό: "Don't quit your daily job".

11 παρά τα φώτα του θεάτρου σβήνουν ξανά και ξεκινά το show της Ληστρικής Επιχείρησης. Ένα μουσικό μαγικό χαλί που μας ταξίδεψε από την Περσία μέχρι την Jamaica με πολλές ενδιάμεσες στάσεις σε ένα ψυχεδελικό lounge-bossa nova-reggae dub ταξίδι. Το κοινό αποδείχθηκε υπερ του δέοντος εκδηλωτικό χορεύοντας συνέχεια (ακόμα και στις εξέδρες) ανατροφοδοτώντας το κέφι της μπάντας και τούμπαλιν. Το σετ των T.C. κινήθηκε στα 3 τελευταία άλμπουμ τους με έμφαση όμως στο "The Cosmic Game".

{Να κάνουμε μια παρένθεση εδώ για ένα μικρό σχόλιο σχετικά με το "The Cosmic Game". Πολλές κριτικές το χαρακτήρισαν μέτριο ή "μια από τα ίδια". Δεν συμφωνούμε μιας και η προσθήκη του ψυχεδελικού ροκ ήχου στο electronica/Asian vibes/Reggae Dub/Bossanova χαρμάνι - μουσικό καλειδοσκόπιο του ντουέτου είναι κάτι παραπάνω από ταιριαστή και ο δίσκος κινείται σε υψηλά επίπεδα βοηθούμενος και από τις all star συμμετοχές (Perry Farrel, David Byrne, The Flaming Lips, κλπ)}

Οι τραγουδίστριες εναλάσσονταν στην σκηνή, η μπάντα σε υψηλά εκτελεστικά επίπεδα ενώ όταν εμφανίστηκαν οι ...brothers Νotch και Sleepy Wonder το κέφι εκτινάχθηκε στα ύψη (μέχρι stage diving είχαμε!). Οι Eric Ηιlton και Rob Garza συντόνιζαν πάνω στο βάθρο με τα πικάπ / keyboards / samplers ενώ κάποιες στιγμές ο Rob έπιασε και την ακουστική κιθάρα (η ακουστική εισαγωγή στο "The Richest Man In Babylon με όλον τον Λυκαβηττό να τραγουδά ήταν εκπληκτική) θολώντας ακόμα περισσότερο τα όρια μεταξύ ηλεκτρονικής μουσικής και live μπάντας. Το βασικό σετ κράτησε περίπου δύο ώρες ενώ βγήκαν για encore 2 φορές και μας αποτελείωσαν με το εκπληκτικό κάτι-σαν-Pink Floyd-meets-dub "Marching The Hate Machines(Into The Sun)" (στην εκτέλεση του δίσκου συμμετέχουν οι Flaming Lips).

Δεν έχουμε τίποτα άλλο να προσθέσουμε παρά την φράση φίλης:
"Ακόμα και οι σεκιουυριτάδες χόρευαν" η οποία απεικονίζει πλήρως το κλίμα της συναυλίας.

Yeah, Light It On!

Avant Premiere: SIN CITY(2005)

Frank Miller's Sin City


Το Sin City είναι το τελευταίο πόνημα του σκηνοθέτη Robert Rodriguez ("From Dusk Till Dawn", "Desperado", κ.α.) και είναι βασισμένο στην ομώνυμη σειρά κόμικ του Frank Miller. Η πλοκή αποτελείται από 3 πολύ χαλαρα συνδεδεμένες ιστορίες κατευθείαν από τα κόμικ του Miller, "A Hard Goodbye", "That Yellow Bastard", "The Big Fat Kill" καθώς και κομμάτια από τα "A Dame To Kill For" και "The Customer Is Always Right". Ένας αστυνομικός με καρδιακά προβλήματα κυνηγά έναν παιδεραστή, ένας δύσμορφος αλήτης προσπαθεί να βρει τον δολοφόνο μιας πόρνης και ένας φωτογράφος συμμαχεί με τις πόρνες της παλιάς πολής με σκοπό την διατήρηση της ευαίσθητης ανακωχής και ειρήνης μεταξύ αυτών, της αστυνομίας και της μαφίας. Η σύνδεση τους είναι ένα χαμετυπείο- bar και ένας ισχυρός γερουσιαστής στο background της κάθε ιστορίας.

O Robert Rodriguez γύρισε την ταινία μαζί με τον Frank Miller ενώ μια σκηνή έχει γυρίσει ο "κολλητός του" Quentin Tarantino με αμοιβή ...1$. Συμμετέχει πλειάδα γνωστών ηθοποιών όπως Bruce Willis, Mickey Rourke, Elijah Wood, Benicio Del Toro, Jessica Alba και άλλοι. Ο R.R. και ο F.M. χρησιμοποίησαν τα αυθεντικά σκίτσα του δεύτερου ως storyboard ενώ σε πολλά σημεία χρησιμοποιούνται αυτουσιοι οι διάλογοι. Παράλληλα ο Rodriguez έχει χρησιμοποιήσει τεχνικές όπως πολυ κοντινά close-ups στα πρόσωπα ή απότομα κοψίματα ώστε να δίνεται έντεχνα η αίσθηση των "καρέ" ενός κόμικ. To film είναι εξ ολοκλήρου γυρισμένο ψηφιακά και είναι ασπρόμαυρο εκτός απο συγκεκριμένους χαρακτήρες ή αντικείμενα έντονα επιχρωματισμένα (τεχνική του ίδιου του F.Miller στα κόμιξ του) για να τονίστει είτε η διαφορετικότητα τους ή για να απομονωθούν από την ασπρόμαυρη πραγματικότητα της Sin City ως κάτι ξεχωριστό. Η βία είναι υπεράφθονη σε ολόκληρο το φιλμ χωρίς όμως να σοκάρει μιας και ακολουθεί καρτουνίστικους κανόνες. Να κάνουμε ειδική μνεία στην μείξη ρετρό και μοντέρνων στοιχείων στο όλο περιβάλλον της Sin City όπως Chevrolet του 36 μαζί με σύγχρονες Ferrari, κινητά τηλέφωνα ή αστυνομικoί σε στυλ Riot Cops / S.W.A.T. σε μια πόλη 50's, δίνοντας επιτυχημένα έναν διαχρονικό χαρακτήρα στις ιστορίες.

