The 1+1 Project, Vol.2: The Decemberists VS The Walkabouts

[The 1+1 Project: Ένα παιχνιδάκι ακρόασης νεών και παλαιότερων δίσκων. Κάθε βδομάδα (ή περίπου κάπου τόσο) θα παρουσιάζονται μια καινούργια και μια παλαιότερη κυκλοφορία που μπορεί να συνδέονται, μπορεί και όχι (συνήθως όχι)! Παίζουν επίσης: Inverted_A, Green Onion, Spiral, Mean Mr. Mustard's Sister, Silentcrossing. Μπορείς επίσης να βρίσκεις τα αντίστοιχα posts όλων "όλα σε ένα νοικοκυρεμένα"(!!!) σε αυτό εδώ το feed: http://bit.ly/1plus1project.]

[the new one]

The Decemberists

The King Is Dead [2011]

Η εξαίρετη παρέα από το Portland επέστρεψε δύο όλοκληρα χρόνια παρά δύο μήνες μετά την ...glam rock opera The Hazards Of Love (2009). Στο The Hazards Of Love οι "Δεκεμβριστές" παγίδευτηκαν λιγο στην ιδέα του concept άλμπουμ και μεγαλοπιάστηκαν με μέτρια όμως αποτελέσματα.... όχι ότι έλειπαν τα καλά τραγούδια ή οι καλές ιδέες αλλά το σύνολο πολύ άνισο και εν τέλει ήταν το πρώτο άλμπουμ των Decemberists με το οποίο δεν "συντονίστηκα" προσωπικά.

Απ' ότι φαίνεται στο The King Is Dead o Colin Meloy και η υπόλοιπη παρέα επιστρέφουν στα βασικά, back to the roots που λέμε και στο Αμέρικα, πισω στα σίγουρα μονοπάτια της indie / folk με μια δόση πιο κοντά στην country (yeap, ακόμα και slide κιθάρα θα βρεις). 

Το όλο σκεπτικό "επιστροφής στις ρίζες" δεν είναι κακό (ίσα  ίσα) αλλά θα ηταν πολύ καλύτερο αν το The King is Dead δεν έμοιαζε περισσότερο με συλλογή ασκήσεων ύφους παρά με "τυπικό" δίσκο της μπάντας μιας και περιλαμβάνει από τραγούδια που θα μπορούσαν να βρίσκονται σε δίσκο των π.χ. Fairport Convention ('Rox In The Box') στο 'Down By The Water' (πρωτοξάδελφο του 'The One I Love' των R.E.M. με ολίγην από θείο Neil) και από εκεί στο "δεν - ειμαι - country & western - μουσικός - αλλά - θέλω - να - γράψω - honky - tonk - anthem" 'All Arise!', κλπ, κλπ, κλπ.

Ξεκαθαρίζω: τα τραγούδια δεν είναι κακά per se και το σύνολο δένει εντέλει σε έναν αρκούντως ικανοποιητικό δίσκο που προσφέρεται για αρκετές ακροάσεις ενώ η ξεχωριστή φωνή και εκφορά των στίχων του Colin -που σ' εμένα τουλάχιστον κάνει πολλά πολλά "κλικ"- είναι φυσικά παρούσα. Να προσθέσω εδώ στα θετικά και τις ενδιαφέρουσες συμμετοχές των Peter Buck (REM) και Gillian Welch. 

Απλά μου γεννήθηκε η ιδέα πως οι Decemberists αποφάσισαν να απομακρυνθούν από την indie / folk για έναν πιο συντηρητικό, μαζεμένο, "dad rock" ήχο (όπως π.χ. οι Wilco πια) που, στην Αμερική τουλάχιστον, εξασφαλίζει ένα σταθερό εισόδημα απο τις περιοδείες. Ευτυχώς κάτι τραγούδια προς το τέλος όπως το 'This Is Why We Fight' ή το 'Dear Avery' με συνέφεραν, προς το παρόν!

