***
Ex Hex
Rips [Merge]
Όλοι οι άλλοι για κάποιο
λόγο τα έχουν όλα λυμένα. Δουλειές,
παιδιά, σκυλιά, γατιά. Εσύ απλά
έχεις μείνει μια δεκαετία πίσω. Τότε
που όλα ήταν απλά και καθόλου ψηφιακά.
Γράφεις τη μουσική που θα
έγραφες και στο γυμνάσιο όταν έκανες
πρόβες στο υπόγειο των γονιών σου με
δυο φίλες σου που τώρα οδηγούν SUV
και πηδιούνται με το
δάσκαλο της yoga όταν
βαριούνται πολύ. Γράφεις τη μουσική που
θα άκουγε ο μεγαλύτερος αδερφός σου
κλεισμένος στο δωμάτιο του και η
δεκαεξάχρονη baby sitter σου
στα 90s. [Vicky]
***
Ruins [Kranky/Yellow Electric]
Ένας δίσκος πραγματικά φτιαγμένος από μέταλλο και αέρα (οι μεταλλικές χορδές ενός πιάνου και μια φωνή), εμπνευσμένος από τα χαλάσματα που συναντούσε στις βόλτες της στην ύπαιθρο της Πορτογαλίας και από τα χαλάσματα μιας πολύχρονης σχέσης και το μικρόφωνο, εκτός από τα πιο προσωπικά, απογυμνωμένα τραγούδια της Liz Harris μέχρι σήμερα, “πιάνει” και τους περιβάλλοντες ήχους (τι μας θυμίζει αυτό;): καταιγίδες, βατράχια, το περιβόητο πια -μέχρι και η Wikipedia το αναφέρει!- "μπιπ" στο τέλος του 'Labyrinth' από τον φούρνο μικροκυμάτων. Υπάρχει unplugged υποείδος στους μουσικούς χώρους που κινείται η Grouper; Αν ναι, αυτό είναι το καλύτερο του δείγμα του. [lkrory21]
***
Benji [Caldo Verde]
Ελάτε αδέλφια, βγάλτε τις πλερέζες. Το Benji είναι ένας βαθιά ανθρώπινος δίσκος που μιλάει για ανθρώπινα πράγματα. Εκεί μέσα θα βρεις ιστορίες για αγάπη και θάνατο -πολύ θάνατο-, θα βρεις ανθρωπιά και καταστάσεις με τις οποίες θα ταυτιστείς. Για να μην το κουράζω, το Benji είναι ένα ηχητικό βιβλίο, από τα καλά, που σου λέει συνέχεια ‘νιώσε, νιώσε σαν άνθρωπος, νιώσε σα να είναι αλήθεια’. Η καρδιά μου σφίγγεται σε κάθε νότα, κάθε αλλαγή στην εθιστική φωνή του Mark Kozelek. Πονάω και εγώ μαζί του αλλά μετά τον ακούω ξανά, όπως συμβαίνει συνήθως με τα αριστουργήματα. [EveofDes]
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου