Η τέταρτη ανταπόκριση της Uma αυτη τη φορά από την ...Bratislava!
Λοιπόν γειά σε όλους-ες στη Αθήνα και όπου αλλού μας διαβάζουν... Για να σπάσουμε λίγο την μονοτονία από τα "Vienna Calling" σήμερα θα μιλήσουμε για την Μπρατισλάβα, πρωτεύουσα της Σλοβακίας όπου περάσαμε το περασμενο Σ/Κ.
Να πούμε, καταρχήν, ότι η Μπρατισλάβα απέχει μόλις μια ώρα από την Βιέννη με τραίνο ή λεωφορείο και τα δρομολόγια συχνά και όχι ιδιαίτερα ακριβά. Η Μπρατισλάβα είναι μικρή σχετικά πολη με γύρω στις 400.000 κατοίκους (αν δεν κάνω λάθος). Το νόμισμα της χώρας είναι η Σλοβακική Κορώνα με ισοτιμία 1 ευρώ = 40 Σ.Κ. και η χώρα ανήκει στην Ε.Ε.
Η Μπρατισλάβα βρίσκεται σε στάδιο μετάβασης και αλλαγής. Είναι φανερό ότι δεν έχει την ανάπτυξη της Βιέννης μιας και δεν υπάρχουν πολλά λεφτά, πολλά παλαιά κτίρια είναι εγκαταλλελειμένα, κλπ. Τα ίχνη του παρελθόντος και η διαφορά με το σήμερα είναι ορατά όπως για παράδειγμα η καινούργια πόλη από την μία όχθη του Δούναβη(ναι, ο Δούναβης διασχίζει και την Μπρατισλάβα εκτός της Βιέννης!) και απότ ην άλλη τα κτίρια - κουτιά της κομμουνιστικής περιόδου.
Το ιστορικό κέντρο είναι όμορφο αλλά μικρό και σε μια διαδικασία συνεχούς ανάπλασης προς χάριν των τουριστών προφανώς. Είχα ξαναβρεθεί πριν επτά χρόνια στην Σλοβακία και οι αλλαγές είναι αρκετές. Πχ πολλές μεγάλες αλυσίδες καταστημάτων που υπάρχουν και στην Αυστρία έχουν έρθει και εδώ και πλέον ο καταναλωτισμός είναι και εδώ παρόν! Μην φανταστείτε βέβαια ότι τα αξιοθέατα μέσα στην Μπρατισλάβα είναι πολλά. Ένα ωραίο κάστρο - μουσείο, δύο - τρία ακόμα μουσεία και μερικά ακόμα ωραία σημεία και κτίρια και μπορεί κανείς να τα περιτριγυρίσει σε μία ημέρα.
Το ατού της Μπρατισλάβας, γιαυτό έχει και αρκετό τουρισμό, είναι ότι είναι ακόμα φθηνή για τους υπόλοιπους Ευρωπαίους. Τα περισσότερα αγαθά έχουν την μισή τιμή από ότι στην Βιέννη ή στην Αθήνα. Για παράδειγμα, μεγάλη μπύρα 1 - 1,2 Ευρώ, το φαγητό είναι πολύ φτηνό ενώ και τα τσιγάρα έχουν την μισή τιμή(πχ Camel 1,70 Ευρώ) για αυτό και πολύς κόσμος αγοράζει μαζικά τσιγάρα από εκεί.
Φυσικά στο ιστορικό κέντρο όπου κυρίως κινηθήκαμε, τα περισσότερα μαγαζιά είναι πολύ τουριστικά με την ποιότητα να μην είναι πάντα καλή αλλά αυτό ήταν μάλλον αναμενόμενο (ποιος αθηναίος τρώει στην Πλάκα ας πούμε... μόνο οι τουρίστες). Μείναμε σε ένα ημιπαράνομο -όπως αποδείχθηκε- hostel, το οποίο ήταν ανεπιθύμητο από τους υπόλοιπους ενοίκους της συγκεκριμένης πολυκατοικίας ενώ αυτός που το διαχειριζότανε δεν έπαιρνε λεφτά ούτε έδινε κλειδιά μεσα αλλά έξω στο δρόμο(!!!) Ο καθένας όπως την παλεύει... Οι τουρίστες είναι αρκετοί, κυρίως από Γερμανία / Αυστρία και τα γερμανικά μιλιούνται αρκετά. Πολλοί Σλοβάκοι μένουν και στην Βιέννη και μιας και η απόσταση είναι μικρή και η ευκολία μετακίνησης μεγάλη (φανταστείτε Αθήνα - Χαλκίδα) υπάρχει μεγάλη κινητικότητα μεταξύ των δύο πόλεων.
Στην νυχτερινή ζωή δεν υπάρχουν και πολλές επιλογές. Υπάρχουν 4-5 disco- clubs εκ των οποίων τα δύο είναι σε ...καραβάκια στον Δούναβη. Μην φανταστείτε όμως ότι είναι και τίποτα ιδιαίτερο. Εμείς πήγαμε στο Sub Club, υποτίθεται εναλλακτικό club το μόνο από ότι μας είπανε. Η είσοδος ήταν ...2,5 ευρώ και η μεγάλη μπύρα κόστιζε 1 ευρώ(!!!) αν και όπως μάθαμε από μία Σλοβάκα (που έχει επισκεφθεί την ...Κάρπαθο!) για τους Σλοβάκους οι τιμές είναι υψηλές. Το Sub Club έπαιζε μάλλον αδιάφορη techno μουσική αλλά πάντως είχε αρκετό κόσμο που χόρευε. Η ...κατανάλωση χασίς ήταν μάλλον ελεύθερη και όλοι έστριβαν παντού! Διακρίναμε και μια σχετική ελευθερία στις δημόσιες περιπτύξεις ομοφυλόφιλων ζευγαριών.
Αυτά τα ολίγα από Μπρατισλάβα, την οποία συστήνουμε για επίσκεψη αλλά όχι πάνω από δύο - τρεις ημέρες!. Αξίζει μόνη της σαν απόδραση από την Βιέννη ή σε συνδυασμό με επίσκεψη και σε άλλα μέρη της Σλοβακίας όπως τα ορεινά (Low Tatras) όπου είναι όμορφα και φθηνά ακόμη. Θα επανέλθουμε σύντομα με ένα Vienna Calling αφιερωμενό αποκλειστικά στις ταινίες που προβλήθηκαν στα πλαίσια της Viennale και καταφέραμε να δούμε.
UMA
Παρασκευή 28 Οκτωβρίου 2005
Πέμπτη 27 Οκτωβρίου 2005
"Political World"
by lkrory21
«Η Ελλάδα είναι η μοναδική αφρικανική χώρα με λευκούς κατοίκους»
(Χάρυ Κλυνν)
Θα πίστευε κανείς ότι η τεράστια επιτυχία του θιάσου ΠΑΣΟΚ που έδινε παραστάσεις... ε ε κυβερνούσε θέλαμε να πούμε, το «μπουρδέλο» (έκφραση που χρησιμοποίησε προσφάτως σε συνέντευξη ο ...μεγάλος τραγουδιστής εκείνου του θιάσου) επί 8 συναπτά έτη (1996 – 2004) και 20 συνολικά από μεταπολίτευσης δύσκολα θα ξεπερνιόταν από ...άλλο θίασο.
Να όμως που η πραγματικότητα ξεπερνά κάθε φαντασία και ιδού ο θίασος – τσίρκο «Σαλαγκούδη Ρεγκούζα Μπασιάκου Μαντούβαλου και τα άλλα γαλάζια παιδιά» με guest star την παγκοσμίου –πια- φήμης Γαλοπούλα από τις Οινούσσες και την γυναίκα με το μούσι. Με καθημερινές παραστάσεις που θα κρατήσουν μέχρι το 2008 (τουλάχιστον) μας κάνουν να γελάμε τόσο πολύ με τις τραγελαφικές και κωμικοτραγικές πράξεις τους που μάλλον αυτό τους γλιτώνει από το ανελέητο ξύλο... (ποιος να το δώσει βέβαια που έχουμε αποχαυνωθεί όλοι?)
Ο κατά τα άλλα αντιπαθέστατος κος Τράγκας το είπε ορθώς σε τηλεοπτικό παράθυρο «δελτίου ειδήσεων» (εδώ γελάστε): «Η κυβέρνηση αυτή θα καταντήσει πλυντήριο των ανομημάτων του ΠΑΣΟΚ». Με αυτά και με αυτά δηλαδή, θα ξεχάσουμε και θα διαγράψουμε από μνήμης τα (ασύλληπτα επίσης) έργα και τις ημέρες τόσο του ... «αρχιερέα της διαπλοκής» όσο και του Αντρίκου και θα ψηφίσουμε το γιόκα του για να γλιτώσουμε από την ομολογουμένως άχρηστη και παντελώς διεφθαρμένη / διαπλεκόμενη ακόμα και με εγκληματίες του ποινικού κώδικα «Δεξιά του Κυρίου». Διότι πολλοί από την προηγούμενη κυβέρνηση του «σοσιαλισταράδικου» (και εδώ γελάστε παρακαλώ) ΠΑΣΟΚ βγαίνουν ως ...όσιες παρθένες και κραυγάζουν «ο ο ο διαφθορά ο ο ο γαλάζια παιδιά» ξεχνώντας βεβαίως βεβαίως τα δικά τους καμώματα την περίοδο που αυτοί κράταγαν και το μαχαίρι και το καρπούζι.
Δείχνουν τον Ρεγκούζα ξεχνώντας την αδιανόητη ακόμα και για τον πρωθυπουργό της τελευταίας Μπανανίας ρήση του μπαμπάκα του ...Γιωργάκη: «Είπαμε να κάνει ένα δωράκι στον εαυτό του αλλά όχι και πεντακόσια εκατομμύρια». Δείχνουν τον Σαλαγκούδη (προφανώς δεν παίρνεις θέση στην ΝΔ αν δεν έχεις αστείο επώνυμο) και ξεχνάνε τεχνηέντως τον (Αρ)Πάχτ(ρ)α. Μιλάνε για «γαλάζια παιδιά» όταν είχαν διοριστεί από το παράθυρο τα τριτοξάδερφα και του τελευταίου «πρασινοφρουρού».
Να πιάσουμε τα ΜΜΕ (άσε, βρωμοκοπάει από εδώ μέχρι ...μεθαύριο!); Κοντομηνάδες – Μπόμπολες – Τεγόπουλοι – Κουρήδες - Χρηστίδηδες και άλλα ωδικά πτηνά (με ή χωρίς γρίπη) με πολλές πολλές διασυνδέσεις, ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ και εμφανείς συμπάθειες στο πράσινο ή το γαλάζιο και στην εμπροσθοφυλακή είτε μπουκαλορίπτες σοβαροί τάχα μου καραγκιόζηδες ή απλά γελοίοι!
Δείτε απλά το τελευταίο κρούσμα: Αν αναρωτιέστε γιατί τα έβαλε πρόσφατα με τον υπουργό εμπορικής ναυτιλίας ο ένας εκ των δύο εκδοτών της φυλλάδας «Πρώτο Θέμα» απλά ψάξτε λίγο -κάτι σαν homework για το τριήμερο!- σε ποια εταιρεία (και ποιανού ιδιοκτήτη είναι – Who’s your daddy Θέμο?) έριξε το Υ.Ε.Ν. πρόστιμο για υπερτιμημένο και καθυστερημένο έργο.
Από εκεί και πέρα καταλαβαίνετε...
Μαυρογιαλούροι...
(Χάρυ Κλυνν)
Θα πίστευε κανείς ότι η τεράστια επιτυχία του θιάσου ΠΑΣΟΚ που έδινε παραστάσεις... ε ε κυβερνούσε θέλαμε να πούμε, το «μπουρδέλο» (έκφραση που χρησιμοποίησε προσφάτως σε συνέντευξη ο ...μεγάλος τραγουδιστής εκείνου του θιάσου) επί 8 συναπτά έτη (1996 – 2004) και 20 συνολικά από μεταπολίτευσης δύσκολα θα ξεπερνιόταν από ...άλλο θίασο.
Να όμως που η πραγματικότητα ξεπερνά κάθε φαντασία και ιδού ο θίασος – τσίρκο «Σαλαγκούδη Ρεγκούζα Μπασιάκου Μαντούβαλου και τα άλλα γαλάζια παιδιά» με guest star την παγκοσμίου –πια- φήμης Γαλοπούλα από τις Οινούσσες και την γυναίκα με το μούσι. Με καθημερινές παραστάσεις που θα κρατήσουν μέχρι το 2008 (τουλάχιστον) μας κάνουν να γελάμε τόσο πολύ με τις τραγελαφικές και κωμικοτραγικές πράξεις τους που μάλλον αυτό τους γλιτώνει από το ανελέητο ξύλο... (ποιος να το δώσει βέβαια που έχουμε αποχαυνωθεί όλοι?)
Ο κατά τα άλλα αντιπαθέστατος κος Τράγκας το είπε ορθώς σε τηλεοπτικό παράθυρο «δελτίου ειδήσεων» (εδώ γελάστε): «Η κυβέρνηση αυτή θα καταντήσει πλυντήριο των ανομημάτων του ΠΑΣΟΚ». Με αυτά και με αυτά δηλαδή, θα ξεχάσουμε και θα διαγράψουμε από μνήμης τα (ασύλληπτα επίσης) έργα και τις ημέρες τόσο του ... «αρχιερέα της διαπλοκής» όσο και του Αντρίκου και θα ψηφίσουμε το γιόκα του για να γλιτώσουμε από την ομολογουμένως άχρηστη και παντελώς διεφθαρμένη / διαπλεκόμενη ακόμα και με εγκληματίες του ποινικού κώδικα «Δεξιά του Κυρίου». Διότι πολλοί από την προηγούμενη κυβέρνηση του «σοσιαλισταράδικου» (και εδώ γελάστε παρακαλώ) ΠΑΣΟΚ βγαίνουν ως ...όσιες παρθένες και κραυγάζουν «ο ο ο διαφθορά ο ο ο γαλάζια παιδιά» ξεχνώντας βεβαίως βεβαίως τα δικά τους καμώματα την περίοδο που αυτοί κράταγαν και το μαχαίρι και το καρπούζι.
Δείχνουν τον Ρεγκούζα ξεχνώντας την αδιανόητη ακόμα και για τον πρωθυπουργό της τελευταίας Μπανανίας ρήση του μπαμπάκα του ...Γιωργάκη: «Είπαμε να κάνει ένα δωράκι στον εαυτό του αλλά όχι και πεντακόσια εκατομμύρια». Δείχνουν τον Σαλαγκούδη (προφανώς δεν παίρνεις θέση στην ΝΔ αν δεν έχεις αστείο επώνυμο) και ξεχνάνε τεχνηέντως τον (Αρ)Πάχτ(ρ)α. Μιλάνε για «γαλάζια παιδιά» όταν είχαν διοριστεί από το παράθυρο τα τριτοξάδερφα και του τελευταίου «πρασινοφρουρού».
Να πιάσουμε τα ΜΜΕ (άσε, βρωμοκοπάει από εδώ μέχρι ...μεθαύριο!); Κοντομηνάδες – Μπόμπολες – Τεγόπουλοι – Κουρήδες - Χρηστίδηδες και άλλα ωδικά πτηνά (με ή χωρίς γρίπη) με πολλές πολλές διασυνδέσεις, ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ και εμφανείς συμπάθειες στο πράσινο ή το γαλάζιο και στην εμπροσθοφυλακή είτε μπουκαλορίπτες σοβαροί τάχα μου καραγκιόζηδες ή απλά γελοίοι!
Δείτε απλά το τελευταίο κρούσμα: Αν αναρωτιέστε γιατί τα έβαλε πρόσφατα με τον υπουργό εμπορικής ναυτιλίας ο ένας εκ των δύο εκδοτών της φυλλάδας «Πρώτο Θέμα» απλά ψάξτε λίγο -κάτι σαν homework για το τριήμερο!- σε ποια εταιρεία (και ποιανού ιδιοκτήτη είναι – Who’s your daddy Θέμο?) έριξε το Υ.Ε.Ν. πρόστιμο για υπερτιμημένο και καθυστερημένο έργο.
Από εκεί και πέρα καταλαβαίνετε...
Μαυρογιαλούροι...
Τετάρτη 26 Οκτωβρίου 2005
At The Movies: “Charlie and the Chocolate Factory” (2005)
by lkrory21
Charlie and the Chocolate Factory (2005, 115’)
Σκηνοθεσία: Tim Burton
Παίζουν: Johnny Depp, Freddie Highmore, David Kelly, Christopher Lee.
Ο Tim Burton μας παραδίδει για άλλη μια φορά ένα παραμύθι για ...μεγάλα παιδιά με το νέο του έργο “Charlie & The Chocolate Factory”. Το έργο είναι βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο του Roald Dahl και πάλι σε ταινία του Burton πρωταγωνιστής είναι ο Johnny Depp. Να σημειώσουμε ότι το βιβλίο έχει μεταφερθεί άλλη μια φορά στο σινεμά το 1971 σε σκηνοθεσία Mel Stuart με τίτλο “Willy Wonka & the Chocolate Factory” και πρωταγωνιστή τον Gene Wilder. Πάντως το έργο του T.Burton είναι καινούργια μεταφορά και όχι remake της παλαιότερης ταινίας.
Η ιστορία έχει ως επίκεντρο ένα τεράστιο εργοστάσιο σοκολάτας που διευθύνεται από τον ερημίτη διευθυντή του Willy Wonka. Κάποια στιγμή κυκλοφορεί πέντε σοκολάτες οι οποίες περιέχουν ένα χρυσό εισιτήριο η καθεμία το οποίο επιτρέπει σε ισάριθμα τυχερά παιδιά να περάσουν μια ολόκληρη ημέρα στο εργοστάσιο ενώ ένα από αυτά θα κερδίσει το μεγάλο βραβείο. O Charlie Bucket από μια πάμφτωχη αλλά αγαπημένη οικογένεια, η κακομαθημένη Veruca Salt από μια πολύ πλούσια οικογένεια , η υπερανταγωνιστική Violet Beuragarde, ο πανέξυπνος αλλά εθισμένος σε τηλεόραση και βιντεοπαιχνίδια Mike Teave και ο λαίμαργος Augustus Gloop είναι τα πέντε τυχερά παιδιά και η ημερήσια εκδρομή στο εργοστάσιο του Willy Wonka αρχίζει...
Όπως σωστά παρατήρησε μια φίλη, το “C & TCF” είναι κάτι σαν ένα ...παιδικό “Seven”. Θα θυμάστε βέβαια όλοι το θρίλερ με τον μορφονιό Brad Pitt όπου κύριος θεματικός άξονας ήταν τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα. Εδώ όμως αναλύονται τα ...παιδικά αμαρτήματα και οι παιδικές εσφαλμένες συμπεριφορές δείχνοντας βέβαια και τους κύριους ενόχους δηλαδή τους γονείς.
O Johnny Depp, στο δεύτερο σοκολατοειδή (!!) ρόλο του (βλ. “Chocolat”), είναι άξιος πρωταγωνιστής αποδίδοντας περίφημα το ρόλο του Willy Wonka σε ένα συνδυασμό «προβληματικού» ερημίτη και glam rock star των 70’s! O Johnny έχει διανύσει πολύ δρόμο από το... 21 Jump Street (για όσους το θυμούνται!) και σαφώς συγκαταλέγεται στους καλύτερους ηθοποιούς αυτή τη στιγμή. Είναι πλέον ικανός να παίξει οποιοδήποτε ρόλο.. Πολύ καλοί και οι υπόλοιποι ηθοποιοί (ειδικά τα παιδιά) ενώ ιδιαίτερα πειστικός ο Christopher Lee στον ρόλο του πατέρα Wonka – οδοντίατρου. Άφθονο γέλιο προσφέρουν και οι παππούδες – γιαγιάδες του μικρού Charlie ενώ ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει στον Deep Roy που παίζει τον ρόλο όλων των Oompa Loompa!
Ένα όχι και τόσο παιδικό παραμύθι από τον μάστορα του είδους Tim Burton. Δείτε το ανεπιφύλακτα και χαθείτε για λίγο στο παραμύθι! Αξίζει!
Links:
Official Site
AMG
IMDB
Wikipedia
Tim Burton
Johnny Depp
Η φωτογραφία είναι από το επίσημο site της ταινίας και εμφανίζεται εδώ για ενημερωτικούς και μόνο σκοπούς.
Σκηνοθεσία: Tim Burton
Παίζουν: Johnny Depp, Freddie Highmore, David Kelly, Christopher Lee.
Ο Tim Burton μας παραδίδει για άλλη μια φορά ένα παραμύθι για ...μεγάλα παιδιά με το νέο του έργο “Charlie & The Chocolate Factory”. Το έργο είναι βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο του Roald Dahl και πάλι σε ταινία του Burton πρωταγωνιστής είναι ο Johnny Depp. Να σημειώσουμε ότι το βιβλίο έχει μεταφερθεί άλλη μια φορά στο σινεμά το 1971 σε σκηνοθεσία Mel Stuart με τίτλο “Willy Wonka & the Chocolate Factory” και πρωταγωνιστή τον Gene Wilder. Πάντως το έργο του T.Burton είναι καινούργια μεταφορά και όχι remake της παλαιότερης ταινίας.
Η ιστορία έχει ως επίκεντρο ένα τεράστιο εργοστάσιο σοκολάτας που διευθύνεται από τον ερημίτη διευθυντή του Willy Wonka. Κάποια στιγμή κυκλοφορεί πέντε σοκολάτες οι οποίες περιέχουν ένα χρυσό εισιτήριο η καθεμία το οποίο επιτρέπει σε ισάριθμα τυχερά παιδιά να περάσουν μια ολόκληρη ημέρα στο εργοστάσιο ενώ ένα από αυτά θα κερδίσει το μεγάλο βραβείο. O Charlie Bucket από μια πάμφτωχη αλλά αγαπημένη οικογένεια, η κακομαθημένη Veruca Salt από μια πολύ πλούσια οικογένεια , η υπερανταγωνιστική Violet Beuragarde, ο πανέξυπνος αλλά εθισμένος σε τηλεόραση και βιντεοπαιχνίδια Mike Teave και ο λαίμαργος Augustus Gloop είναι τα πέντε τυχερά παιδιά και η ημερήσια εκδρομή στο εργοστάσιο του Willy Wonka αρχίζει...Όπως σωστά παρατήρησε μια φίλη, το “C & TCF” είναι κάτι σαν ένα ...παιδικό “Seven”. Θα θυμάστε βέβαια όλοι το θρίλερ με τον μορφονιό Brad Pitt όπου κύριος θεματικός άξονας ήταν τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα. Εδώ όμως αναλύονται τα ...παιδικά αμαρτήματα και οι παιδικές εσφαλμένες συμπεριφορές δείχνοντας βέβαια και τους κύριους ενόχους δηλαδή τους γονείς.
O Johnny Depp, στο δεύτερο σοκολατοειδή (!!) ρόλο του (βλ. “Chocolat”), είναι άξιος πρωταγωνιστής αποδίδοντας περίφημα το ρόλο του Willy Wonka σε ένα συνδυασμό «προβληματικού» ερημίτη και glam rock star των 70’s! O Johnny έχει διανύσει πολύ δρόμο από το... 21 Jump Street (για όσους το θυμούνται!) και σαφώς συγκαταλέγεται στους καλύτερους ηθοποιούς αυτή τη στιγμή. Είναι πλέον ικανός να παίξει οποιοδήποτε ρόλο.. Πολύ καλοί και οι υπόλοιποι ηθοποιοί (ειδικά τα παιδιά) ενώ ιδιαίτερα πειστικός ο Christopher Lee στον ρόλο του πατέρα Wonka – οδοντίατρου. Άφθονο γέλιο προσφέρουν και οι παππούδες – γιαγιάδες του μικρού Charlie ενώ ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει στον Deep Roy που παίζει τον ρόλο όλων των Oompa Loompa!
Ένα όχι και τόσο παιδικό παραμύθι από τον μάστορα του είδους Tim Burton. Δείτε το ανεπιφύλακτα και χαθείτε για λίγο στο παραμύθι! Αξίζει!
Links:
Official Site
AMG
IMDB
Wikipedia
Tim Burton
Johnny Depp
Η φωτογραφία είναι από το επίσημο site της ταινίας και εμφανίζεται εδώ για ενημερωτικούς και μόνο σκοπούς.
Τρίτη 25 Οκτωβρίου 2005
Vienna Calling #3
by lkrory21
Η τρίτη ανταπόκριση της Uma από την πρωτεύοσα της πρώην Αυστροουγγρικής αυτοκρατορίας...
Καλημέρα και πάλι από την Βιέννη! Το σημερινό V.C. θα είναι λίγο πιο μικρό από τα προηγούμενα αλλά σύντομα θα έχετε ένα V.C. αποκλειστικά για ταινίες και ένα …Bratislava Calling (!!!) για την διήμερη επίσκεψη μας στην πρωτεύουσα της Σλοβακίας!
Εδώ στην Βιέννη όλα βαίνουν καλώς ενώ χθες διεξήχθησαν οι δημοτικές εκλογές. Το S.P.O. (υποτιθέμενα σοσιαλιστικό κόμμα) είναι παραδοσιακά πρώτο στη Βιέννη και κέρδισε στην χθεσινή αναμέτρηση και πάλι με ποσοστό άνω του 40%. Δεύτερο κόμμα το OVP (Χριστιανοδημοκράτες) με μόλις 19%, τρίτο το FPO του Χάϊντερ (δηλ εθνικιστικό – φασιστικό κόμμα) με 15% και τέταρτοι οι Πράσινοι οι οποίοι είχαν μάλιστα υποψήφια ελληνικής καταγωγής με μόλις 14%. Δυσάρεστο κρίθηκε το υψηλό ποσοστό του εθνικιστικού κόμματος καθώς και ότι ξεπέρασαν τους Πράσινους που αναμένονταν τρίτοι.
Εδώ στη Βιέννη τα ζητήματα σχετικά με τους μετανάστες καθώς και η ένταξη ή όχι της Τουρκίας στην Ε.Ε. συζητιούνται αρκετά κάτι όχι περίεργο αν σκεφτούμε ότι υπάρχουν αρκετοί Τούρκοι μετανάστες. Απ’ ότι φαίνεται πάντως τα αισθήματα απέχθειας προς τους ξένους όχι μόνο δεν έχουν υποχωρήσει αλλά μάλλον βρίσκονται σε έξαρση. Αυτά προς το παρόν με τα πολιτικά.
Επισκεφθήκαμε το B72 ένα από τα γνωστά bar – clubs της Βιέννης, το οποίο όπως και το Flex (βλ. προηγ. V.C.) είναι κάτω από μια γέφυρα, τραίνου αυτή τη φορά. Τελικά όλα τα καλά μέρη εδώ είναι κάτω από γέφυρες και αισθητικά βρίσκονται μεταξύ industrial design και ...αποθήκης! Το B72 είχε πάντως ωραία μουσική, μάλιστα εκείνο το βράδυ είχε Name – Dropping Night δηλαδή μόνο τραγούδια με κάποιο όνομα στον τίτλο αλλά δυστυχώς είχε ελάχιστο κόσμο ειδικά μετά τις 12. Πολύ ωραίο μέρος είναι το Leopold καφέ το οποίο βρίσκεται στο Museums Quartier όπου είναι ,μαζεμένα μερικά από τα πιο σημαντικά μουσεία όπως το Leopold Museum, το Μοντέρνας Τέχνης, το Tanz Quartier και άλλα. To Leopold είχε πολύ ωραίο κόσμο. H μουσική αρχικά είχε reggae προσανατολισμούς ενώ αργότερα έγινε πιο dance.
Ένα ακόμη …funny μέρος είναι το καφέ Das Möbel (γερμ. Το Έπιπλο) όπου όλες οι καρέκλες και τα τραπέζια είναι διαφορετικά μεταξύ τους και σχέδια νέων designers. To ιδιαίτερο στοιχείο αυτού του καφέ είναι ότι τα έπιπλα του βγαίνουν προς πώληση κάθε δύο μήνες και αντικαθιστώνται με ...νέα σχέδια! Και μιας και είμαστε στον χώρο του design να σας πούμε ότι βρεθήκαμε το περασμένο Σ/Κ στην έκθεση – παζάρι μοντέρνου design / αντικειμένων / επίπλων / ρούχων /κλπ με τίτλο Blick Fang 2005. Είχε πολλά ενδιαφέροντα αντικείμενα και ιδέες αλλά όλα ήταν πανάκριβα ακόμα και αυτά που φαίνονταν ιδιαίτερα απλά στην κατασκευή. Γενικά η όλη φάση απέπνεε έναν «δήθεν» αέρα και δεν μπορώ να πω ότι μου άρεσε – πολύ κακό για το τίποτα!
Την Κυριακή το βράδυ, αξιοσημείωτη ήταν η performance – poetry reading του Gerard Malanga, συνεργάτη και φίλου του Andy Warhol. H ποίηση του G.M. συνοδευόταν από την ζωντανή μουσική του Christian Fennesz που κινήθηκε σε noise / ambient γραμμές με χρήση και ήχων από την κιθάρα του. Βέβαια ήταν λίγο σουρεαλιστικό να βλέπεις τον κόσμο να ζητάει «Και άλλο! Και άλλο!» από …poetry reading! Το event έλαβε χώρα στον τελευταίο όροφο του Urania. Το Urania είναι ένας κινηματογράφος – πολυχώρος με πολύ καλή ατμόσφαιρα και αισθητική.
Για το τέλος να σημειώσω την επίσκεψη μας σε ένα μέρος που λέγεται Kolar Psy και είναι για να πας για μια μπύρα ή καφέ. Το σημαντικό είναι ότι το διαχειρίζονται άτομα με διανοητικά προβλήματα. Έτσι και αλλιώς είναι συμπαθητικό μέρος αλλά αξίζει της παραπάνω υποστήριξης μας. Πολύ καλή είναι και η εφημερίδα των ...αστέγων της Βιέννης, Augustin, που συμπλήρωσε ήδη δέκα χρόνια παρουσίας στην Βιέννη. Να σημειώσουμε ότι κοστίζει 2€ εκ των οποίων το 1 πάει στον πωλητή της!
Αυτά λοιπόν τα σημαντικά από την προηγούμενη εβδομάδα στην Βιέννη. Σύντομα θα ακολουθήσει το Bratislava Calling με εντυπώσεις από την ομολογουμένως πολύ μικρή πρωτεύουσα της Σλοβακίας.
Uma
Καλημέρα και πάλι από την Βιέννη! Το σημερινό V.C. θα είναι λίγο πιο μικρό από τα προηγούμενα αλλά σύντομα θα έχετε ένα V.C. αποκλειστικά για ταινίες και ένα …Bratislava Calling (!!!) για την διήμερη επίσκεψη μας στην πρωτεύουσα της Σλοβακίας!
Εδώ στην Βιέννη όλα βαίνουν καλώς ενώ χθες διεξήχθησαν οι δημοτικές εκλογές. Το S.P.O. (υποτιθέμενα σοσιαλιστικό κόμμα) είναι παραδοσιακά πρώτο στη Βιέννη και κέρδισε στην χθεσινή αναμέτρηση και πάλι με ποσοστό άνω του 40%. Δεύτερο κόμμα το OVP (Χριστιανοδημοκράτες) με μόλις 19%, τρίτο το FPO του Χάϊντερ (δηλ εθνικιστικό – φασιστικό κόμμα) με 15% και τέταρτοι οι Πράσινοι οι οποίοι είχαν μάλιστα υποψήφια ελληνικής καταγωγής με μόλις 14%. Δυσάρεστο κρίθηκε το υψηλό ποσοστό του εθνικιστικού κόμματος καθώς και ότι ξεπέρασαν τους Πράσινους που αναμένονταν τρίτοι.
Εδώ στη Βιέννη τα ζητήματα σχετικά με τους μετανάστες καθώς και η ένταξη ή όχι της Τουρκίας στην Ε.Ε. συζητιούνται αρκετά κάτι όχι περίεργο αν σκεφτούμε ότι υπάρχουν αρκετοί Τούρκοι μετανάστες. Απ’ ότι φαίνεται πάντως τα αισθήματα απέχθειας προς τους ξένους όχι μόνο δεν έχουν υποχωρήσει αλλά μάλλον βρίσκονται σε έξαρση. Αυτά προς το παρόν με τα πολιτικά.
Επισκεφθήκαμε το B72 ένα από τα γνωστά bar – clubs της Βιέννης, το οποίο όπως και το Flex (βλ. προηγ. V.C.) είναι κάτω από μια γέφυρα, τραίνου αυτή τη φορά. Τελικά όλα τα καλά μέρη εδώ είναι κάτω από γέφυρες και αισθητικά βρίσκονται μεταξύ industrial design και ...αποθήκης! Το B72 είχε πάντως ωραία μουσική, μάλιστα εκείνο το βράδυ είχε Name – Dropping Night δηλαδή μόνο τραγούδια με κάποιο όνομα στον τίτλο αλλά δυστυχώς είχε ελάχιστο κόσμο ειδικά μετά τις 12. Πολύ ωραίο μέρος είναι το Leopold καφέ το οποίο βρίσκεται στο Museums Quartier όπου είναι ,μαζεμένα μερικά από τα πιο σημαντικά μουσεία όπως το Leopold Museum, το Μοντέρνας Τέχνης, το Tanz Quartier και άλλα. To Leopold είχε πολύ ωραίο κόσμο. H μουσική αρχικά είχε reggae προσανατολισμούς ενώ αργότερα έγινε πιο dance.
Ένα ακόμη …funny μέρος είναι το καφέ Das Möbel (γερμ. Το Έπιπλο) όπου όλες οι καρέκλες και τα τραπέζια είναι διαφορετικά μεταξύ τους και σχέδια νέων designers. To ιδιαίτερο στοιχείο αυτού του καφέ είναι ότι τα έπιπλα του βγαίνουν προς πώληση κάθε δύο μήνες και αντικαθιστώνται με ...νέα σχέδια! Και μιας και είμαστε στον χώρο του design να σας πούμε ότι βρεθήκαμε το περασμένο Σ/Κ στην έκθεση – παζάρι μοντέρνου design / αντικειμένων / επίπλων / ρούχων /κλπ με τίτλο Blick Fang 2005. Είχε πολλά ενδιαφέροντα αντικείμενα και ιδέες αλλά όλα ήταν πανάκριβα ακόμα και αυτά που φαίνονταν ιδιαίτερα απλά στην κατασκευή. Γενικά η όλη φάση απέπνεε έναν «δήθεν» αέρα και δεν μπορώ να πω ότι μου άρεσε – πολύ κακό για το τίποτα!
Την Κυριακή το βράδυ, αξιοσημείωτη ήταν η performance – poetry reading του Gerard Malanga, συνεργάτη και φίλου του Andy Warhol. H ποίηση του G.M. συνοδευόταν από την ζωντανή μουσική του Christian Fennesz που κινήθηκε σε noise / ambient γραμμές με χρήση και ήχων από την κιθάρα του. Βέβαια ήταν λίγο σουρεαλιστικό να βλέπεις τον κόσμο να ζητάει «Και άλλο! Και άλλο!» από …poetry reading! Το event έλαβε χώρα στον τελευταίο όροφο του Urania. Το Urania είναι ένας κινηματογράφος – πολυχώρος με πολύ καλή ατμόσφαιρα και αισθητική.
Για το τέλος να σημειώσω την επίσκεψη μας σε ένα μέρος που λέγεται Kolar Psy και είναι για να πας για μια μπύρα ή καφέ. Το σημαντικό είναι ότι το διαχειρίζονται άτομα με διανοητικά προβλήματα. Έτσι και αλλιώς είναι συμπαθητικό μέρος αλλά αξίζει της παραπάνω υποστήριξης μας. Πολύ καλή είναι και η εφημερίδα των ...αστέγων της Βιέννης, Augustin, που συμπλήρωσε ήδη δέκα χρόνια παρουσίας στην Βιέννη. Να σημειώσουμε ότι κοστίζει 2€ εκ των οποίων το 1 πάει στον πωλητή της!
Αυτά λοιπόν τα σημαντικά από την προηγούμενη εβδομάδα στην Βιέννη. Σύντομα θα ακολουθήσει το Bratislava Calling με εντυπώσεις από την ομολογουμένως πολύ μικρή πρωτεύουσα της Σλοβακίας.
Uma
Δευτέρα 24 Οκτωβρίου 2005
Notes From The Digital Underground #5
by lkrory21
Σήμερα θα πάμε στην EpsilonLab, netlabel από τον Καναδά. Η EpsilonLab είναι ουσιαστικά μια κολλεκτίβα μουσικών, παραγωγών και visual artists από το Μόντρεαλ του Καναδά και υπάρχει από το 2000 σε διάφορες μορφές. Το μουσικό ύφος της κινείται σε tech, deep και jazzy house υβρίδια χωρίς όμως να λείπουν και πιο "δυνατά" ή και πιο ατμοσφαιρικά ακούσματα διαθέσιμα.Η EpsilonLab έχει κυκλοφόρησει κάποια "συμβατικά" CD's και DVD's και είναι ακόμα διαθέσιμα αλλά ο κύριος όγκος είναι διαθέσιμος για "κατέβασμα". Στο όμορφο και ιδιαίτερα λειτουργικό site θα βρείτε διαθέσιμες 19 "κυκλοφορίες" (singles, EPs, ολοκληρωμένα άλμπουμ αλλά και live ηχογραφήσεις.) προς download από διάφορους καλλιτέχνες είτε της ίδιας της κολεκτίβας είτε άλλους.
Κύριοι καλλιτέχνες που ηχογραφούν με την EpsilonLab είναι οι Pheek, Eloi Brunelle, Paul Keeley, Mateo Murphy, Mossa και άλλοι. Στο site μπορείτε να βρείτε την πλήρη λίστα με βιογραφίες, κλπ. Από τις κυκλοφορίες της EpsilonLab που οι περισσότερες στέκονται σε πολύ καλό επίπεδο, ξεχωρίσαμε δύο:Mossa - Black Foundation Dub E.P. (EPS02)
E.P. τεσσάρων κομματιών σε tech house μινιμαλιστικό στην εκτέλεση ρυθμικό αλλά και μελωδικό.
Eloi Brunelle - Live At Neuchatel (EPS19)
Ηχογραφημένο ζωντανά στην Ελβετία το "Live At Neuchatel" είναι ένα εξαιρετικό live mix στο οποίο όμως δεν χρησιμοποιούνται καθόλου δίσκοι αλλά είναι εξ ολοκλήρου "εκτελεσμένο". Με έξυπνες εναλλαγές ρυθμικών και ατμοσφαιρικών μουσικών περασμάτων θα σας κινήσει σίγουρα το ενδιαφέρον.
Αν σας ενδιαφέρει μπορείτε να κατεβάσετε και τις 19 κυκλοφορίες της EpsilonLab μέσω torrent από το www.legaltorrents.com
Links:
Official Site
Archive NetLabels Page
Κυριακή 23 Οκτωβρίου 2005
(Un)Known Pleasures: "Space Is The Place"
by lkrory21
Sun Ra & His Astro Intergalactic Infinity Arkestra
"Space Is The Place" (1972, 1998 Impulse!)
O Sun Ra, ένας από τους πιο ιδιόρρυθμους jazz μουσικούς, στις καλύτερες στιγμές του και όπως αναφέρει και το All Music Guide, το Space Is The Place είναι ένα άλμπουμ που μπορεί να αποτελέσει εκκίνηση - εισαγωγή για να γνωρίσετε την διαγαλαξιακή - "κοσμική" jazz μουσική του.
Το "Space Is The Place" ηχογραφήθηκε τον Οκτώβριο του 1972 και κυκλοφόρησε την ίδια χρονιά και περιλαμβάνει πέντε τραγούδια - ταξίδια στο διάστημα με όχημα την free jazz. To LP ξεκινά με το ομώνυμο τραγούδι διάρκειας 21 λεπτών με επαναλαμβανόμενα φωνητικά, πειραγμένα synthesiser riffs και πολλά πνευστά και κρουστά. Στην συνέχεια ακολουθεί το πιο "βατό" και swinging "Images" και το "εξωτικό" "Disciplines". Για το τέλος έχουμε τα πιο πειραγμένα - αυτοσχεδιαστικά - free jazz "Sea Of Sounds" και "Rocket Number Nine".
Εκτός του Sun Ra στο πιάνο, φαρφίσα και όργανο έχουμε άλλα 14 άτομα που συμμετέχουν στην Astro Intergalactic Infinity Arkestra σε πνευστά, μπάσσο, ντραμς, φωνητικά, κλπ και όπως αναφέρει εύγλωττα και στο οπισθόφυλλο του CD "as all Marines are riflemen, all members of the Arkestra are percussionists"(!!)
Ακούστε το και "ταξιδέψτε" στο διάστημα... Space is the place!
Tracklist:
1.Space Is The Place
2.Images
3.Discipline
4.Sea Of Sounds
5.Rocket Number Nine
Links:
Sun Ra Webpage
AMG Review
AMG Biography
"Space Is The Place" (1972, 1998 Impulse!)
O Sun Ra, ένας από τους πιο ιδιόρρυθμους jazz μουσικούς, στις καλύτερες στιγμές του και όπως αναφέρει και το All Music Guide, το Space Is The Place είναι ένα άλμπουμ που μπορεί να αποτελέσει εκκίνηση - εισαγωγή για να γνωρίσετε την διαγαλαξιακή - "κοσμική" jazz μουσική του. Το "Space Is The Place" ηχογραφήθηκε τον Οκτώβριο του 1972 και κυκλοφόρησε την ίδια χρονιά και περιλαμβάνει πέντε τραγούδια - ταξίδια στο διάστημα με όχημα την free jazz. To LP ξεκινά με το ομώνυμο τραγούδι διάρκειας 21 λεπτών με επαναλαμβανόμενα φωνητικά, πειραγμένα synthesiser riffs και πολλά πνευστά και κρουστά. Στην συνέχεια ακολουθεί το πιο "βατό" και swinging "Images" και το "εξωτικό" "Disciplines". Για το τέλος έχουμε τα πιο πειραγμένα - αυτοσχεδιαστικά - free jazz "Sea Of Sounds" και "Rocket Number Nine".
Εκτός του Sun Ra στο πιάνο, φαρφίσα και όργανο έχουμε άλλα 14 άτομα που συμμετέχουν στην Astro Intergalactic Infinity Arkestra σε πνευστά, μπάσσο, ντραμς, φωνητικά, κλπ και όπως αναφέρει εύγλωττα και στο οπισθόφυλλο του CD "as all Marines are riflemen, all members of the Arkestra are percussionists"(!!)
Ακούστε το και "ταξιδέψτε" στο διάστημα... Space is the place!
Tracklist:
1.Space Is The Place
2.Images
3.Discipline
4.Sea Of Sounds
5.Rocket Number Nine
Links:
Sun Ra Webpage
AMG Review
AMG Biography
Πέμπτη 20 Οκτωβρίου 2005
As Seen On DVD: "Der Untergang"
by lkrory21
Der Untergang (2004, 156')
(Ελλην. "H Πτώση" Αγγλ. "Downfall")
Αν και έχουν περάσει 60 χρόνια από την πτώση του Βερολίνου και τον τερματισμό του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, για πρώτη φορά ένα κινηματογραφικό έργο γερμανικής προελεύσεως απεικόνιζει τον Hitler. Σκηνοθετήμενο απο τον Oliver Hirschbiegel (γνωστός από το "Das Experiment", Το Πείραμα) και βασισμένο στις αναμνήσεις της τελευταίας γραμματέας του Hitler, η "Πτώση" είναι ένα συγκλονιστικό έργο που έχει ως θέμα τις τελευταίες μέρες πριν την κατάληψη του Βερολίνου την άνοιξη του 1945 από τον Κόκκινο Στράτο.
Το έργο ξεκινάει χρονολογικά από το 1942 (όταν ακόμα ο πόλεμος δεν είχε κριθεί) όπου προσλαμβάνεται η νεαρότατη, μόλις 22 χρονών τότε, Traudl Junge (Alexandra Maria Lara) ως γραμματέας του Χίτλερ και τελειώνει με την ίδια να προσπαθεί να διαφύγει από τον κλοιό των σοβιετικών δυνάμεων ενώ όλα έχουν τελειώσει (ο Χίτλερ έχει ήδη αυτοκτονήσει και η Γερμανία έχει συνθηκολογήσει) αλλά στέκεται κυρίωςστα γεγονότα που διαδραματίστηκαν μέσα στο καταφύγιο (γερμανικά Führerbunker) που είχαν καταφύγει ο Αδόλφος, η Ευα Μπράουν, οι στρατηγοί του 3ου Ράϊχ, οι οικογένειες τους, κλπ.
Η ταινία μας δείχνει με μεγάλη ιστορική ακρίβεια τα γεγονότα και απεικονίζει ρεαλιστικά το κλίμα στο Βερολίνο τις τελευταίες μέρες τόσο μέσα όσο και έξω από το καταφύγιο εν μέσω της αδυσώπητης και ανηλεούς προέλασης των σοβιετικών δυνάμεων. Το Βερολίνο είναι πια κατεστραμμένο συθέμελα από τον αστάματητο βομβαρδισμό και οι απλοί πολίτες σε απόγνωση. 12χρονα και 14χρονα παιδιά της Χιτλερικής νεολαίας και άκαπνοι νεοσυλλεκτοι είναι οι μόνες δυναμεις προστασίας που μάχονται ακόμα καθώς οι στρατιές του Γερμανικου στρατού έχουν αποδεκατιστεί και υπάρχουν μόνο στους χάρτες. Εκτελέσεις, λιποταξίες και ένα κλίμα παρακμής μεταξύ των αξιωματικών και στρατιώτων που έχουν ουσιαστικά παραδώσει τα όπλα και μεθοκοπούν με πόρνες στα συντρίμια της πόλης.
(Ελλην. "H Πτώση" Αγγλ. "Downfall")
Αν και έχουν περάσει 60 χρόνια από την πτώση του Βερολίνου και τον τερματισμό του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, για πρώτη φορά ένα κινηματογραφικό έργο γερμανικής προελεύσεως απεικόνιζει τον Hitler. Σκηνοθετήμενο απο τον Oliver Hirschbiegel (γνωστός από το "Das Experiment", Το Πείραμα) και βασισμένο στις αναμνήσεις της τελευταίας γραμματέας του Hitler, η "Πτώση" είναι ένα συγκλονιστικό έργο που έχει ως θέμα τις τελευταίες μέρες πριν την κατάληψη του Βερολίνου την άνοιξη του 1945 από τον Κόκκινο Στράτο.
Το έργο ξεκινάει χρονολογικά από το 1942 (όταν ακόμα ο πόλεμος δεν είχε κριθεί) όπου προσλαμβάνεται η νεαρότατη, μόλις 22 χρονών τότε, Traudl Junge (Alexandra Maria Lara) ως γραμματέας του Χίτλερ και τελειώνει με την ίδια να προσπαθεί να διαφύγει από τον κλοιό των σοβιετικών δυνάμεων ενώ όλα έχουν τελειώσει (ο Χίτλερ έχει ήδη αυτοκτονήσει και η Γερμανία έχει συνθηκολογήσει) αλλά στέκεται κυρίωςστα γεγονότα που διαδραματίστηκαν μέσα στο καταφύγιο (γερμανικά Führerbunker) που είχαν καταφύγει ο Αδόλφος, η Ευα Μπράουν, οι στρατηγοί του 3ου Ράϊχ, οι οικογένειες τους, κλπ.
Η ταινία μας δείχνει με μεγάλη ιστορική ακρίβεια τα γεγονότα και απεικονίζει ρεαλιστικά το κλίμα στο Βερολίνο τις τελευταίες μέρες τόσο μέσα όσο και έξω από το καταφύγιο εν μέσω της αδυσώπητης και ανηλεούς προέλασης των σοβιετικών δυνάμεων. Το Βερολίνο είναι πια κατεστραμμένο συθέμελα από τον αστάματητο βομβαρδισμό και οι απλοί πολίτες σε απόγνωση. 12χρονα και 14χρονα παιδιά της Χιτλερικής νεολαίας και άκαπνοι νεοσυλλεκτοι είναι οι μόνες δυναμεις προστασίας που μάχονται ακόμα καθώς οι στρατιές του Γερμανικου στρατού έχουν αποδεκατιστεί και υπάρχουν μόνο στους χάρτες. Εκτελέσεις, λιποταξίες και ένα κλίμα παρακμής μεταξύ των αξιωματικών και στρατιώτων που έχουν ουσιαστικά παραδώσει τα όπλα και μεθοκοπούν με πόρνες στα συντρίμια της πόλης.
Εντός του καταφυγίου το κλίμα μέρα με τη μέρα και ώρα με την ώρα γίνεται όλο πιο "βαρύ". Ο Χίτλερ έχει αποφασίσει (παρά τις πολαπλές παραινέσεις συνεργατών του) να παραμείνει στο Βερολίνο μέχρι εσχάτων. Σε μια συγκλονιστική ερμηνεία από τον Bruno Ganz, ο Χίτλερ παρουσιάζεται σαν συμπαθητικός και συμπονετικός προς τους συνεργάτες του ηγέτης πού όμως κάθε τόσο μεταμορφώνεται σε έναν παρανοϊκό και μανιακό άνθρωπο που κατηγορεί όλους τους στρατηγούς και συνεργάτες ως υπαίτιους, μετακινεί στους χάρτες ανύπαρκτες πια στρατιές για τη σωτηρία της πόλης και απονέμει ανούσιους, κενούς τίτλους και παράσημα ή μένει απλά και συγκλονιστικά σιωπηλός.
Το φιλμ δεν στέκεται καθόλου στα εγκλήματα ή την εν γένει πορεία του 3ου Ράιχ αλλά αποκλειστικά στο τι συνέβη μέσα στο καταφύγιο εκείνες τις μέρες όπως καταγράφονται προσωπικές μαρτυρίες επιζώντων και ιστορικές πηγές. Για αυτό το λόγο και κατακρίθηκε διότι παρουσιάζει τον Χίτλερ και τους πρωτεργάτες του καθεστώτος όχι σαν τέρατα αλλά με σχεδόν ανθρώπινο προσωπείο. Μας δείχνει όλους αυτούς που εξαιτίας των σχεδιών και οραμάτων τους εκατομμύρια άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους σε μάχες ή στρατόπεδα συγκέντρωσης ως απλούς ανθρώπους που νιώθουν χαρά, συμπόνια, πόνο, απόγνωση και φόβο καθώς είναι στριμωγμένοι με πραγματικά αθώους (όπως παιδια, απλές νοσοκόμες, κλπ) σε τέσσερις τοίχους και οι στρατιώτες του ρωσσικού στρατού δύο τετράγωνα μακρύτερα. Η κινηματογραφική αυτή απεικόνιση θέτει αμείλικτα ερωτήματα όπως η συλλογική ευθύνη και αμέτρητα "γιατί"...
Το υπόλοιπο καστ στέκεται επάξια στους ρόλους τόσο των απλών ανθρώπων όσο και ιστορικών προσώπων όπως η Εύα Μπράουν (Juliane Köhler), ο Γκέμπελς (Ulrich Matthes), κλπ. Μειονέκτημα του έργου (αν μπορούσαμε να βρούμε δηλαδή) είναι η μάλλον αργή ανάπτυξη του στο πρώτο μέρος αλλά ο θεατής αποζημιώνεται από το συγκλονιστικό τελευταίο ημίωρο του έργου. Πραγματικά "γροθιά στο στομάχι" είναι η σκηνή της δολοφονίας των παιδιών της οικογένειας Γκέμπελς από την μητέρα τους πριν αυτοκτονήσει η ίδια με τον συζυγό της. Επιγραμματικά, ένα πολύ σημαντικό έργο που συστήνεται ανεπιφύλακτα.
Διάφορα:
1) Στο έργο εμφανίζεται τόσο στην αρχή όσο και στο τέλος του έργου η πραγματική Traudl Junge σε αποσπάσματα από παλαιότερο ντοκιμαντέρ σχετικά με τις αναμνήσεις της.
2)Ενώ υπάρχουν πληθώρα ηχητικών και κινηματογραφικών αποσπασμάτων από τις ομιλίες του Χίτλερ δεν υπάρχει παρά ένα μόνο απόσπασμα μόλις 11 λεπτών όπου ακούγεται ο Χίτλερ να μιλά κανονικά όπως μιλούσε με τους συνεργάτες του κλπ ηχογραφημένο από την φινλανδικές μυστικές υπηρεσίες. Το μοναδικό λοιπόν συγκεκριμένο απόσπασμα μελέτησε επισταμένα ο Bruno Ganz ώστε να αποδώσει την ιδιαίτερη προφορά του Χίτλερ.
LINKS:
All Movie Guide
Official Site (Αγγλικά)
Official Site (Γερμανικά)
Τρίτη 18 Οκτωβρίου 2005
Notes From The Digital Underground #4
by lkrory21
Το σημερινό NFTDU δεν θα αχοληθεί με κάποιο net label. Θα ασχοληθούμε με δύο διαφορετικά αλλά ενδιαφέροντα άλμπουμς από δύο διαφορετικούς καλλιτέχνες τα οποία παρουσιάζουν ένα κοινό χαρακτηριστικό. Κυκλοφορούν ως κανονικές κυκλοφορίες αλλά οι δημιουργοί τους αποφάσισαν να τα διαθέτουν και δικτυακά ως ελεύθερα downloads. Ενδιαφέρον το concept και ίσως δείχνει το πως θα είναι το μέλλον για τις ανεξάρτητες κυκλοφορίες. Είδομεν...
Revolution Void - "Increase The Dosage"(2004)
Οι Revolution Void είναι το προσωπικό σχήμα του 22χρονου Jonah Dempcy από το Seattle των Η.Π.Α. Ο Jonah είναι πιανίστας, μουσικός παραγωγός και DJ και από το 1998 (σε ηλικία μόλις 15 ετών!) έχει κυκλοφορήσει διάφορα EPs και LPs, έχει δημιουργήσει μουσική για films και audio books, "μουσικά χαλιά" για ραδιοσταθμούς και websites, έχει συμμετασχει σε δίσκους άλλων, έχει κάνει remixes και έχει παίξει ως DJ support σε διάσημους DJs όπως Uberzone, Swayzak , κ.α.
Το "Increase The Dosage" είναι η τρίτη κυκλοφορία ως Revolution Void και πρωτοκυκλοφόρησε το 2004 ως κανονικό άλμπουμ (είναι ακόμα διαθέσιμο online προς πώληση). Από τον Απρίλιο του 2005 όμως, o Jonah αποφάσισε να το κυκλοφορήσει δωρεάν στο Internet. To "Increase The Dosage" είναι ένα πετυχημένο μείγμα μίξης Jazz και Breakbeats. Πάνω σε ένα χαλί από ηλεκτρονικά "τερτίπια" και drum loops σαμπλαρισμένα από "πραγματικούς" και γνωστούς μουσικούς παίζουν και "σολάρουν" διάφοροι μουσικοί της jazz όπως οι Seamus Blake στο σαξόφωνο, Matthew Garrison στο μπάσσο, Steven Burke στα drums και άλλοι πολλοί.
Αν και δεν είναι ο πρώτος που πραγματοποιεί την μείξη Jazz με ηλεκτρονική μουσική, o Jonah Dempcy το πραγματοποιεί επιτυχημένα και έχει φρέσκιες και ενδιαφέρουσες ιδέες. Ο ήχος πάντως θα σας θυμίσει τους Medeski Martin & Wood σε πιο πειραματικό και ηλεκτρονικό ύφος.
Το άλμπουμ μπορείτε να το βρείτε ελεύθερο και νόμιμο προς κατέβασμα είτε ως direct download από το Archive.org (εδώ) ή ως torrent από το site www.legaltorrents.org (torrent).
Harvey Danger "Little By Little"(2005)
Οι Harvey Danger δεν είναι καινούργιο συγκρότημα. Υπάρχουν από το 1994 και κατάγονται επίσης από το Seattle. Το 1997 είχαν μια μέτρια επιτυχία στις Η.Π.Α. με το τραγούδι "Flagpole Sitta" από το άλμπουμ "Where Have All the Merrymakers Gone?" ένα μείγμα grunge/rock/alternative. Απέτυχαν να επαναλάβουν την επιτυχία αυτή και μετά από ένα ακόμα άλμπουμ διαλύθηκαν. Πριν ένα χρόνο, μετά από ένα reunion show, αποφάσισαν να επανασυνδεθούν και τον Σεπτέμβριο του 2005 κυκλοφόρησαν το "Little By Little". To άλμπουμ κυκλοφορεί κανονικά από ανεξέρτητη δισκογραφική αλλά οι H.D. αποφάσισαν να το κυκλοφορήσουν και ως net κυκλοφορία (εξηγούν τους λόγους εδώ).
To "Little By Little" είναι ένα ακόμα αμερικάνικου τύπου rock αλμπουμ. Δεν θα βρείτε εδώ κάτι καινουργιο ή κάτι που δεν έχετε ξανακούσει. Πιο ακουστικό από τους προκατόχους του δεν λείπουν όμως και οι πιο "σκληρές" στιγμές. Μια μείξη Smiths, Kinks και αμερικάνικης τραγουδοποιίας μπολιασμένη όμως με το post grunge rock τύπoυ Creed(!) που λειτουργεί μεν χωρίς όμως να δρέπει δάφνες πρωτοτυπίας.
Συμπερασματικά λοιπόν όχι το άλμπουμ που θα σας αλλάξει τη ζωή αλλά κάτι ευάκουστο και καλοπαιγμένο που μπορεί υπο συνθήκες να σας συντροφεύσει (ειδικά αν είστε φαν του αμερικάνικου ροκ). Το άλμπουμ είναι διαθέσιμο τόσο προς πώληση ως κανονικό cd (όπου συνοδεύεται από δεύτερο cd με έξτρας) όσο και ως νόμιμο ελεύθερο download είτε directly είτε μέσω torrent (Δειτε εδώ).
LINKS:
http://www.revolutionvoid.com
http://www.harveydanger.com
Αυτά προς το παρόν!
Revolution Void - "Increase The Dosage"(2004)
Οι Revolution Void είναι το προσωπικό σχήμα του 22χρονου Jonah Dempcy από το Seattle των Η.Π.Α. Ο Jonah είναι πιανίστας, μουσικός παραγωγός και DJ και από το 1998 (σε ηλικία μόλις 15 ετών!) έχει κυκλοφορήσει διάφορα EPs και LPs, έχει δημιουργήσει μουσική για films και audio books, "μουσικά χαλιά" για ραδιοσταθμούς και websites, έχει συμμετασχει σε δίσκους άλλων, έχει κάνει remixes και έχει παίξει ως DJ support σε διάσημους DJs όπως Uberzone, Swayzak , κ.α.
Το "Increase The Dosage" είναι η τρίτη κυκλοφορία ως Revolution Void και πρωτοκυκλοφόρησε το 2004 ως κανονικό άλμπουμ (είναι ακόμα διαθέσιμο online προς πώληση). Από τον Απρίλιο του 2005 όμως, o Jonah αποφάσισε να το κυκλοφορήσει δωρεάν στο Internet. To "Increase The Dosage" είναι ένα πετυχημένο μείγμα μίξης Jazz και Breakbeats. Πάνω σε ένα χαλί από ηλεκτρονικά "τερτίπια" και drum loops σαμπλαρισμένα από "πραγματικούς" και γνωστούς μουσικούς παίζουν και "σολάρουν" διάφοροι μουσικοί της jazz όπως οι Seamus Blake στο σαξόφωνο, Matthew Garrison στο μπάσσο, Steven Burke στα drums και άλλοι πολλοί.
Αν και δεν είναι ο πρώτος που πραγματοποιεί την μείξη Jazz με ηλεκτρονική μουσική, o Jonah Dempcy το πραγματοποιεί επιτυχημένα και έχει φρέσκιες και ενδιαφέρουσες ιδέες. Ο ήχος πάντως θα σας θυμίσει τους Medeski Martin & Wood σε πιο πειραματικό και ηλεκτρονικό ύφος.
Το άλμπουμ μπορείτε να το βρείτε ελεύθερο και νόμιμο προς κατέβασμα είτε ως direct download από το Archive.org (εδώ) ή ως torrent από το site www.legaltorrents.org (torrent).
Harvey Danger "Little By Little"(2005)
Οι Harvey Danger δεν είναι καινούργιο συγκρότημα. Υπάρχουν από το 1994 και κατάγονται επίσης από το Seattle. Το 1997 είχαν μια μέτρια επιτυχία στις Η.Π.Α. με το τραγούδι "Flagpole Sitta" από το άλμπουμ "Where Have All the Merrymakers Gone?" ένα μείγμα grunge/rock/alternative. Απέτυχαν να επαναλάβουν την επιτυχία αυτή και μετά από ένα ακόμα άλμπουμ διαλύθηκαν. Πριν ένα χρόνο, μετά από ένα reunion show, αποφάσισαν να επανασυνδεθούν και τον Σεπτέμβριο του 2005 κυκλοφόρησαν το "Little By Little". To άλμπουμ κυκλοφορεί κανονικά από ανεξέρτητη δισκογραφική αλλά οι H.D. αποφάσισαν να το κυκλοφορήσουν και ως net κυκλοφορία (εξηγούν τους λόγους εδώ).
To "Little By Little" είναι ένα ακόμα αμερικάνικου τύπου rock αλμπουμ. Δεν θα βρείτε εδώ κάτι καινουργιο ή κάτι που δεν έχετε ξανακούσει. Πιο ακουστικό από τους προκατόχους του δεν λείπουν όμως και οι πιο "σκληρές" στιγμές. Μια μείξη Smiths, Kinks και αμερικάνικης τραγουδοποιίας μπολιασμένη όμως με το post grunge rock τύπoυ Creed(!) που λειτουργεί μεν χωρίς όμως να δρέπει δάφνες πρωτοτυπίας.
Συμπερασματικά λοιπόν όχι το άλμπουμ που θα σας αλλάξει τη ζωή αλλά κάτι ευάκουστο και καλοπαιγμένο που μπορεί υπο συνθήκες να σας συντροφεύσει (ειδικά αν είστε φαν του αμερικάνικου ροκ). Το άλμπουμ είναι διαθέσιμο τόσο προς πώληση ως κανονικό cd (όπου συνοδεύεται από δεύτερο cd με έξτρας) όσο και ως νόμιμο ελεύθερο download είτε directly είτε μέσω torrent (Δειτε εδώ).
LINKS:
http://www.revolutionvoid.com
http://www.harveydanger.com
Αυτά προς το παρόν!
Σάββατο 15 Οκτωβρίου 2005
Vienna Calling #2
by lkrory21Ήρθε και η δεύτερη (και μακροσκελέστατη) ανταπόκριση από Βιέννη:
Γειά σε όλους στο... Ελλάδα και πολλά φιλιά στους «γνωστούς-άγνωστους» και ειδικά αυτούς που άφησαν comments. Είμαστε εδώ για να σας δώσουμε άλλη μια γεύση από Βιέννη. Ας τα πάρουμε όμως με την σειρα...
ΕΙΔΑ:
Στην «Ρετροσπεκτίβα στον Andy Warhol» (που λέγαμε στο πρώτο “Vienna Calling”) είδαμε σε μια μικρή αλλά καλαίσθητη αίθουσα του Film Museum στη Βιέννη, δύο πειραματικές μισάωρες ταινιές του, τις “Outer and Inner Space” και “Velvet Underground”.
Το πρώτο είναι κάτι σαν πορτραίτο στην μούσα του A.Warhol Edie Sedgwick. To έργο κάνει εκτεταμένη χρήση της τεχνικής split screen χρησιμοποιώντας όμως στις λήψεις και οθόνες τηλεόρασης από πίσω (συνολικά 4 οθόνες!!). Δυστυχώς ο ήχος ήταν από κακός έως ανύπαρκτος ενώ σε πολλά σημεία ακατάληπτος μιας και περιπλέκονται οι διηγήσεις από τις τέσσερις οθόνες.
Εξίσου πειραματικό και το “Velvet Underground” που, μη σας ξεγελά ο τίτλος, δεν είχε καθόλου μουσική παρά για μισή ώρα δείχνει τους VU σε ένα παρακμιακό «προβάδικο» να τρώνε, να δένουν ένα μέλος με καλώδια και βασικά... ο,τι να ‘ναι.
Το κύριο ενδιαφέρον των δύο αυτών «ταινιών» συνίσταται στη εξοικείωση με τον Warhol αλλά και στην πιθανή συμβολή τους στην εξέλιξη του μέσου.
ΕΙΔΑ 2:
Leni Rifenstahl – “De Triumf De Willnes”(1934, 110min)
Ελλ.«Ο Θρίαμβος της Θέλησης»
Eίδαμε επίσης στο Film Museum, στα πλαίσια του κύκλου ταινιών “Was Ist Film”, το γνωστό απαγορευμένο έργο της σημαντικής γερμανίδας σκηνοθέτιδας και μετέπειτα φωτογράφου L.Rifenstahl που υπηρέτησε πιστά τον Χίτλερ και τα ιδεώδη του (πιθανολογείται ότι υπήρξε και ερωμένη του Χίτλερ). H L.F. είναι γνωστή επίσης και από ένα ντοκυμαντέρ – ναζιστική προπαγάνδα για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1936 στο Βερολίνο. Τα περισσότερα έργα της απαγορεύτηκαν στην πατρίδα της μετά το 1945 ενώ και η ίδια καταδικάστηκε στην συνείδηση των συμπατριωτών της.
Ο «Θρίαμβος Της Θέλησης» είναι ένα ντοκυμαντέρ για το συνέδριο του Γερμανικού Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος (Γερμανικά: Nationalsozialistische Deutsche Arbeiterpartei, εξ ού και η συντόμευση ΝΑΖΙ) στην Νυρεμβέργη το 1934. Η L.R. είχε στην διαθεσή της ένα φοβερό για την εποχή (18 εικονολήπτες!) και είναι σκηνοθετικά και τεχνικά αρτιότατο.
Απίστευτες εικόνες της Νυρεμβέργης ακόμα και εναέριες (από το αεροπλάνο της άφιξης του Χίτλερ), εκστασιασμένα πλήθη, πλάνα γυναικών σε σχεδόν οργασμική κατάσταση να πανηγυρίζουν μαζί με τα παιδιά τους, εικόνες της χιτλερικής νεολαίας, ομιλίες γεμάτες εθνικοπατριωτικά μυνήματα για την (επαν)άκτηση του γερμανικού μεγαλειού από επιφανή στελέχη όπως ο Γκεμπελς, μεγαλοπρεπείς τελετές σε στάδια και πλατείες και άλλα πολλά περιλαμβάνονται στις σοκαριστικές (για μας ξέρουμε τώρα πια την κατάληξη όλων αυτών) εικόνες του «Θριαμβου της Θέλησης».
Ένα καθαρά προπαγανδαστικό μεν, αρτιότατο τεχνικά δε ντοκυμαντέρ που αποτελεί πραγματικό ντοκουμέντο της εποχής αλλά και προοίμιο της βαρβαρότητας που ακολούθησε. Έμφαση δίνεται επίσης στον ίδιο τον Χίτλερ και στις εκδηλώσεις λατρείας στο προσωπό του. Τέλος για να ελαφρύνουμε λίγο το κλιμα, αν μπορεί βέβαια να επιτραπεί αυτό σε ένα τέτοιο θέμα, η εκφορά του λόγου και η θεατρικότητα των κινήσεων του Χίτερ στην ομιλία της λήξης του συνεδρίου είναι πολύ αστεία! (ασχέτου της οργής και αγανάκτησης που μας προκαλούν τόσο τα λεγόμενα όσο και η κατάληξη όλων αυτών)
Πήγα:
Σε δύο-τρία μέτρια / αδιάφορα Erasmus parties όπου έρρεε άφθονο το αλκοόλ, για τα οποία δεν έχω κάτι παραπάνω ενδιαφέρον να σας πω.
Lange Nacht Der Museen το περασμένο Σάββατο. Τα περισσότερα μουσεία αλλά και άλλοι παρόμοιοι χώροι της Βιέννης λοιπόν ήταν ανοιχτά για το κοινό από τις 6μμ έως τις 1πμ με ενιαίο εισιτήριο μόλις 12 ευρώ(10€ φοιτητικό). Επισκεφθήκαμε το MUMOK (Μουσέιο Μοντέρνας Τέχνης) - περισσότερες πληροφορίες σε επόμενο V.C.- και την εθνική βιβλιοθήκη της Βιέννης σε ένα πανέμορφο εξωτερικά μπαρόκ κτίριο . Το εσωτερίκο της βιβλιοθήκης ήταν πραγματικά βγαλμένο από ταινία με τεράστιες ράφια με βιβλία ως το ταβάνι, μεγάλες σκάλες και τα σχετικά!
Την Τετάρτη που μας πέρασε πήγα στο «περιβόητο» Flex Club που είχε μάλιστα βραδυά “London Calling”. Αν και το πιο γνωστό nightspot της Βιέννης, κατα βάση είναι μια τρύπα και μισή κάτω από μια γέφυρα του Δούναβη. Τίποτα ιδιαίτερο σαν χώρος, μάλλον σε αποθήκη φέρνει πιο πολύ και σχετικά μικρός (αναρωτιόμαστε που χωράει ο κόσμος όταν έρχονται μεγαλα dj ονόματα όπως πχ Sven Vath σε λίγες μέρες). Έχει είσοδο 5€ (χωρίς ποτό) και η μπύρα κοστίζει 3,40€. Αν όμως επιστρέψεις το ποτήρι του ποτού ή το μπουκάλι της μπύρας σου επιστρέφεται 1€ (...αυστριακές καινοτομίες). Η μουσική πάντως πολύ καλή και στα γούστα μας (Franz Ferdinand, Pulp, κλπ) αν και δεν καταλάβαμε τι είδους “London Calling” είναι οι Raveonettes(!) ή οι Scissor Sisters(!!). Πάντως καλά περάσαμε αν και δεν ήταν λίγη η ταλαιπωρία της αναμονής μετά στο κρύο του πρώτου τραίνου (μαζί φυσικά με τους αυστριακούς που πηγαίναν στις δουλειές τους).
ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ:
Υπάρχουν πάντως μερικά μαθήματα που φαίνονται ιδιαίτερα ενδιαφέροντα όπως η ιστορία των κόμιξ, η ιστορία της πορνογραφίας, η επικοινωνιακή πολιτική του ναζισμού, καθώς και το «λεσβιακές αναγνώσεις και gay στρουκτουραλιστικές αναλύσεις»(!!!). Όλα αυτά βέβαια δεν έχει νόημα να τα διαλέξω διότι δεν θα αναγνωριστούν μετά στην Ελλάδα. Επίσης ένας διδασκοντας σε κάποιο άλλο μάθημα που έχω (και περιμένω να αναγνωριστεί) είναι απλά ένας τελειόφοιτος φοιτητής(!) πιθανόν μικρότερος σε ηλικία από εμένα(!!). Όχι τιποτά άλλο αλλά πήγα και εγώ σαν την χαζή ψαρωμένη να βρώ τον καθηγητή και με παρέπεμψαν σε αυτό το ...παιδάκι(!!!).
Και για το τέλος, το δυσάρεστο της εβδομάδας... Την Παρασκευή είχαμε μαζευτεί μια μεγάλη παρέα πριν πάμε σε κάποιο από τα Erasmus party σε μια τριτοκλασσάτο pub/bar. Βγήκα λοιπόν έξω να κάνω ένα τσιγάρο και αυτό ήταν! Δεν μ’ άφηναν οι τρεις πορτιέρηδες να ξαναμπώ γιατί ήμουν λέει πιωμένη (ενώ δεν είχα πιει ιδιαίτερα). Η συμπεριφόρα τους δε ήταν αισχρή, όλο το σκηνικό απαίσιο και ξενέρωσα απίστευτα. Τους έβρισα και εγώ μετά αλλά νομίζω ότι τους άξιζε... Anyway… δεν πειράζει και τόσο...
Uma
Παρασκευή 14 Οκτωβρίου 2005
Frankenstein Mix
by lkrory21
Η ιδέα είναι παρμένη από το site www.artofthemix.com :
Φτιάξτε μια CD συλλογή - Frankenstein(!!!) με τους εξής κανόνες:
1. Ένα τραγούδι από τον τελευταίο δίσκο που αγόρασες.
2. Ένα blues τραγούδι: Όχι απαραίτητα blues ως είδος αλλά μπορεί να είναι και ένα τραγούδι με τίτλο "κατι" blues (πχ Roadhouse Blues)
3. Ένα τραγούδι που σου φτιάχνει την διάθεση τα πρωινά.
4. Ένα ρομαντικό κατα τη γνώμη σου τραγούδι
5. Ένας από τους παλαιότερους δίσκους που θυμάσαι να ακούς.
6. Ένα τραγούδι που ανακάλυψες από κάποιο φιλμ.
7. Ένα τραγούδι από τον αγαπήμενο σου καλλιτέχνη/συγκρότημα.
8. Ένα τραγούδι που σου αρέσει από κάποιον καλλιτέχνη/συγκρότημα που δεν σ' αρέσει γενικά
9. Ένα "νανούρισμα".
10. Ένα τραγούδι που σε κάνει να γελάς / βρίσκεις αστείο.
11. Μια πολύ καλή διασκευή κατα την γνώμη σου.
12. Ένα τραγούδι που σου θυμίζει ημέρες σχολείου.
13. Ένα τραγούδι από κάποιον καλλιτέχνη/συγκρότημα που ντρέπεσαι να παραδεχθείς ότι σου αρέσει.
14. Ό,τι να 'ναι απλά να είναι funky!
15. Ένα τραγούδι για ήσυχες βροχερές ημέρες.
16. Ένα τραγούδι που όποτε/όπου το ακούς σου φτιάχνει την διάθεση.
17. Ένα τραγούδι με την λέξη “Look” στον τίτλο.
18. Τραγούδι από κάποιον νεκρό καλλιτέχνη.
19. Το αγαπημένο σου Elvis τραγούδι.
20. Μπαλλαντέρ! - Βάλε ότι τραγούδι θες!
Παρακάτω ακολουθεί το Frankenstein Mix που είχαμε φτιάξει πριν περίπου ένα χρόνο μαζί με το αυτοσχέδιο εξώφυλλο και είχε τίτλο "Frankenstein Meets The Monsters Uptown"! Φτιάξτε και εσείς τον δικό σας ...Φρανκενστάϊν!!!!
Frankenstein Meets The Monsters Uptown
Φτιάξτε μια CD συλλογή - Frankenstein(!!!) με τους εξής κανόνες:
1. Ένα τραγούδι από τον τελευταίο δίσκο που αγόρασες.
2. Ένα blues τραγούδι: Όχι απαραίτητα blues ως είδος αλλά μπορεί να είναι και ένα τραγούδι με τίτλο "κατι" blues (πχ Roadhouse Blues)
3. Ένα τραγούδι που σου φτιάχνει την διάθεση τα πρωινά.
4. Ένα ρομαντικό κατα τη γνώμη σου τραγούδι
5. Ένας από τους παλαιότερους δίσκους που θυμάσαι να ακούς.
6. Ένα τραγούδι που ανακάλυψες από κάποιο φιλμ.
7. Ένα τραγούδι από τον αγαπήμενο σου καλλιτέχνη/συγκρότημα.
8. Ένα τραγούδι που σου αρέσει από κάποιον καλλιτέχνη/συγκρότημα που δεν σ' αρέσει γενικά
9. Ένα "νανούρισμα".
10. Ένα τραγούδι που σε κάνει να γελάς / βρίσκεις αστείο.
11. Μια πολύ καλή διασκευή κατα την γνώμη σου.
12. Ένα τραγούδι που σου θυμίζει ημέρες σχολείου.
13. Ένα τραγούδι από κάποιον καλλιτέχνη/συγκρότημα που ντρέπεσαι να παραδεχθείς ότι σου αρέσει.
14. Ό,τι να 'ναι απλά να είναι funky!
15. Ένα τραγούδι για ήσυχες βροχερές ημέρες.
16. Ένα τραγούδι που όποτε/όπου το ακούς σου φτιάχνει την διάθεση.
17. Ένα τραγούδι με την λέξη “Look” στον τίτλο.
18. Τραγούδι από κάποιον νεκρό καλλιτέχνη.
19. Το αγαπημένο σου Elvis τραγούδι.
20. Μπαλλαντέρ! - Βάλε ότι τραγούδι θες!
Παρακάτω ακολουθεί το Frankenstein Mix που είχαμε φτιάξει πριν περίπου ένα χρόνο μαζί με το αυτοσχέδιο εξώφυλλο και είχε τίτλο "Frankenstein Meets The Monsters Uptown"! Φτιάξτε και εσείς τον δικό σας ...Φρανκενστάϊν!!!!
Frankenstein Meets The Monsters Uptown
1. Biosphere – The City Wakes Up
2. Screaming Jay Hawkins – Constipation Blues
3. Zemba – Tomber La Chemise
4. Brian Eno - I’ll Come Running
5. Europe – Rock The Night
6. Happy End – Kaze Wo Atsumete ("Lost In Translation")
7. The Clash - 1977
8. Genesis – Land Of Confusion
9. The Cure - Lullaby
10. Monty Pythons – Always Look On The Bright Side Of Life
11. Medeski Martin & Wood – Bemsha Swing/Lively Up Yourself*
12. Social Distortion – Cold Feelings
13. Bloodhound Gang – Kiss Me Where It Smells Funny
14. Tom Robinson Band – Power In The Darkness
15. Augustus Pablo – Each One Dub
16. Happy Mondays – 24 Hour Party People
17. Guru ft. Roy Ayers – Take A Look (at Yourself)
18. Bob Marley And The Wailers – Crazy Baldheads
19. Elvis Presley – Always On My Mind
20. The Walkabouts – Solex In A Slipshod Style
*= Thelonious Monk/Bob Marley
Τετάρτη 12 Οκτωβρίου 2005
(Un)Known Pleasures: Best Dressed Chicken In Town
by lkrory21
Dr. Alimantado
"Best Dressed Chicken In Town"(1977)
Ένα απίθανο αλμπουμ με ένα απίθανο εξώφυλλο (βλ. φώτο) από τον τζαμαϊκανό DJ*/παραγωγό Dr. Alimantado (γεν.Winston Thompson) που πρωτοκυκλοφόρησε στα τέλη του 70 και έγινε cult favorite στο punk κοινό της Γηραιάς Αλβιώνας όταν το ανέφερε ως αγαπημένο άλμπουμ του τότε ο πολύς Johnny Rotten των Sex Pistols.
"Best Dressed Chicken In Town"(1977)
Ένα απίθανο αλμπουμ με ένα απίθανο εξώφυλλο (βλ. φώτο) από τον τζαμαϊκανό DJ*/παραγωγό Dr. Alimantado (γεν.Winston Thompson) που πρωτοκυκλοφόρησε στα τέλη του 70 και έγινε cult favorite στο punk κοινό της Γηραιάς Αλβιώνας όταν το ανέφερε ως αγαπημένο άλμπουμ του τότε ο πολύς Johnny Rotten των Sex Pistols.
Ουσιαστικά δεν είναι "κανονικό" άλμπουμ αλλά συλλογή από singles του Tado που κυκλοφόρησαν στην Τζαμάϊκα την περίοδο 1973 - 1976. Ένα απίστευτο μείγμα από reggae/dub με το ιδιόρρυθμο toasting/singing από τον Dr.Alimantado, γερές δόσεις από ψυχεδέλεια, soul και r'n'b (με την 70's έννοια του όρου!), φωνητικά αποσπάσματα από Horace Andy, Gregory Isaacs, κ.α., με τους καλύτερους μουσικούς της ...Ιαμαϊκής (όπως Aggrovators) να συμμετέχουν και όλα αυτά αναμεμειγμένα και "μαγειρευμένα" από τους καλύτερους παραγωγούς του νησιού δηλ. King Tubby, Lee 'Scratch' Perry και Scientisτ!!!
Από το χιουμοριστικό εναρκτήριο ομώνυμο μέχρι το closing track "Tribute To The Duke" - αφιερωμένο στον άλλο διάσημο παραγωγό Duke Reid, το "Best Dressed Chicken In Town" μια από τις καλύτερες παραγωγές της Τζαμάϊκας. Highlights του δίσκου το εξαίσιο roots "Johnny Was A Barber", το... η- εκδίκηση- της- τζίβας "Ι Killed The Barber"(!!!) και το εκπληκτικό call and response "Unicorn Skank" μεταξύ Gr.Isaacs και του ...δόκτορα!
Ένα απαραίτητο αλμπουμ για reggae fans!
Σημείωση: Το άλμπουμ κυκλοφορεί σε διάφορες εκδόσεις από την γνωστή εταιρεία Greensleeves αλλά και άλλες οι οποίες έχουν το ίδιο tracklisting αλλά με διαφορετική σειρά:
Tracklist 1:
01.Best Dressed Chicken in Town
02.Just the Other Day
03.Poison Flour
04.Gimme Mi Gun
05.I Killed the Barber
06.Ital Galore
07.I Am the Greatest Says Muhammed Ali
08.Johnny Was a Baker
09.Tribute to the Duke
10.Unitone Skank
11.Can't Conquer Natty Dreadlocks
12.Ride On
13.Plead I Cause
14.I Shall Fear No Evil
Tracklist 2:
01.Best Dressed Chicken In Town
02.Just The Other Day
03Poison Flour
04.Gimmie Mi Gun
05.I Killed The Barber
06.Unitone Skank
07.Can't Conquer Natty Dreadlocks
08.Ride On
09.Plead I Cause
10.I Shall Fear No Evil
11.Ital Galore
12.I Am The Greatest Says Muhammed Ali
13.Johnny Was A Baker
14.Tribute To The Duke
LINKS:
Biography(Greensleeves)
AMG Review
* = DJ (συνώνυμο: Toaster) στην Τζαμάϊκα αποκαλείται αυτός που μιλάει - "ραπάρει" στα τραγούδια ενώ αυτός που επιλέγει τους δίσκους (δηλ. DJ στην rap / dance σκηνή) ονομάζεται Selector. Δηλαδή DJ / Selector σε αντίθεση με το ανάλογο MC / DJ στην rap / hip hop.