The Decemberists - 'This is Why We Fight' 

[The older one]

The Walkabouts

New West Motel [1993]

Με την φωνή της Carla Torgerson να τραγουδά "Jack Candy was as old as my father but still I took a likin' to him...", ηλεκτρικές κιθάρες που γρατζουνάνε όσο πρέπει και το πιάνο του Glen Slater να συνοδεύει ξεκινά ένας από τους πιο αγαπημένους δίσκους μου του πρώτου μισού των 90s (παίζει να ξέρω σχεδόν απ' έξω όλους τους στίχους).

Η γενικότερη ιστορία των Walkabouts γνωστή, νομίζω:  Ξεκίνησαν στα μέσα των 80s στο βροχερό Seattle, υπήρξαν για καιρό η μόνη μη-grunge μπάντα της Sub Pop, αγνοήθηκαν τραγικά στις Η.Π.Α. αλλά γνώρισαν σεβαστή επιτυχία στην Ευρώπη (Γερμανία, Νορβηγία, Ελλάδα), έκαναν ένα so and so πέρασμα από πολυεθνική (Virgin) αλλά επέστρεψαν στα "πάτρια εδάφη" της γερμανικής Glitterhouse και εχουν μια ευμεγεθή δισκογραφία που εκτείνεται και σε solo projects (βλ. Chris & Carla, κλπ) η οποία θέλει μεν μια προσεκτική προσέγγιση (υπάρχουν και μέτρια άλμπουμς) αλλά θα σας αποφέρει διαμάντια.

Το New West Motel έχει την στόφα του μεγάλου δίσκου (και είναι τέτοιος κατά την γνώμη μου). Ο ήχος είναι πότε ηλεκτρικός ('Grand Theft Auto', 'Drag This River', κλπ), πότε πιο ακουστικός/folk ('Murdering Stone') αλλά πάντα ξεκάθαρα αμερικάνικος και στα χνάρια μεγάλων τραγουδοποιών όπως ο Neil Young (στην βινυλιακή έκδοση διασκευάζεται το 'Like A Hurricane'), ο Townes Van Zandt (To 'Snake Mountain Blues' του οποίου διασκευάζεται επίσης σε μια καταιγιστική κιθαριστική εκτέλεση που παίρνει κεφάλια), κλπ, - χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η μπάντα δεν βάζει προσωπικά στοιχεία στα τραγούδια που διηγούνται ιστορίες φόνων, εκδίκησης, λύτρωσης, κλπ κατ' ευθείαν από τα βάθη της Americana (με πιο εντυπωσιακή στιγμή το 'Findlay's Motel').

Τα εναλλασόμενα φωνητικά από τον Chris Eckman (ο οποίος έχει γράψει και όλους τους στίχους) και την Carla είναι αδύνατον να μην σε συγκινήσουν -χωρίς να είναι οι φωνάρες ομολογουμένως- ενώ πέρα από τα τυπικά rock όργανα τα τραγούδια διακοσμούνται πολύ όμορφα ενορχηστρωτικά και από μια πληθώρα οργάνων (ακκορντεον, βιολί, πιάνο, pedal steel κιθάρα, μαντολίνο, organ κλπ) από τους πολυοργανίστες που συμμετείχαν τότε στην μπάντα Glenn Slater και Bruce Wirth.

Αν δεν έχεις ιδέα ποιοι είναι οι Walkabouts (πράγμα απιθανο ειδικά αν "ανδρώθηκες" μουσικά στα 90s οπότε θα θυμάσαι τις αρκετές αναφορές στον εγχώριο μουσικό τύπο αλλά και τις εξαιρετικές συναυλίες είτε σαν full band είτε ως Chris & Carla σε ξεχασμένα πια μέρη όπως το Ρόδον, το Green Door, κλπ) ξεκινάς από εδώ, παρέα όμως με το Satisfied Mind της ίδιας χρονιάς που περιλαμβάνει μόνο διασκευές αγαπημένων τραγουδιών τους (Nick Cave, Gene Clark, παραδοσιακά, κλπ).

The Walkabouts - 'Sweet Revenge'


Αυτά προς το παρόν...
...See Ya In The Pit!