Το Sin City ήδη θεωρείται από τις καλύτερες μεταφορές κόμιξ στην "μεγάλη οθόνη" και αυτό οφείλεται στην σκηνοθεσία και το post production του R.Rodriguez, στην συμμετοχή του ίδιου του F.Miller στα γυρίσματα και στις πολύ καλές ερμηνείες των ηθοποιών (αν και ο Bruce Willis αποδεικνύεται μάλλον "λίγος"). Να σημειωσουμε εδώ ότι οι ιστορίες είναι κατά τι μικρότερες από τις αυθεντικές στην κινηματογραφική έκδοση αλλά ο Rodriguez τις έχει γυρίσει ολοκληρες και αναμένονται σε πλήρη μορφή όταν βγεί το DVD (16 Αυγούστου στην Αμερική). ΜΗΝ το χάσετε όταν "βγει" στις κινηματογραφικές αίθουσες.

Links:
Official Site
IMDB
AMG
Frank Miller
Google Reviews

(Un)Known Pleasures: "I can hear the children singing"

Prince Alla & Junior Ross
"I Can Hear The Children Singing 1975 - 1978"
(2 X CD, 2002, Blood & Fire Records)

Η βρεττανική εταιρεία reggae επανεκδόσεων Blood And Fire αποτελεί πραγματικά παράδειγμα προς μίμηση. Από τα μέσα του '90, επανεκδίδει σπάνια Reggae/Dub LPs (πολλές φορές για πρώτη φορά σε CD) της δεκαετίας του '70 με έξτρα κομμάτια (dub versions, vocal versions, κλπ), εκτεταμένα liner notes που πολλές φορές περιλαμβάνουν και συνεντεύξεις των καλλιτεχνών, πολύ καλό remastered ήχο και υψηλού επιπέδου packaging.

Σπάνια LPs ή συλλογές από σπάνια 45άρια από καλλιτέχνες και παραγωγούς όπως Tappa Zukie, King Tubby, Horace Andy, Burning Spear, Max Romeo, Gregory Isaacs, Dennis Brown, Big Youth έχουν επανεκδοθεί από την B & F και πραγματικά είναι από τις λίγες εταιρείες που μπορεί άφοβα κανείς να συστήσει οποιαδήποτε κυκλοφορία της.

Το εν λόγω διπλό CD που παρουσιάζουμε σήμερα είναι μια από τις πιο ιδιότυπες επανεκδόσεις της B & F και περιλαμβάνει 2 LP από δύο διαφορετικούς καλλιτέχνες, Prince Alla και Junior Ross. Ο συνδετικός κρίκος των δύο κυκλοφοριών είναι η παραγωγή του 20χρονου τότε Tappa Zukie. To πρώτο CD περιλαμβάνει το πολύ σπάνιο LP "Heaven Is My Roof" του Prince Alla (τότε χρησιμοποιούσε το όνομα Ras Allah) που πρωτοκυκλοφόρησε το 1977 ενώ το δεύτερο CD περιλαμβάνει το "Babylon Fall" (1992) το οποίο ήταν συλλογή από διάφορα σπάνια 45άρια των Junior Ross & The Spears από την περίοδο 1975 - 1977.

Και στα δύο LP έχουν προστεθεί dub versions αλλά και δύο DJ versions από τον ίδιο τον Tappa Zukie. Η παραγωγή δε του T.Z. πραγματικά "σπάει κόκκαλα" και το πολύ καλό remastering την αναδεικνύει άριστα. Σκοτεινά heavy riddims που τονίζουν ιδιαίτερα το rastafari-θρησκευτικό αίσθημα που αποπνέουν οι στίχοι των τραγουδιών ενώ οι vocal ερμηνείες των Prince Alla, Junior Ross είναι πολλές φορές συγκλονιστικές μεταφέροντας με επιτυχία το μύνημα. Να σημειώσουμε ότι και οι μουσικοί που συμμετέχουν είναι οι κορυφαίοι που ξεπήδησαν από την Jamaica και μεταξύ αυτών βρίσκουμε Augustus Pablo(keyboards), Sly Dunbar(drums), Robbie Shakespeare(bass) και άλλους. Οι ηχογραφήσεις της μουσικής έγιναν στο studio Channel 1 (εκτός από το "Bosrah" που ηχογραφήθηκε στο "Black Ark" του Lee 'Scratch' Perry) από τον Scientist ενώ η ηχογράφηση των φωνητικών και οι μείξεις έγιναν στο King Tubby's Studio από τον King Tubby και τους Philip Smart, Prince Jammy. Να σημειώσουμε επίσης τα εκτεταμένα liner notes που περιλαμβάνουν και συνεντεύξεις των Prince Alla, Junior Ross και το πολύ καλό packaging.

Συστήνεται ανεπιφύλακτα.
(Μπορείτε επίσης να το συνδυάσετε με το "Tappa Zukie In Dub" του Tappa Zukie που επίσης έχει επανεκδοθεί από την B & F και περιλαμβάνει πολλά από τα κομμάτια του "I Can Hear The Children Singing" σε dub versions).

Track List:

01.Bosrah extended (5:51)
02.Funeral extended (6:39)
03.Go Down In Silence (3:16)
04.Slave Master (3:48)
05.Gold Diver (3:19)
06.Heaven Is My Roof (3:23)
07.Daniel (In The Lions' Den) 12" mix (6:42)
08.Black Man 12" mix featuring Tappa Zukie (7:14)
09.Jah Jah Bird (3:21)
10.Go To School (3:21)
11.Just One Way (3:07)
12.Judgement Time extended (5:33)
13.Man From Zion (2:51)
14.Send Me Over There 12" mix (6:02)
15.Bow Down Babylon 12" mix (4:08)
16.You Can't Run (2:26)
17.Rough Way Ahead (2:55)
18.Jah Love extended (5:39)
19.Liberty (2:46)
20.Freedom Fe Natty featuring Tappa Zukie (2:55)
21.African Border (2:57)
22.So Jah Jah Say extended (5:20)
23.Hold Them Prophecy extended (5:42)
24.Babylon Fall extended (6:04)

Links:
BAFCD040 (σελίδα παρουσίασης με samples)
AMG Review
B & F site

Have You Seen This Film?

Night Of The Living Dead(1968, ασπρόμαυρο)

Γυριστηκε από έναν άγνωστο σκηνοθέτη(George Romero) που η μόνη προϋπηρεσία του ήταν διαφημιστικά φιλμ, άγνωστους ηθοποιούς και κατοίκους της περιοχής (Evans City, Pennsylvania), κόστισε ελάχιστα χρήματα (περίπου 114.000$) και στην πρώτη προβολή το 1968 όπου αγνοήθηκε ως exploitation ίσα έβγαλε τα έξοδα παραγωγής. Πιθανότατα θα το κάλυπτε η ομίχλη της λήθης αν ένα άρθρο στο περιοδικό Reader's Digest δεν καλούσε τις αρχές να το απαγορεύσουν λόγω των σκληρών για την εποχή σκηνών καννιβαλισμού. Το άρθρο προκάλεσε το αντίθετο από το σκοπό του και δημιουργήθηκε ενδιαφέρον για την ταινία η οποία επαναπροβλήθηκε το 1969 και μέχρι το 1978 όπου κυκλοφόρησε το δεύτερο μέρος της τριλογίας "Dawn Of The Dead", το φιλμ είχε έσοδα περί τα 12.000.000$.

Αν και δεν ήταν το πρώτο φιλμ τρόμου, ούτε καν το πρώτο φιλμ που έδειχνε σκηνές βίας και αίματος αντί να τις υποννοεί όπως γινότανε ως τότε, αποδείχθηκε επιδραστικότατο, γέννησε μυριάδες αντίγραφα και επηρρέασε ολοκληρες γενιές κινηματογραφιστών. Η πλοκή είναι η εξής: Δύο αδέρφια, ο Johnny και η Barbara επισκέπτονται ένα απομονωμένο νεκροταφείο (Evans City Cemetery) με σκοπό να αφήσουν λουλούδια στον τάφο του πατέρα τους. Λίγο μετά ένας άνθρωπος-ζόμπι επιτίθεται στον Johnny και τον σκοτώνει. H Barbara καταφέρει να ξεφύγει και κλεινεται σε μια απομονωμένη αγροικία. Eκεί βρίσκεται ο Ben, ένας αφροαμερικάνος o οποιος έχει βρει καταφύγιο εκεί. Οι ζωντανοί νεκροί κυκλώνουν το σπίτι όπου στο κελλάρι έχουν κλειστεί μια οικογένεια με ένα άρρωστο παιδί και ένα νεαρό ζευγάρι. Μόνες πηγές πληροφόρησης ένα ράδιο και μια τηλεόραση που συνεχώς αναμεταδίδουν νέα για νεκρούς που σηκώνονται και τρώνε σάρκες, για πιθανή αιτία του φαινομένου ραδιενέργεια από το διάστημα καθώς και οδηγίες αντιμετώπισης. Η ενταση και οι διαφωνίες κλιμακώνονται κατα τη διάρκεια της νύχτας καθώς ο καθένας έχει την δική του γνώμη για το πως θα σωθούν ενώ οι ζωντανοί νεκροί γύρω από το σπίτι πληθαίνουν και γίνονται πιο επιθετικοί.

Το σενάριο ακούγεται απλοϊκό αλλά ο τρόπος που γύριστηκε, η αλληγορία και τα μυνήματα που αφήνει ο G.Romero σκηνοθέτης του έργου και συν-συγγραφέας έχουν αφήσει αποχή. Ένα ανεξήγητο φαινόμενο που δεν δείχνει να σταματάει, η δυσπιστία προς τις "αρχές" που αποδεικνύονται ανίκανες και πολλές φορές επίκινδυνες, η υπόνοια της παράνοιας και υποκρισίας που κρύβει ο θεσμός της οικογένειας, η δίψα για εξουσία και ελεγχο, η πρώιμη κριτική προς τα ΜΜΕ, η αυτοθυσία, το "ο σώζων εαυτόν σωθείτο", ο ρατσισμός, το "μηδενιστικό" τέλος και η προβολή προκλητικών και σοκαριστικών εικόνων καννιβαλισμών και ακρωτηριασμών γίνονται εργαλεία στα χέρια του Romero τα οποία, παρά την εμφανέστατη έλλειψη πόρων και μέσων, ανακατεύει σε μια άψογα κλιμακούμενη ένταση και δημιουργεί ένα μοναδικό αριστούργημα όχι μόνο ανάμεσα στις ταινίες τρόμου αλλά στην ιστορία του κινηματογράφου.

Από την εναρκτήρια σκηνή με το αυτοκίνητο να κινείται σε όμορφα τοπία της αμερικάνικης υπαίθρου μέχρι τις απίστευτα "μαύρες" σκηνές του τέλους παρακολοθούμε τον Romero πίσω από το πέπλο τρόμου και έντασης να ασκεί έντονη κριτική προς πολλούς θέσμούς της αμερικάνικης κοινωνίας αλλά και συμπεριφορέςαπλών ανθρώπων. Ένα άλλο concept που χρησιμοποιεί ο Romero είναι η αθωότητα των θυμάτων του, κάτι που όπως ορθά αναφέρεται και στην κριτική του All Movie Guide, ανάγεται στα "Πουλιά"(The Birds) του Alfred Hitchcock. Τα θύματα δεν έχουν κάνει τίποτα, τα ζόμπι τους επιτίθονται τυχαία και δεν μπορούν να αποφευχθούν εύκολα, δίνοντας έναν ιδιαίτερα μηδενιστικό τόνο στην ταινία. Η χρήση δε απλών κατοίκων της περιοχής και άγνωστων ερασιτεχνών ηθοποιών τονίζει επιπλέον το στοιχείο αυτό. Ιδιαίτερα μνεία θα πρέπει να γίνει τόσο στον Duane Jones("Ben") και τον ρόλο του λογικού ανθρώπου που δεν το βάζει κάτω όσο και στην Judith O' Dea("Barbara") ως υστερική και με παραισθήσεις από το σοκ.

Η ταινία, εν κατακλείδι, είναι γεμάτη τεχνικές ατέλειες αλλά αυτό δεν μας εμποδίζει από το να την χαρακτηρίσουμε αριστούργημα. Το 1990 o Tom Savini που ήταν υπεύθυνος για το make-up στη ταινία, γύρισε ένα remake με την άδεια του G.Romero το οποίο "χάνει" αρκετά σε σχέση με το πρωτότυπο. Το 1998 ο John Russo σεναριογράφος του N.O.T.L.D. μάζεψε αρκετούς από τους αρχικούς ηθοποιούς, αφαίρεσε 15 λεπτά απο την αυθεντική ταινία και πρόσθεσε 15 λεπτά νέων σκηνών κυρίως στην αρχή και το τέλος. Η ταινία που κυκλοφόρησε με τον τίτλο "Night Of The Living Dead 30th Anniversary Edition" είχε προκαλέσει σοβαρές διαφωνίες μεταξύ των κινηματογραφόφιλων. Η αυθεντική ταινία κυκλοφορεί και σε δύο επιχρωματισμένες versions τις οποίες δεν έχουμε δει αλλά μάλλον θα χάνουν πολύ σε σχέση με το πρωτότυπο.

Και κάτι μάλλον... αστείο: Όσοι κομπάρσοι δούλεψαν ως ζόμπι στην ταινία πληρώθηκαν με ...ένα δολλάριο και ένα t-shirt που έγραφε "I was a zombie in the Night Of The Living Dead"(!!!).

