****
Baby Guru
Marginalia [Inner Ear]
Πόσους δίσκους
μπορείς να τους ακούς πάντα και για πάντα,
ό,τι και να γίνει, όπως και να είσαι, όπου
και να βρίσκεσαι. Βaby Guru στην
πόλη, Βaby Guru και στην εξοχή,
Μarginalia στο βουνό,
Μarginalia και στην παραλία,
είτε χαρούμενος, είτε
λυπημένος, είτε αναίσθητος, είτε πριν πέσεις για ύπνο,
είτε μόλις ξυπνήσεις, είτε για απεριτίφ,
είτε για χωνευτικό, είτε μέσα σε έναν
πίτα προαστιακό, είτε σε ένα ασθμαίνον τρόλευ και πάντα όταν
τρέχεις; Εκατό χιλιόμετρα
είναι πολλά πολλά repeat. [Vicky]
****
Ghettoville [Werk Discs /Ninja Tune]
"I wanted this record to sound brittle, as if you were an addict and you feel like the world is crumbling around you" δηλώνει ο Darren Cunningham για το φημολογούμενο ως τελευταίο του άλμπουμ ως Actress και όντως η βόλτα στην δύστοπική Ghettoville είναι γεμάτη δύστροπους και δυσοίωνους ήχους και beats. Μετά την μέση, από το 'Gaze' και έπειτα, αρχιζουν και μπαίνουν αχτίδες φωτός ενώ το πράγμα μπερδέυεται ακόμα περισσότερο στο κλείσιμο με τα μεταλλαγμένα r'n'b/hip-hop θραύσματα των 'Don't', 'Rap' και 'Rule' που φέρνουν στο μυαλό τα βιντεάκια που σκάρωνε κάποτε ο Daniel Lopatin (aka Oneohtrix Point Never) στο Youtube ως Sunset Corp. [lkrory21]
****
Θα μας πει και η Lykke Li ότι τα θελε και τα παθε. H χωρισμένη της χρονιάς βγάζει ένα δίσκο που ξεπερνάει τα πάντα (σε αντίθεση με αυτή, πόσο αγαπώ τα παράδοξα) και δημιουργεί το ιδανικό soundtrack των απανταχού πονεμένων ανά τη γη. Ακόμη και να μη πονάς, η Lykke Li είναι τόσο καταπληκτική σε αυτό το δίσκο που θέλεις να πονάς για να κλάψεις λίγο με τα κομμάτια της. Και για να παραθέσω και την προσωπική μου ιστορία, εμένα μου έδωσε απάντηση σε κάτι που ερωτήθηκα πρόσφατα: ‘Πως είναι να σε τρώει κάτι μέσα σου μόνιμα;’ Τhere’ll be no rest for the wicked, αγαπητοί μου φίλοι. [EveofDes]
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου