The 1+1 Project Vol.1: Ducktails VS Waylon Jennings!

[The 1+1 Project: Ένα παιχνιδάκι ακρόασης νεών και παλαιότερων δίσκων. Κάθε βδομάδα (ή περίπου κάπου τόσο) θα παρουσιάζονται μια καινούργια και μια παλαιότερη κυκλοφορία που μπορεί να συνδέονται, μπορεί και όχι! Παίζουν επίσης: Inverted_A, Green Onion, Spiral, Mean Mr. Mustard's Sister, Silentcrossing. Μπορείς επίσης να βρίσκεις τα αντίστοιχα posts όλων "όλα σε ένα νοικοκυρεμένα" σε αυτό εδώ το feed: http://bit.ly/1plus1project]

[The New One]

The Ducktails

Ducktails III: Arcade Dynamics (2011)

Ο κατά κόσμον Matt Mondanile αμερικάνος κιθαρίστας, τραγουδοποιός, κλπ, μέλος επίσης των Real Estate (που βρήκαν τα δικά τους δεκαπέντε posts δημοσιότητας την περασμένη χρονιά στα αμερικάνικα blogs) μόλις κυκλοφόρησε το τρίτο "κανονικό" LP του ως Ducktails στην Woodsist. Στο Ducktails III: Arcade Dynamics τον βρίσκουμε να μετακινείται ελαφρά από την πιο instrumental / ψυχεδελική / hypnagogic (σικ) πορεία του προς μια "slacker" / lo-fi indie τραγουδοποιία, πιο κοντά στο "κανονικό" του γκρουπ ή άλλα του είδους (Wavves? Surfer Blood?). Θυμίζει λίγο σε ατμόσφαιρα και την αντίστοιχη πρόσφατη "μετακίνηση" του Mark McGuire από το υπερβατικό synth / prog της κύριας μπάντας του (Emeralds) σε πιο γήινους ήχους στο προσωπικό του άλμπουμ Living With Yourself.

Ευτυχώς αυτή η μετακίνηση δεν αποβαίνει εις βάρος της ποιότητας του δίσκου. Ομορφα φτιαγμένα τραγούδια που δεν πλατιάζουν ανευ λόγου και αιτίας , λειτουργούν περίφημα σε περιβάλλοντα χαλαρής ακρόασης (θα μπορούσες να φαντάστεις τον Matt με μια κιθάρα και δύο πετάλάκια στο σαλόνι σου ή σε μια παραλία της πατριδας του με απλωμένη κουβερτούλα στην άμμο, μερικά six-packs και καλή παρέα) που ενίοτε έχουν και την στόφα του sing-along / feel good όπως το. 'Killin' The Vibe', το 'Don't Make Plans', κλπ. Στο τέλος του δίσκου και στο παλιό του στυλ με το 'Porch Projector' με την κιθάρα να λοξοδρομεί σε πιο ψυχεδελικά μονοπάτια συνοδευόμενη από field recordings συνομιλιών και πυροτεχνημάτων (;).

The Ducktails - 'Killin' The Vibe'

[The Old One]

Waylon Jennings

Waylon Live: The Expanded Edition (1976/1999/2003)

To Αll Μusic Guide κατατάσσει το Waylon Live στα καλύτερα live country albums όλων των εποχών. Δεν έχω ακούσει τόσο πολύ country για να το επιβεβαίωσω -έχω μολις τσαλαβουτήσει στα ρηχά του είδους και σε επιλεγμένα άλμπουμς επιλεγμένων καλλιτεχνών- αλλά σίγουρα είναι παραπάνω από εξαίρετο και από τα αγαπημένα μου του είδους. Πρωτοκυκλοφόρησε το 1976, επανακυκλοφόρησε το 1999 με εννέα επιπλέον τραγούδια και το 2003 σε χορταστικότατο διπλό CD με 42 τραγούδια ηχογραφημένα σε τρεις νύχτες στο Dallas και το Austin το 1974. Ας σημείωσω εδώ για όσους-ες δεν το γνωρίζουν ότι ο Waylon Jennings άφησε μια τεράστια κληρονομιά στον χώρο της country / outlaw country αλλά ξεκίνησε την καριέρα του στο rock'n' roll παίζοντας μπάσο στην μπάντα του αδικοχαμένου Buddy Holly. Μάλιστα παραλίγο να βρεθεί στο μοιραίο αεροπλάνο που έπεσε στις 3/2/1959 στην Clear Lake της Iowa [The day the music died] - έδωσε τελευταία στιγμή την θέση στον Big Bopper.

Για το Waylon Live τώρα... Καταρχήν ο Waylon Jennings βρίσκεται σε μεγάλα κέφια και στην καλύτερη φάση της καριέρας του. Η στεντόρεια φωνή του σπάει κόκκαλα όπως άλλωστε και το συνεχομενα αδυσώπητο χιούμορ του ανάμεσα στα τραγούδια, π.χ. προλογίζοντας το 'Pick Up The Tempo' του Willie Nelson: "-[W.J.]Is this true that all you people in Austin think that when you die you will go to Willie's house? -[crowd]Yeah! - Well... you ain't!- ή όταν παρουσιάζει τον ντράμμερ στο τέλος: "That's Ritchie Albright! He don't look like no schoolteacher, do he? He don't look like he ever known one too!", κλπ.

Επιπλέον: Η backing band πραγματικά βγάζει φωτιές (πρόσεξτε τον Ralph Mooney στην pedal steel), η επιλογή των τραγουδιών εξαίρετη -οι καλύτερες στιγμές της ως τότε πορείας του Waylon διανθισμενες με πραγματικά σπουδαία τραγούδια του Willie Nelson, του Kris Kristofferson, του Steve Young, του Jimmy Rodgers (το υπερκλάσσικ 'Τ For Texas' ανοίγει τον δίσκο)- ενώ προσέξτε και τις αντιδράσεις του κοινού που πρέπει να ήταν από τα πιο ατίθασα της εποχής εκείνης, βλέπε π.χ. τις αντίδρασεις στο 'Bob Wills Is Still The King' που βάζουν κάτω σε εξαλλοσύνη πολλά ροκ ακροατήρια.

Φυσικά η country ως είδος είναι κάτι πολύ ξένο για τον μέσο ιθαγενή μουσικόφιλο αλλά αν θέλεις μια πρώτη γνωριμία με τον Waylon ή το όλο ρεύμα της 70s outlaw country και από κει και πέρα βλέπουμε το Waylon Live λειτουργεί εξαίρετα - απλά ίσως θα χρειαστεί να το συνοδεύσεις με καλό bourbon και μπύρες και ...που ξέρεις; Μπορει να βρεθείς να τραγουδάς μια ώρα μετα: "Ι love that Mississippi w-o-o-o-man, I love that Mississippi girl!" ή 'Well, I've never been to heaven but I've been to Oklahoma'. Όχι και άσχημα!

Waylon Jennings - 'Bob Wills Is Still The King' [Live]

Αυτά προς το παρόν...

...See Ya In The Pit!