Links:
AMG, IMDB, Wikipedia.(Reviews & Info)
Fan site για τον Romero και τις ταινίες του.
Λόγω αμέλειας (περισσότερα διαβάστε στο Wikipedia) η ταινία βγήκε εκτός copyright καποια στιγμή και για το λόγο αυτό είναι διαθέσιμη προς download σε διαφορα φορμάτ από το Internet Archive.

Σημείωση: Οι φωτογραφίες είναι από το site Homepage Of The Dead

G...Waterloo

"Ητανε στραβό το κλιμα, το 'φαγε και ο γάιδαρος"

Τελικά αν κρίνουμε από την συναυλία που δεν έγινε (Thievery Corp) λόγω βροχής και την χθεσινή εμφάνιση των White Stripes που διακόπηκε στη μέση από τα ...ακραία καιρικά φαινόμενα που επικρατούσαν στην περιοχή του Φαλήρου, οι συναυλίες στην Ελλάδα (πρέπει να) γίνονται μόνο κάτω από τελείως καθαρό ουράνο και απόλυτη νηνεμία δημιουργώντας απορίες για το πως οι "κουτόφραγκοι" στην Εσπερία καταφέρνουν και πραγματοποιούν συναυλίες σε βροχές, καταιγίδες ακόμα και μερικά χιλιόμετρα κάτω από τον Αρκτικό κύκλο.

Θα έχετε μάθει τι έγινε χθες στο ...G.Fest. Μετά τις καλές εμφανίσεις των Sons And Daughters και The Coral βγήκαν οι White Stripes. Είχε αρχίσει να γίνεται χαμός με το σετ των Jack & Meg, αλλά η συναυλία διακόπτεται αρχικά για να βγει το πανί πίσω από την σκηνή και λίγο μετά για δεύτερη φορά για να διορθωθεί η οροφή της σκηνής γιατί ήταν "επικίνδυνη λόγω του αέρα" κατα δήλωση του ανθρώπου που έκανε τις ανακοινώσεις. Και ενώ η αναμονή άρχισε να εκνευρίζει το κοινό βγάινει ο ίδιος ο Jack και μας ανακοινώνει ότι τραυματίστηκε κάποιος τεχνικός τους και θα βγούν ξανά μόλις είναι ασφαλές για όλους. Και τότε η ελληνική "λεβεντιά" και "παλλικαριά" έδωσε το παρόν της με ρίψεις μπουκαλιών και άλλων αντικειμένων προς την σκηνή και τον ίδιο τον Jack. Λίγο μετά έγινε και δεύτερη ανακοίνωση που μας ενημέρωσαν ότι ή θα επιστραφεί μέρος του αντιτίμου ή θα εμφανιστούν σύντομα οι White Stripes. Αυτό βέβαια δεν "ηρέμησε" το κοινό που συνέχισε το σπορ "πέτυχαίνω το drum kit με μισογεμάτο μπουκάλι νερού".

Τώρα τι συνέβει πραγματικά στα παρασκήνια δεν μπορούμε να πούμε. Γεγονός είναι με τον αέρα (που δεν ήταν και τόσο δυνατός δα), τα "κρεμαστά" ηχεία μπροστά και οι δοκοί στην κορυφή κάνανε "κουνια - μπέλλα".

Τα ερωτήματα που θα έλυναν το μυστήριο είναι:
Τραυματίστηκε και πως κάποιος από τους τεχνικούς των W.S.?
Μήπως ο παραπάνω λόγος ήταν απλά δικαιολογία γιατί οι managers των W.S. ανησυχούσαν για την υγεία και ασφάλεια τoυς ?
Η εταιρεία που ανέλαβε εκ μέρους της Astra να στήσει σκηνή και ηχητικά έκανε "αρπαχτή" ή προχειροδουλειές?

Κατα τα άλλα η χθεσινή μέρα αποδείχθηκε το ...Βατερλώ του G.Fest, ενός υπερφιλοδοξου σχεδίου της Astra/Gagarin. Μικρή σχετικά προσέλευση κόσμου(Kraftwerk, Q.O.T.S.A., Megadeth), ακυρώσεις(Aphex Twin + others, Fischerspooner), μεταθέσεις καλλιτεχνών σε άλλους χώρους με απαράδεκτες συνθήκες(βλ.Bios), G.φούσκες αντί για G.Fiesta και για κερασάκι τα χθεσινά.

Αν πρόκειται να επαναληφθεί το G.Fest σε αυτόν τον χώρο(ούτως ή άλλως προβληματικό και μάλλον ακριβό στο ενοίκιο) ή άλλον χώρο του χρόνου, θα προτείναμε, μέ όλο το θάρρος, στον κ.Τριανταφυλλίδη να κάνει πιο λίγες συναυλίες, με πιο συνεκτικά line-up, λογικότερες τιμές και καλύτερο promotion. Ελπίζουμε να παρακολούθησαν αυτός και oι υπόλοιποι της Astra κάποιες μέρες από το Synch, το οποίο -παρά τις αρκετές ατέλειες του- αποδείχθηκε πραγματικό φεστιβάλ εφάμιλλο ξένων και άφησε ιδιαίτερα θετικές εντυπώσεις. Ελπίζουμε επίσης να ΜΗΝ ακολουθήσει το παράδειγμα της Didi και το γυρίσει στο metal και τα "σίγουρα" (Moby, Duran duran, κλπ). Εκτιμάμε την προσπάθεια της Astra να φέρει έναν αέρα διαφορετικό και φρέσκο στις συναυλιακές καταστάσεις του Ελλαδιστάν. Υπάρχει κόσμος που θέλει να δει κάτι διαφορετικό και πιο φρέσκο απλά δεν πρέπει να τον μεταχειρίζεστε σαν πενηντάευρω με πόδια.

UPDATE(14/7 11:56): Στο Avopolis δημοσιευθηκε ανακοίνωση της Astra που επιρρίπτει ευθύνες στο production management των W.S. Δείτε την ανακοίνωση εδώ.

UPDATE(14/7 15:40): Στο official site των White Stripes έχει προστεθεί η εξής ανακοίνωση:
"Due to unsafe stage conditions, The White Stripes were forced to stop their performance 13 songs into their set at the Olympic Beach Volleyball Stadium in Athens, Greece. Heavy winds caused the trusses holding the lights to bend, risking collapse of the lighting and the stage itself. After two attempts to secure the trusses and stage, as well as a resulting injury to a valued crew member, The White Stripes were forced to stop their performance. We apologize to our Greek fans however, audience, crew and band safety are paramount to The White Stripes and never worth risking."