Δευτέρα 10 Οκτωβρίου 2005
Notes From The Digital Underground #3
by lkrory21
WEBBED HANDS RECORDS
http://www.webbedhandrecords.com
Net Label από τις Η.Π.Α. που ξεκίνησε στις αρχές του 2003 από τα αδέλφια Chris και Dan McDill. To logo (όπως και το όνομα) είναι από μια παλιά φωτογραφία αρχαιολογικού ευρήματος - τμημα αγάλματος του Βούδα όπου απείκονίζεται ένα χερι όπου τα δάκτυλα είναι ενωμένα με μεμβράνη(συμβολίζει τη σοφία του Βούδα) αλλά υπάρχει και μια υπόνοια τρόμου τύπυ B-Movies μιας και όπως λέει και στο site αν είχες σήμερα ένα τέτοιο χέρι οι άνθρωμποι θα φοβόντουσαν!
Η Webbed Hands Records είναι μη κερδοσκοπική εταιρεία που έχει διαθέσιμα για ελεύθερο downloading 70 κυκλοφορίες (μέσω του Internet Archive) αλλά τα αδέρφια McDill παίρνουν τα πράγματα πολύ σοβαρά. Δέχονται demos από οποιονδήποτε θέλει να στείλει αλλά για να κυκλοφορηθεί μέσω της Webbed Hands πρέπει να ταιριάζει πραγματικά στο ύφος - κλίμα της εταιρείας αλλά και ο καλλιτέχνης να θέλει πραγματικά να συμμετάσχει. Για την ιστορία αυτή τη στιγμή δεν δέχεται demos μιας και έχει ήδη έτοιμες κυκλοφορίες για τους επόμενους μήνες και δεν θα ξεκινήσει με νέους καλλιτέχνες μέχρι την άνοιξη του 2006.
Το ύφος της εταιρείας κινείται γύρω από την dark ambient / electroacoustic και soundscapes αλλά έχει κυκλοφορήσει και διαφορετικά πράγματα όπως middle eastern electronica, κ.α. Ένα ενδιαφέρον project της W.H. είναι η σειρά "RAIN" όπου διαφοροι καλλιτέχνες της εταιρείας (πολλοί μάλιστα δύο και τρεις versions) έχουν κυκλοφορήσει ambient ηχογραφήσεις διάρκειας ενός CD (συνήθως 1 track CD 74 λεπτών) με σκοπό την ξεκούραση, σκέψη και εν γένει ήσυχες δραστηριότητες. Η W.H. μάλιστα συνιστά να παίζονται σε χαμηλή ένταση μιας και είναι σχεδιασμένα να ακούγονται "περιφερειακά", ως μέρος του περιβάλλοντος και όχι άμεσα.
Φυσικά μια περιήγηση στο site της εταιρειας θα δώσει πολλές περισσότερες πληροφορίες, κατάλογο κυκλοφοριών με το artwork και πολλές πληροφορίες για κάθε μια από αυτές, links και άλλα πολλά. Αν θέλετε κάποιο σημείο εκκίνησης όσον αφορά την μουσική θα σας προτείναμε τα εξής "άλμπουμς":
Various Artists -"Webbed Hand Records presents... The Darkdrone Mix"
(WH050)
Σημείωση: Όλες οι φωτογραφίες είναι από το site της Webbed Hand Records.
http://www.webbedhandrecords.com
Net Label από τις Η.Π.Α. που ξεκίνησε στις αρχές του 2003 από τα αδέλφια Chris και Dan McDill. To logo (όπως και το όνομα) είναι από μια παλιά φωτογραφία αρχαιολογικού ευρήματος - τμημα αγάλματος του Βούδα όπου απείκονίζεται ένα χερι όπου τα δάκτυλα είναι ενωμένα με μεμβράνη(συμβολίζει τη σοφία του Βούδα) αλλά υπάρχει και μια υπόνοια τρόμου τύπυ B-Movies μιας και όπως λέει και στο site αν είχες σήμερα ένα τέτοιο χέρι οι άνθρωμποι θα φοβόντουσαν!
Η Webbed Hands Records είναι μη κερδοσκοπική εταιρεία που έχει διαθέσιμα για ελεύθερο downloading 70 κυκλοφορίες (μέσω του Internet Archive) αλλά τα αδέρφια McDill παίρνουν τα πράγματα πολύ σοβαρά. Δέχονται demos από οποιονδήποτε θέλει να στείλει αλλά για να κυκλοφορηθεί μέσω της Webbed Hands πρέπει να ταιριάζει πραγματικά στο ύφος - κλίμα της εταιρείας αλλά και ο καλλιτέχνης να θέλει πραγματικά να συμμετάσχει. Για την ιστορία αυτή τη στιγμή δεν δέχεται demos μιας και έχει ήδη έτοιμες κυκλοφορίες για τους επόμενους μήνες και δεν θα ξεκινήσει με νέους καλλιτέχνες μέχρι την άνοιξη του 2006.
Το ύφος της εταιρείας κινείται γύρω από την dark ambient / electroacoustic και soundscapes αλλά έχει κυκλοφορήσει και διαφορετικά πράγματα όπως middle eastern electronica, κ.α. Ένα ενδιαφέρον project της W.H. είναι η σειρά "RAIN" όπου διαφοροι καλλιτέχνες της εταιρείας (πολλοί μάλιστα δύο και τρεις versions) έχουν κυκλοφορήσει ambient ηχογραφήσεις διάρκειας ενός CD (συνήθως 1 track CD 74 λεπτών) με σκοπό την ξεκούραση, σκέψη και εν γένει ήσυχες δραστηριότητες. Η W.H. μάλιστα συνιστά να παίζονται σε χαμηλή ένταση μιας και είναι σχεδιασμένα να ακούγονται "περιφερειακά", ως μέρος του περιβάλλοντος και όχι άμεσα.
Φυσικά μια περιήγηση στο site της εταιρειας θα δώσει πολλές περισσότερες πληροφορίες, κατάλογο κυκλοφοριών με το artwork και πολλές πληροφορίες για κάθε μια από αυτές, links και άλλα πολλά. Αν θέλετε κάποιο σημείο εκκίνησης όσον αφορά την μουσική θα σας προτείναμε τα εξής "άλμπουμς":
Various Artists -"Webbed Hand Records presents... The Darkdrone Mix"
(WH050)
Συλλογή που περιλαμβάνει τα κύρια ονόματα όπως Djinnestan, Mystified, Saluki Regicide, Akashic Crow's Nest , κ.α. που κυκλοφορούν από τη W.H. και εμφανίζονται πολλές φορές στις playlists του internet radio DarkDrone Radio. Αρκετά ενδεικτική του μουσικού ύφους της W.H.
Kaazim Zareb - Miraaya
(WH062)
Μια ιδιότυπη μίξη παραδοσιακών Middle Eastern ήχων με electronica και jazz, διανθισμένο με dub πινελιές και βασισμένο κυριώς στον αυτοσχεδιασμό. Ανάψτε τους ναργιλέδες και "αφεθείτε"...
Djinnestan - Rain I
(WH028)
To πρώτο από τα 3 "Rain" που έχει ηχογραφήσει ο Djinnestan και το πιο δημοφιλές. Περιγράφεται στο site ως μια βόλτα στο σκοτεινό, ομιχλώδες δάσος του παραμυθιού.
Σημείωση: Όλες οι φωτογραφίες είναι από το site της Webbed Hand Records.
Πέμπτη 6 Οκτωβρίου 2005
Vienna Calling #1
by lkrory21
Άρτι αφιχθείσα η πρώτη ανταπόκριση από Βιέννη:
Λοιπόν, καλημέρα σε όλους τους (χιλιάδες!!!) αναγνώστες του …blog. Είμαι ήδη μια εβδομάδα εδώ, αρκετός καιρός για να έχω σχηματίσει τις πρώτες εντυπώσεις.
Καταρχήν θα πρέπει να αναφέρω ότι μένω σε μία από τις «χειρότερες» περιοχές της Βιέννης, στην περιοχή γύρω από το γνωστό μεγάλο λούνα παρκ Prater και κατοικείται κυρίως από μετανάστες (αυτό δεν είναι κακό – ίσα ίσα) . Όλη η περιοχή ανήκει στο δεύτερο δημοτικό διαμέρισμα της Βιέννης και είναι γεμάτο από «ροζ» μπαρ και οίκους ανοχής καθώς και εκδιδόμενες γυναίκες στο δρόμο οι οποίες εμφανίζονται μόλις βραδιάσει. Προχτές μάλιστα πέρασαν και εμένα για «εκδιδόμενη» καθώς στεκόμουν έξω από την εστία και ένας καλοβαλμένος αυστριακός σταμάτησε μπροστά μου με το αυτοκίνητο του.
Φυσικά δεν είναι η μόνη υποβαθμισμένη περιοχή στην πρωτεύουσα της Αυστρίας. Τις πρώτες δύο ημέρες της διαμονής μου έμενα σε ένα Youth Hostel στην περιοχή του WestBanhoff (Δυτικός σταθμός τραίνων) επίσης περιοχή κατοικίας μεταναστών αλλά και «κακόφημων» μπαρ όπου οι γυναίκες δουλεύουν μόνο με τα εσώρουχα και κάποιες είναι και στις ...βιτρίνες – ένα θέαμα που μάλλον με έκανε να αγανακτήσω μιας και στην Ελλάδα δεν είμαστε συνηθισμένοι σε τέτοια θεάματα, όλο αυτό το κύκλωμα είναι πιο «κρυμμένο». Εδώ στην Βιέννη υπάρχουν παντού sex shops.
Απ’ την άλλη βέβαια, όπως διαφημιζόταν έντονα χθες και στις οθόνες στους σταθμούς του μετρό, η Βιέννη ανακηρύχθηκε σε πρόσφατη έρευνα ως η δεύτερη καλύτερη μεταξύ 127 πόλεων σε ποιότητα ζωής σε όλα τα επίπεδα. Φυσικά η Βιέννη είναι πανέμορφη ειδικά στο «ιστορικό κέντρο» (όπως ίσως θα ξέρετε) αλλά δεν λείπουν και άσχημες γωνίες και αντιαισθητικά κτίρια – κουτιά. Οι άνθρωποι είναι πολύ φιλικοί και εξυπηρετικοί και οι περισσότεροι μιλούν και τα αγγλικά επαρκώς. Οι νέοι και οι νέες στα Bars είναι επίσης “cool” και φιλικοί.
Το αλκοόλ και ειδικότερα η μπύρα είναι πάμφθηνη (και ρέει άφθονα), το μεγαλύτερο ποσό που έχουμε δώσει είναι 3€ και μιλάμε πάντα για 0,5 λίτρo. Τα προϊόντα στα σούπερ μάρκετ είναι φθηνά κυρίως στα no name brands αλλά και στα «επώνυμα» προϊόντα είναι πολλές φορές φθηνότερα από τα αθηναϊκά s/m. Αυτό που σίγουρα είναι πιο ακριβό είναι τα ενοίκια. Πληρώνω μηνιαίως 335€ για ένα δωμάτιο, η κουζίνα και η τουαλέτα μοιράζεται με άλλον ένα αλλά τουλάχιστον είναι σε ολοκαίνουργια και πολύ καλή εστία. Ακριβούτσικες είναι οι τιμές των εισιτηρίων στα ΜΜΜ όπου το απλό εισιτήριο κοστίζει 1,5€ για αυτό και αρκετοί-ες χρησιμοποιούν ποδήλατα (όχι όμως τόσο μαζικά όσο π.χ. στην Ολλανδία). Το μετρό είναι πολύ πιο παλιό από το αθηναϊκό (και πολύ πιο βρώμικο!) αλλά έχει 6 γραμμές και τα τραίνα περνάνε πιο συχνά. Εκτεταμένο και βολικό είναι και το δίκτυο των τραμ.
Για να πάμε σε κάτι πιο ενδιαφέρον, στα πολιτιστικά υπάρχει μεγάλη κίνηση και προτάσεις για κάθε προτίμηση και γούστο. Επισκέφθηκα το Μουσείο Τεχνολογίας της Βιέννης και σχεδόν εντυπωσιάστηκα! Πολλά εκθέματα για την ενέργεια, τον ηλεκτρισμό και μια περιοδική έκθεση για το «Σχέδιο Marshall» στην Αυστρία με πολλά ντοκουμέντα και προπαγανδιστικό υλικό. Το στήσιμο δε της έκθεσης αυτής μας θύμισε το Μουσείο Μπενάκη στην Πειραιώς, το μόνο ίσως up to date μουσείο στην Ελλάδα. Έπειτα είδα, στο West-Licht μουσείο (όπου κατάφερα να μπω χωρίς να ...πληρώσω μιας και είχε πολύ κόσμο!) μια έκθεση με τις βραβευμένες φωτογραφίες για το 2005 από το World Press. Καταπληκτικές (και πολλές από αυτές shocking!) φωτογραφίες μεταξύ των και μια βραβευμένη σειρά φωτογραφιών στην κατηγορία «Διασκέδαση και Εκδηλώσεις» από το ...Γαλαξίδι(!!!) την Καθαρά Δευτέρα και τα έθιμα του καρναβαλιού.
Πέρα από τα πολλά και ενδιαφέροντα μουσεία που θα δω σταδιακά, αρχίζει σε λίγες η Viennale δηλάδη το φεστιβάλ κινηματογράφου της Βιέννης. Πολλές προβολές, κάποιες από τις οποίες είδαμε και πρόσφατα στην Αθήνα στις Νύχτες Πρεμιέρας όπως το Last Days ή το Transamerica. Ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα φαίνεται και η ρετροσπεκτίβα στο έργο του Andy Warhol με όλες τις ταινίες του.
Όσον αφορά την μουσική και τις συναυλίες υπάρχει επίσης αρκετή κίνηση. Σύντομα θα εμφανιστούν εδώ οι Franz Ferdinand, οι Simple Minds αλλά και η Νανά Μούσχουρη, η Μαρία Φαραντούρη(!!!) και οι ...Rotting Christ(!!!). Το σαββατοκύριακο που μας έρχεται (αλλά και το επόμενο) στο Krems (1 ½ από την Βιέννη) θα πραγματοποιηθεί ένα φεστιβάλ με πειραματική μουσική με ονόματα όπως Ryoji Ikeda, κ.α. αλλά δυστυχώς μας πέφτει λίγο μακριά.