Mετάφραση:
"Εξ' αιτίας των ανασφαλών συνθηκών της σκηνής, οι ...Λευκές Λωρίδες(χε χε χε) αναγκαστηκαν να σταματήσουν την εμφανισή τους στα 13 τραγούδια του σετ στο Ολυμπιακό Γήπεδο Beach Volley στην Αθήνα. Ισχυροι άνεμοι προκάλεσαν το λύγισμα των δοκών που κρατούσαν τα φώτα με κίνδυνο την κατάρρευση του συστήματος αλλά και της ίδιας της σκηνής. Μετά από δύο προσπάθειες να σταθεροποιηθούν οι δοκοί και η σκηνή, καθώς και ένας τραυματισμός ενός πολύτιμου μέλους της τεχνικής ομάδας, ανάγκασαν τους White Stripes να σταματήσουν την εμφανιση τους. Ζητάμε συγγνώμη από τους Έλληνες φίλους μας, παρ΄όλα αυτα η ασφάλεια κοινού, τεχνικών και του συγκροτήματος είναι σημαντική για τους White Stripes και δεν αξίζει ποτέ να διακινδυνεύεται."

Και για να γελάσουμε λίγο, δείτε πως ήταν η αυτόματη μετάφραση του κειμένου από babelfish:
"Λόγω στους επισφαλείς σκηνικούς όρους, τα άσπρα λωρίδες αναγκάστηκαν να σταματήσουν την απόδοσή τους 13 τραγούδια στο σύνολό τους στο ολυμπιακό στάδιο πετοσφαίρισης παραλιών στην Αθήνα, Ελλάδα. Οι βαριοί άνεμοι ανάγκασαν τα ζευκτόντα κρατώντας τα φώτα για να κάμψουν, διακινδυνεύοντας την κατάρρευση του φωτισμού και το ίδιο του σταδίου. Μετά από δύο προσπάθειες να εξασφαλιστούν τα ζευκτόντα και το στάδιο, καθώς επίσης και έναν προκύπτοντα τραυματισμό σε ένα εκτιμημένο μέλος του πληρώματος, τα άσπρα λωρίδες αναγκάστηκαν να σταματήσουν την απόδοσή τους. Ζητάμε συγγνώμη στους ελληνικούς ανεμιστήρες μας εντούτοις, η ασφάλεια ακροατηρίων, πληρωμάτων και ζωνών είναι κυρίαρχη στα άσπρα λωρίδες και ποτέ άξια"

(Un)Known Pleasures: "Emit Ecaps"(1996)

Οι Spacetime Continuum αποτελούν το προσωπικό όχημα του πολυτάλαντου Jonah Sharp. O Jonah ξεκίνησε την καριέρα του ως Jazz drummer στο Λονδίνο πριν μετακομίσει στο San Franscisco και απορροφηθεί από τα samplers, τα drum machines και την ανερχόμενη τότε ambient house σκηνή. Την περίοδο 93 - 95 κυκλοφόρησε ως Spacetime Continuum το EP "Flurescence" και το LP "Sea Biscuit" τα οποία πλέον θεωρούνται αναπόσπαστα κομμάτια της ambient house.

Εκεί όμως γύρω στα τέλη του 1995, αρχές 1996 η ambient / chill out μουσική άρχιζε αργά αλλά σταθερά να μεταλλάσεται στην IDM και να βαδίζει σε πιο πειραματικά - ρυθμικά μονοπάτια. Ένα από τα πιο σημαντικά αλμπουμ που σηματοδότησαν αυτήν την αλλαγή ήταν και το "Emit Ecaps" το οποίο πρωτοκυκλοφόρησε τον Φεβρουάριο του 1996. Κάτι σαν πιο προσιτός Aphex Twin και με πολλές επιρροές από techno, electro, drum and bass αλλά και jazz το "Emit Ecaps" είναι ένα από τα πιο όμορφα ηλεκτρονικά αλμπουμ των 90s. Οι ρυθμοί έχουν ανέβει σε σχέση με τις προηγούμενες κυκλοφορίες των S.C. χωρίς όμως να υπερτερούν. Τα samples και οι synth lines καλοδουλεμένα και καλά ταιριασμένα μεταξύ τους. Είναι ένα αλμπουμ με διττή προσωπικότητα μιας και δουλεύει περίφημα είτε σε κάποιο club ή στο σαλόνι του σπιτίου σας.

Το πρώτο track του δίσκου "Iform" ξεκινά με μια απαλή chill out synth μελωδία μέχρι να μπει ο ρυθμός και να γίνει ένα άψογο deep house κομμάτι. To "Kairo" που ακολουθεί είναι το κορυφάιο τραγούδι του δίσκου. Μετά από μια μακροσκελέστατη εισαγωγή όπου ρυθμός και μελωδία "χτίζονται" σιγά σιγά καταληγεί ως ένας απίστευτος συνδυασμός electronica με jazz περάσματα. Όπως είναι γνωστό πολλά από τα samples που χρησιμοποιεί ο Jonah Sharp είναι παιγμένα ζωντανά από τον ίδιο ή φίλους του jazz μουσικούς. Τα υπόλοιπα τραγούδια του δίσκου είναι επίσης από πολύ καλά έως άριστα(ειδικά τα "Funkyar" , "Pod" και "String of Pearl") αλλά κανένα δεν φτάνει το εντεκάλεπτο αριστούργημα που ακούει στο όνομα "Kairo".

Λίγο μετά το "Emit Ecaps" κυκλοφόρησε το "Remit Recaps" το οποίο περιλαμβάνει remixes στα τραγούδια του πρώτου από Carl Craig, Autechre, Higher Intelligence Agency και άλλους. Το 1999 ο Jonah αφήνει λίγο στην άκρη τα samplers, πιάνει το Fender rhodes και τα κανονικά drums και μαζί με άλλους μουσικούς κυκλοφορεί το πολύ καλό πειραματικό jazz "Double Fine Zone" σηματοδοτώντας μια νέα μουσική κατεύθυνση (τρίτη μέσα σε 6 χρόνια!!!) για το όχημα των Spacetime Continuum. To "Emit Ecaps" όμως παραμένει ως το αριστούργημα τους και αξίζει να το ανακαλύψετε.

Track list:
01. Iform 06:42
02. Kairo 11:49
03. Simm City 02:52
04. Funkyar 05:36
05. Swing fantasy 06:58
06. Out here 04:40
07. Vertigo 07:29
08. Twister 04:19
09. Pod 06:27
10. String of pearls 06:42

Δείτε και εδώ (official site)

Σημείωση η βρεττανική έκδοση του LP έχει μια λίγο διαφορετική version του "Iform" και περιλαμβάνει το "Movement #2" αντί του "Out Here".

Read This: Μεταπολεμική Θεσσαλία και Φωτογραφία

Ένα πολύ ωραίο και συνοπτικό άρθρο για την μεταπολεμική φωτογραφία και την Θεσσαλία έχει "ανέβει" στο site www.fotoart.gr (πολύ καλό site, αξίζει να το ανακαλύψετε). Το κείμενο έχει γραφτεί από τον φίλο μας και πολύ καλό φωτογράφο Θεοφάνη Λογοθέτη και έχει συντομη ιστορική αναδρομή και παρουσίαση των κυριοτέρων φωτογράφων (μεταξύ αυτών και ...κάποιος που δεν θα το φανταζόσασταν ποτέ!) από την Θεσσαλία καθώς και αρκετά δείγματα από τις δουλειές τους. Αναφέρεται επίσης σε εκδόσεις που μπορείτε να βρείτε σε βιβλιοπωλέια αν ενδιαφέρεστε να εμβαθύνετε στο θέμα.
Ρίξτε μια ματιά, αξίζει!

Το άρθρο βρίσκεται εδώ.

Άλλα links:
Φάνης Λογοθέτης(personal site).
Και μερικά παλαιότερα άρθρα του ιδίου: 1, 2, 3, 4.

London's Burning*

Φαντάζομαστε, θα μάθατε τα νέα ως τώρα για τις βομβιστικές επιθέσεις στο κεντρο του Λονδίνου και πιο συγκεκριμένα σε σταθμούς του μετρό και ένα τουλάχιστον λεωφορείο. Συντονισμένη, πιθανότατα, τρομοκρατική επίθεση που συνέπεσε χρονικά τόσο με την ανάληψη των Ολυμπιακών Αγώνων όσο και με την έναρξη των εργασιών της συνόδου κορυφής G8 στη Σκωτία. Δεν μπαίνουμε στα ψευτοδίπολα και "εύκολες" αναλύσεις τύπου "κακός Μπλέρ, καλοί βομβιστές", "καλά να πάθουν", "κακοί τρομοκράτες, αθώα θύματα", κλπ, κλπ που θα φουντώσουν πάλι όπως μετά τις επιθέσεις στη Μαδρίτη ή την επίθεση στη Νέα Υόρκη. Οι αθώοι και οι "παράπλευρες απώλειες" έχουν το ίδιο βάρος και την ίδια αξία ως άνθρωποι και ως ζωές είτε στο Κανταχάρ είτε στη Βασόρα είτε στο κέντρο του Λονδίνου και δεν πρέπει να είναι ΠΟΤΕ αποδεκτές.

Όχι με τους ιμπεριαλιστές (και G8/NATO, κλπ) αλλά όχι και με τους μουτζαχεντίν/μονόφθαλμους μουλάδες/φονταμενταλιστές!


* = The Clash(1977)
** Η φωτογραφία είναι από το site του BBC

Is This Music?

Από την απροσδιόριστη χρονική στιγμή του παρελθόντος όπου κάποιος προγονός μας άρχισε να χτυπά τεντωμένα δέρματα ζώων ή να φύσα ένα καλάμι με τρύπες μέχρι το live του COH στο Synch Festival όπου "έπαιζε" με καθαρές συχνότητες από ένα laptop, η μουσική έχει διανύσει μια τεράστια περίπλοκη πορεία στο χρόνο και έχει συντροφεύσει τον άνθρωπό σε κάθε στίγμη από τότε που αποφάσισε να περπατήσει στην Γη μιας και προϋπήρξε του λόγου ή της γραφής.

Τι είναι όμως μουσική; Τι διαχωρίζει την μουσική από τον τυχαίο θόρυβο; Τα ερωτήματα αυτά δεν είναι εύκολο να απαντηθούν. Θεωρίες επι θεωριών έχουν ειπωθεί, μουσικολόγοι και φιλόσοφοι έχουν γράψει βιβλία και βιβλία και πάλι αυτή την στιγμή δεν υπάρχει ένας παγκοσμια αποδεκτός ορισμός της έννοιας "μουσικής". Αν θέλουμε να προσπαθήσουμε να δώσουμε έναν ορισμό, αυτός θα μπορούσε να είναι κάπως έτσι:

Μουσική είναι οποιαδήποτε προκαθορισμένη ή τυχαία, φυσικά ή μηχανικά παραγόμενη αλληλουχία ήχου η οποία σε συγκεκριμένα υποκειμενικά περιβάλλοντα και υπό συγκεκριμένες υποκειμενικές συνθήκες είναι ικανή να προκαλέσει συναισθήματα σε τουλάχιστον ένα ανθρώπινο ον.

Αυτός ο ατελής και χονδροειδής ορισμός είναι αρκετά ευρύς ώστε να συμπεριλαμβάνει την μουσική που ακολουθεί τους δυτικοευρωπαϊκούς κανόνες(νότες, πεντάγραμμο, κλπ), την μουσική που ακολουθεί μη-δυτικές τεχνοτροπίες (π.χ. παραδοσιακή μουσική), φυσικούς ήχους ή απλά σειρές τυχαίων ήχων / θορύβων. Και αυτό γιατί πιστεύουμε ότι μουσική κρύβεται παντού, ακόμα και στην φύση ή στους τυχαίους θορύβους.

Ένα από τα πιο όμορφα παραδείγματα τυχαίου φυσικού ήχου που μπορεί να ακούσει κανείς και κατα την ταπεινή γνώμη μας είναι ίσως η πιο ωραία μουσική του κόσμου είναι η ...παραλία. Αν σταθείτε στη μέση ακριβώς μιας τελείως έρημης ακρογιαλιάς και ακούσετε πολύ προσεκτικά για αρκετή ώρα τον ήχο των κυμάτων που "σκάνε" σε διάφορους χρόνους στα διαφορα σημεία της παραλίας, θα νιώσετε καταρχήν την εμπειρία του απόλυτου στερεοφωνικού ήχου που δεν μπορεί να αναπαραχθεί ούτε από το αρτιότερο ηχοσύστημα και θα απολαύσετε μια από τις ομορφότερες μελωδιές.

Ένα άλλο πείραμα που μπορείτε να πραγματοποιήσετε είναι το εξής: Τοποθετήστε ένα μικρόφωνο σε ένα παράθυρο του σπιτιού σας και ηχογραφείστε σε ένα κασσετοφωνο / mini disc / κλπ 10 λεπτά από τους ήχους - θορύβους του δρόμου. Στη συνέχεια ακούστε το ηχογραφημένο κομμάτι πολλές φορές και πολύ προσεκτικά. Θα αντιληφθείτε ότι αυτό το άσυνδετο θεωρητικά συμπλεγμα θορύβων απο αυτοκίνητα, φευγαλέων ομιλιών περαστικών, εργατών που σκάβουν με κομπρεσσέρ και ότι άλλο τύχει να ηχογραφήσετε σε εκείνη την τυχαία και μοναδική αλληλουχία ήχων, σίγα - σιγά αποκτά δομή, συγκεκριμένα περάσματα και αργά αλλά σταθερά μεταμορφώνεται σε "μουσική".

Αν πάμε σε παράδειγματα πιο "προσιτά" και πιο "μουσικά" θα ανακαλύψουμε ότι εκεί από οποιαδήποτε άλλη μορφή "τέχνης" (αν δεχτούμε την έννοια "τέχνη" και τα παρελκόμενα αυτής) ισχύει περισσότερο από ποτέ η φράση "Τα σκουπίδια ενός ανθρώπου είναι ο θησαυρός κάποιου άλλου". Οι άποψεις μεταξύ δύο τυχαίων ανθρώπων αλλά και τα συναισθήματα που τους "γεννιούνται" ακούγωντας τους θορυβώδεις παραμορφωμένους ήχους των αυτοσχέδιων γεννητριών ήχων των Pan Sonic ή το τελευταίο hit της 'Αννας Βίσση μπορεί να απέχουν όσο η γη από το φεγγάρι.

Εδώ όμως τίθεται ένα ερώτημα που προκύπτει από τον ορισμό που δώσαμε: Αν ακούγοντας το τελευταίο θορυβώδες πόνημα του Ιάπωνα noise "καλλιτεχνη" Merzbow (τα εισαγωγικά δεν αποτελούν μομφή για τον Merzbow αλλά για την έννοια "καλλιτέχνης") μου γεννάται το συναίσθημα της αποστροφής ή της αηδίας τότε αυτό είναι μουσική; Κατα την γνώμη μας ναι διοτί και η γέννηση "αρνητικών" συναισθημάτων είναι μια απόδειξη ότι το συγκεκριμένο δημιουργημα κατάφερε υπο συνθήκες να προκαλέσει συναισθήματα. Είναι πιθανό, για να δώσουμε ένα άλλο παράδειγμα γέννησης αρνητικών συναισθημάτων, να έχετε ακούσει κάποιον φίλο-η σας να λέει ακούγοντας ένα πραγματικά "θλιμμένο" κομμάτι να λέει "Δεν μπορώ να το ακούσω γιατί με ρίχνει". Αυτό δεν σημαίνει τίποτα αλλο παρά το ότι ο δημιουργός του πέτυχε απόλυτα το σκοπό του και ο οποίος προφανώς ήταν να απεικονίσει μουσικά την θλίψη και την λύπη.

Φαντάζομαι πως ήδη εκεί στο βάθος έχετε αρχίσει να διαφωνείτε και να γκρινιάζετε. Λογικό καθότι αυτού του είδους οι αναζητήσεις είναι μάλλον ατέρμονες και ο κάθε άνθρωπος έχει την δική του ενσυνείδητα ή υποσυνείδητα διαμορφωμένη υποκειμενική άποψη για το τι είναι μουσική αλλά ας έχετε υπ' όψη αυτό το κείμενο δεν προσπαθεί παρά να θέσει μερικά ακόμα ερωτήματα. Τις απαντήσεις μπορούμε να τις βρούμε και να τις εξερευνήσουμε με έναν μόνο τρόπο: ακούγοντας πολύ μουσική με "ανοιχτά" αυτιά.

Ακούγοντας, όχι μόνο την μουσική που μας "προσφέρεται" εύκολα από τα M.M.E. και μας δίνεται απλόχερα για εμπορικούς λόγους "κατευθείαν στο πιάτο" αλλά και την μουσική που εμείς οι ίδιοι θα βρούμε και θα ανακαλύψουμε σε όλα τα πιθανά ή απίθανα μέρη και με όλους τους πιθανούς ή απιθανους τρόπους. Σε μια συλλογή τραγουδιών που θα μας "γράψει" ένας φίλος, στο γκρουπάκι του διπλα διαμερίσματος που μας ταλαιπωρεί τα αυτιά μεσημεριάτικα, σε μια εμφάνιση ενός ηλεκτρονικού γκρουπ που δεν το γνωρίζαμε σε μια από τις σκηνές του Synch στις τρεις το πρωί, σε έναν δίσκο που θα "κατεβασουμε" για λόγους περιέργειας από το Soulseek, σε ένα πανυγήρι σε κάποιο χωριό της Ευρυτανίας, στη μουσική που παίζει το κασσετόφωνο ενός ταξιτζή στο Dubai, σε ένα αλμπουμ που θα αγοράσουμε χωρίς να έχουμε ακούσει κάτι γιατί απλά μας άρεσε το εξώφυλλο, στο φευγαλέο ήχο από ένα ραδιοφωνο που θα μας βάλει να ψάχνουμε για χρόνια, στον ήχο της παραλίας, στο μονότονο σφυροκόπημα μιας μηχανής, στους ήχους που θα παράγουμε οι ίδιοι γρατζουνώντας μια κιθάρα ή πειράζοντας τις ρυθμίσεις ενός software synth.

(Wanted Dead Or A)Live: SYNCH FESTIVAL 2005

I went to Lavrio for three days to watch Synch Festival and all I got was to write this lousy post!

Ένα πραγματικά μόντερνο, σύγχρονο και "φρέσκο" σε ιδέες φεστιβάλ πραγματοποιήθηκε 1-2-3/7 εκεί στην άκρη της νοτιοανατολικής Αττικής και όποιος δεν το έζησε, έχασε(πολυφορεμένο αλλά ισχύει!).

Πολλά και καλά ονόματα από διαφορετικούς μουσικούς χώρους σε 4 σκηνές, ενδιαφέρουσες παράπλευρες δραστηριότητες, ένας άψογος και ιδιαίτερα ταιριαστός χώρος και άλλα πολλά(όπως η ικανοποιητική προσέλευση κόσμου σε σχέση με το περσινό και τους "300 του Λεωνίδα"!!!) μας άφησαν τις καλύτερες εντυπώσεις και μια ελπίδα για το συναυλιακό - φεστιβαλικό μέλλον στη χώρα μας... Συγκεκριμένα όσον αφορά την προσέλευση και κατα δική μας εκτίμηση, την πρώτη μέρα πρέπει να είχε 1000-1200 άτομα, την δεύτερη την ώρα των Tuxedomoon ίσως και 4500 άτομα και την τρίτη ίσως λίγο παραπάνω από 600-700 άτομα. Το ύφος της μουσικής, τα λίγα ονόματα σε σχέση με τις άλλες μέρες και ο καιρός "χαντάκωσαν" κυριολεκτικά την τρίτη ημέρα.

Δεν μπορούμε να πούμε ότι έλειψαν βέβαια και οι ατέλειες αλλά τα καλά στοιχεία μας αποζημίωσαν και με το παραπάνω. H πιο σημαντική αβλεψία εκ μέρους των διοργανωτών ήταν η έλλειψη κλιματισμού/εξαερισμού στους τρεις κλειστούς χώρους συναυλιών με αποτέλεσμα να έχουν μεταβληθεί σε σάουνα απο νωρίς. Οι τεράστιες ουρές στα μπαρ του Σαββάτου μάλλον προκλήθηκαν από την απρόσμενη κοσμοσυρροή αλλά αυτό δεν μειώνει τις ευθύνες των διοργανωτών μιας και σε ορισμένες στιγμές η αναμονή για μια μπύρα ξεπέρναγε την μισή ώρα(!!!).

Στο χώρο υπήρχαν οι εξής χώροι: Open Theater (Εδώ έπαιζαν τα μεγάλα ονόματα), Machinery 1 (Εδώ έπαιζαν μεσαίου βεληνεκούς ονόματα), Tent (κυρίως DJ Sets και λίγα Live Acts σε Dance ύφος), Archive (εδώ εμφανίζονταν τα πιο μικρά "πειραματικά" σχήματα). Στις αίθουσες Machinery 2 και Museum υπήρχαν εκθέσεις/installations/internet art/κλπ ενώ στο χώρο είχαν στηθεί δύο Cinema (1 & 2) για τις προβολές.
Μιας και αναφέρθήκαμε στα installations να κάνουμε μια ιδιαίτερη μνεία στην οπτικοακουστική εγκατάσταση Tone_Home V.03 rmx των Coti K/Δ.Χαρίτου και άλλων και στην έκθεση εξώφυλλων δίσκων της σχεδιάστριας Tina Frank για την αυστριακή εταιρείας MEGO (Fennesz, Coh, κλπ)

Στο μουσικό τομέα είδαμε παρα πολλά σχήματα άλλα λίγο και άλλα ολόληρες τις εμφανίσεις τους. Ειδικά το Σάββατο ήταν δύσκολο να επιλέξει κανείς που να πάει μιας και συνέβαιναν πολλά και καλά σε όλες τις σκηνές. Ας δούμε περιληπτικά ορισμένα από αυτά:

Plaid - Πολύ καλοί, πολύ καλό πειραματικό techno set, όχι άδικα ο "κράχτης" της πρώτης βραδιάς.
Akufen - Πολύ καλό DJ set.
Monochrome - πολύ καλό ελληνικό ambient/minimal σχήμα.
Peekay Taylor - Σταθερή αξία.
Coh(προφέρεται "Σον" και όχι "Κοχ" μιας και είναι ρώσσικο) - Έξοχο πειραματικό/"συχνοτικό" πειραματικό noise/techno! Η αποκάλυψη της πρώτης μέρας.
Tortoise - Όχι άδικα στην κορυφη του post rock. Συνεχείς εναλλαγές οργάνων μεταξύ τους και πολύ καλές εκτελέσεις των ..."τραγουδιών" τους.
Τuxedomoon - Το έτερο πιο "rock" σχήμα του Σαββάτου σε ένα καλοπαιγμένο σύνολο παλαιών και νέων τραγουδιών. Στο τέλος εμφανίστηκε μαζί τους(μέσα σε γενική αποθέωση!) ο ...Γιώργος Μάγγας και το κλαρίνο του σε μια από τις πιο ετερόκλητες συνεργασίες επι σκηνής που έχουμε ζήσει. Να σημειώσουμε ότι σχεδόν με το ζόρι κατέβηκε από τη σκηνή αφού αποχωρήσαν οι Tuxedomoon κλεβοντας την παράσταση.
Fennesz - Αν και έπαιξε μόλις μισή ώρα, το mix πειραγμενης κιθάρας και glitch/laptop techno του Αυστριακού ήταν πολύ καλό.
Pan Sonic - Σταθερή αξία μιας και απέδωσαν περίφημα live.
Wolf Eyes - Μικρό σετ και πολύ τσαντίλα μιας και ο μισός εξοπλισμός λέγεται ότι κατέληξε στο... Μιλάνο. Πρέπει να ξανάρθουν διότι πρόκειται για πολύ ενδιαφέρον όνομα.
The Liars - Χαοτική punk/electronic εμφάνιση! Το τι έγινε επί σκηνης (και κάτω από αυτή) είναι ...δύσκολο να περιγραφεί. Από τις καλύτερες στγμές του Synch.
Jamie Lidell - Απίστευτη one man show performance σε μια ιδιότυπη μείξη ηλεκτρονικής μουσικής και soul. Επίσης από τις καλύτερες στιγμές του Synch.
(Να σημειώσουμε εδώ ότι Pan sonic/ The Liars/Jamie Lidell παίξανε διαδοχικά στο Machinery)
Ρόδες - Καλή μπάντα μεν αλλά το "εντεχνίζον" ska/rap τους μάλλον αδιάφορο.
De La Soul - Με πολλά προβλήματα στον ήχο. Προσπάθησαν αλλά πέρα από ένα φανατικό πυρήνα hip hop οπαδών δεν κατάφεραν να κερδίσουν τον κόσμο. Αδιάφοροι και ολίγον κουραστικοί.
Info - Είδαμε λίγο αλλά δεν ενθουσιαστήκαμε κιόλας.
Neon - To νέο ambient/post rock σχήμα της Poeta Negra. Mε τρακ και λάθη το σετ τους αλλά αφήνουν ελπίδες για το μέλλον.
Direct Connecton - Ηλεκτρονικά πειραγμένο dub με πολλές αξιώσεις. Ίσως το καλύτερο σχήμα της 3ης ημέρας και το πιο κατάλληλο κλείσιμο για όλο το φεστιβάλ.

Αυτά εν ολίγοις συνέβησαν στο Λαύριο. To μονο που μπορούμε να προσθέσουμε;
"Και του χρόνου!!!"

See Ya In The Pit!

Are You In Synch?

S Y N C H r o n i z e


Οfficial Site
Πρόγραμμα
Συνέντευξη του καλλιτεχνικού διευθυντή (Δ.Παπαϊωάννου)


See Ya In The Pit!