Όσο για την υπόλοιπη διασκέδαση, τα χαζό-clubs (πήγαμε βέβαια δεν λέω!) είναι μάλλον παρόμοια με της Ελλάδας αλλά πιο φτηνά και (φυσικά) χωρίς ελληνική μουσική. Εν γένει όμως όχι κάτι τρομερό εκτός από το Flex όπου γίνονται πιο μεγάλα events αλλά και κάποια μικρότερα clubs αλλά πιο πειραματικά που θα ανακαλύψω σιγά σιγά... Έγραψα αρκετά ήδη, τα υπόλοιπα στην επόμενη αναφορά...
Uma.
Λοιπόν, καλημέρα σε όλους τους (χιλιάδες!!!) αναγνώστες του …blog. Είμαι ήδη μια εβδομάδα εδώ, αρκετός καιρός για να έχω σχηματίσει τις πρώτες εντυπώσεις.
Καταρχήν θα πρέπει να αναφέρω ότι μένω σε μία από τις «χειρότερες» περιοχές της Βιέννης, στην περιοχή γύρω από το γνωστό μεγάλο λούνα παρκ Prater και κατοικείται κυρίως από μετανάστες (αυτό δεν είναι κακό – ίσα ίσα) . Όλη η περιοχή ανήκει στο δεύτερο δημοτικό διαμέρισμα της Βιέννης και είναι γεμάτο από «ροζ» μπαρ και οίκους ανοχής καθώς και εκδιδόμενες γυναίκες στο δρόμο οι οποίες εμφανίζονται μόλις βραδιάσει. Προχτές μάλιστα πέρασαν και εμένα για «εκδιδόμενη» καθώς στεκόμουν έξω από την εστία και ένας καλοβαλμένος αυστριακός σταμάτησε μπροστά μου με το αυτοκίνητο του.
Φυσικά δεν είναι η μόνη υποβαθμισμένη περιοχή στην πρωτεύουσα της Αυστρίας. Τις πρώτες δύο ημέρες της διαμονής μου έμενα σε ένα Youth Hostel στην περιοχή του WestBanhoff (Δυτικός σταθμός τραίνων) επίσης περιοχή κατοικίας μεταναστών αλλά και «κακόφημων» μπαρ όπου οι γυναίκες δουλεύουν μόνο με τα εσώρουχα και κάποιες είναι και στις ...βιτρίνες – ένα θέαμα που μάλλον με έκανε να αγανακτήσω μιας και στην Ελλάδα δεν είμαστε συνηθισμένοι σε τέτοια θεάματα, όλο αυτό το κύκλωμα είναι πιο «κρυμμένο». Εδώ στην Βιέννη υπάρχουν παντού sex shops.
Απ’ την άλλη βέβαια, όπως διαφημιζόταν έντονα χθες και στις οθόνες στους σταθμούς του μετρό, η Βιέννη ανακηρύχθηκε σε πρόσφατη έρευνα ως η δεύτερη καλύτερη μεταξύ 127 πόλεων σε ποιότητα ζωής σε όλα τα επίπεδα. Φυσικά η Βιέννη είναι πανέμορφη ειδικά στο «ιστορικό κέντρο» (όπως ίσως θα ξέρετε) αλλά δεν λείπουν και άσχημες γωνίες και αντιαισθητικά κτίρια – κουτιά. Οι άνθρωποι είναι πολύ φιλικοί και εξυπηρετικοί και οι περισσότεροι μιλούν και τα αγγλικά επαρκώς. Οι νέοι και οι νέες στα Bars είναι επίσης “cool” και φιλικοί.
Το αλκοόλ και ειδικότερα η μπύρα είναι πάμφθηνη (και ρέει άφθονα), το μεγαλύτερο ποσό που έχουμε δώσει είναι 3€ και μιλάμε πάντα για 0,5 λίτρo. Τα προϊόντα στα σούπερ μάρκετ είναι φθηνά κυρίως στα no name brands αλλά και στα «επώνυμα» προϊόντα είναι πολλές φορές φθηνότερα από τα αθηναϊκά s/m. Αυτό που σίγουρα είναι πιο ακριβό είναι τα ενοίκια. Πληρώνω μηνιαίως 335€ για ένα δωμάτιο, η κουζίνα και η τουαλέτα μοιράζεται με άλλον ένα αλλά τουλάχιστον είναι σε ολοκαίνουργια και πολύ καλή εστία. Ακριβούτσικες είναι οι τιμές των εισιτηρίων στα ΜΜΜ όπου το απλό εισιτήριο κοστίζει 1,5€ για αυτό και αρκετοί-ες χρησιμοποιούν ποδήλατα (όχι όμως τόσο μαζικά όσο π.χ. στην Ολλανδία). Το μετρό είναι πολύ πιο παλιό από το αθηναϊκό (και πολύ πιο βρώμικο!) αλλά έχει 6 γραμμές και τα τραίνα περνάνε πιο συχνά. Εκτεταμένο και βολικό είναι και το δίκτυο των τραμ.
Για να πάμε σε κάτι πιο ενδιαφέρον, στα πολιτιστικά υπάρχει μεγάλη κίνηση και προτάσεις για κάθε προτίμηση και γούστο. Επισκέφθηκα το Μουσείο Τεχνολογίας της Βιέννης και σχεδόν εντυπωσιάστηκα! Πολλά εκθέματα για την ενέργεια, τον ηλεκτρισμό και μια περιοδική έκθεση για το «Σχέδιο Marshall» στην Αυστρία με πολλά ντοκουμέντα και προπαγανδιστικό υλικό. Το στήσιμο δε της έκθεσης αυτής μας θύμισε το Μουσείο Μπενάκη στην Πειραιώς, το μόνο ίσως up to date μουσείο στην Ελλάδα. Έπειτα είδα, στο West-Licht μουσείο (όπου κατάφερα να μπω χωρίς να ...πληρώσω μιας και είχε πολύ κόσμο!) μια έκθεση με τις βραβευμένες φωτογραφίες για το 2005 από το World Press. Καταπληκτικές (και πολλές από αυτές shocking!) φωτογραφίες μεταξύ των και μια βραβευμένη σειρά φωτογραφιών στην κατηγορία «Διασκέδαση και Εκδηλώσεις» από το ...Γαλαξίδι(!!!) την Καθαρά Δευτέρα και τα έθιμα του καρναβαλιού.
Πέρα από τα πολλά και ενδιαφέροντα μουσεία που θα δω σταδιακά, αρχίζει σε λίγες η Viennale δηλάδη το φεστιβάλ κινηματογράφου της Βιέννης. Πολλές προβολές, κάποιες από τις οποίες είδαμε και πρόσφατα στην Αθήνα στις Νύχτες Πρεμιέρας όπως το Last Days ή το Transamerica. Ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα φαίνεται και η ρετροσπεκτίβα στο έργο του Andy Warhol με όλες τις ταινίες του.
Όσον αφορά την μουσική και τις συναυλίες υπάρχει επίσης αρκετή κίνηση. Σύντομα θα εμφανιστούν εδώ οι Franz Ferdinand, οι Simple Minds αλλά και η Νανά Μούσχουρη, η Μαρία Φαραντούρη(!!!) και οι ...Rotting Christ(!!!). Το σαββατοκύριακο που μας έρχεται (αλλά και το επόμενο) στο Krems (1 ½ από την Βιέννη) θα πραγματοποιηθεί ένα φεστιβάλ με πειραματική μουσική με ονόματα όπως Ryoji Ikeda, κ.α. αλλά δυστυχώς μας πέφτει λίγο μακριά.
Όσο για την υπόλοιπη διασκέδαση, τα χαζό-clubs (πήγαμε βέβαια δεν λέω!) είναι μάλλον παρόμοια με της Ελλάδας αλλά πιο φτηνά και (φυσικά) χωρίς ελληνική μουσική. Εν γένει όμως όχι κάτι τρομερό εκτός από το Flex όπου γίνονται πιο μεγάλα events αλλά και κάποια μικρότερα clubs αλλά πιο πειραματικά που θα ανακαλύψω σιγά σιγά... Έγραψα αρκετά ήδη, τα υπόλοιπα στην επόμενη αναφορά...
Uma.
Τρίτη 4 Οκτωβρίου 2005
A little bit of this a little bit of that
by lkrory21
Τελικά βρεθήκαμε και την τρίτη ημέρα του φεστιβάλ της Νεολαίας ΣΥΝ (ούτε ο ...Αλαβάνος δεν πρέπει να πήγε και τις τρεις ημέρες!!!). Οι Mode Plagal όπως πάντα σούπερ στα live τους αν και το προχθεσινό έκλινε λίγο πιο πολύ στο fusion. H Natacha Atlas αποδείχθηκε φωνάρα στο live αλλά οι "αραβικό - r'n'b" ενορχηστρώσεις των τραγουδιών της δεν μας άρεσαν ιδιαίτερα ούτε επίσης και το γεγονός ότι όλα τα όργανα πλην μπάσσου και ντραμς τα έπαιζε στο synth ένας συμπαθητικός κυριούλης που έμοιαζε ολίγον με ...λογιστή.
Νέο άλμπουμ μετά από πολύ καιρό από την καλύτερη ίσως βρεττανική εταιρεία reggae/dub επανεκδόσεων Blood And Fire. Willi Williams - Messenger Man, κλασσικό 70's roots το οποίο ήταν εκτός κυκλοφορίας εδώ και πολλά χρόνια, επανεκδίδεται με 8 επιπλέον dubs! Εννοείται ότι συμμετέχουν top μουσικοί από Τζαμάικα όπως Jackie Mittoo (δείτε εδώ ενα αφιέρωμα από τον φίλο VJay), Tony Chin, κ.α.. Αν δεν ξέρετε ποιος είναι ο Willi Williams, είναι αυτός που έχει γράψει το υπερκλασσικό "Armagideon Times", του οποίου η πιο γνωστή εκτέλεση είναι από τους The Clash (ουφ! Πάλι αυτοί!). Στη γνωστή φυσικά ποιότητα επανεκδόσεων της B&F με εκπληκτικό ήχο, εκτεταμένα liner notes, κλπ. Αν επισκεφτείτε το site της B&F, θα δείτε ότι εκτός από το υπάρχουν δεκάδες τίτλοι σε σούπερ προσφορά (4.25 λίρες Αγγλίας δηλ 6,2 έουρος!!!!) έχει ρίξει τις τιμές και σε όλα τα υπόλοιπα άλμπουμ κατά 20%! Καλή ευκαιρία για καλή reggae/dub!
Πήραμε το νέο - ανανεώμενο και αρκετά ακριβότερο "θέλω να γίνω Uncut στη θέση του Uncut" Sonik. Δεν είναι και άσχημο πάντως. Έχει και αφιέρωμα στα mp3 blogs!
Ένα πολύ καλό αρθράκι εδώ για όσους ασχολούνται με την ψηφιακή φωτογραφία κάπως πιο "βαθειά" και όχι ως απλό χόμπυ. Ασχολέιται με τις ασυμβατότητες του 'Raw' format από εταιρεία σε εταιρεία και δίνει απλά, έξυπνα tips για να τις ξεπεράσετε.
Σύντομα περιμένουμε την πρώτη ανταπόκριση από την πρωτεύουσα της πρώην Αυστροουγγρικής αυτοκρατορίας... δηλ την Βίεννη. Ατμόσφαιρα της πόλης, μουσική και συναυλίες, εκθέσεις και τέχνη, κινηματογράφος, κοινωνικά, πολιτικά, γαμοι, κηδείες (Ok! πλάκα κάνουμε) και άλλα πολλά και ενδιαφέροντα θα μεταδίδονται από ένα μικρό σπίτι κοντά στο μεγάλο λουνα-πάρκ στο Πράττερ σε (ά)τακτα (όπως όλα τα υπόλοιπα αφιερώματα εδώ) χρονικά διαστήματα.... Αναμένουμε με ενδιαφέρον!
Ε τώρα, θα με περάσετε για ..."ΣΥΝ - ασπισμένο" αλλά δείτε εδώ απόσπασμα από την ομιλία του Αλαβάνου την Κυριακή στο φεστιβαλ (όχι δεν την άκουσα εκεί, την διάβασα στο Internet και όχι δεν είμαι αυτός δεξιά στο πλάνο με την κόκκινη σημαία!!):
"Ξέρουμε ότι οι νέοι της εποχής της ανεργίας νοιώθουν γκρίζα όπως ένοιωσαν οι συνομήλικοί τους στη Μ. Βρετανία. Όπως το τραγούδησαν οι Smiths: "Everyday is like Sunday/ Everyday is silent and gray(!)" *. Oπως το έχει τραγουδήσει εδώ ο Αγγελάκας: "Μας περιμένουν άδειες μέρες, σφραγισμένοι ουρανοί"(!!).
Νοιώθουν πως ζουν σε πόλεις φαντάσματα, χωρίς απασχόληση και προοπτική όπως το τραγούδησαν οι Specials: "This town is coming like a ghost town/ no jobs to be found in this country/ can't go on no more"(!!!).
Έχουμε δει τη γενιά που δημιούργησε η Θάτσερ και ο Μπλερ σε όλη τελικά την Ευρώπη να ζει με ανεργία, αποδιαρθρωμένη παιδεία, κοινωνική βία. Μια γενιά που δεν βγαίνει εύκολα στους δρόμους. Δεν φωνάζει όπως πριν. Δεν πιστεύει στο "Imagine" του Lennon. Κλείνεται εύκολα στα σκοτεινά δωμάτια. Επιλέγει την απομόνωση.
Ο στίχος όμως που ακούει, από το punk(!!!!) και το new wave(!!!!) μέχρι τα σημερινά ρεύματα, είναι συχνά πολιτικός. Κατακρίνει αμείλικτα το κατεστημένο, χωρίς μάλιστα τη δική μας ξύλινη γλώσσα.
Και λίγο πιο κάτω:
...Έχουν τραγουδήσει μαζί με τους Stranglers: "Whatever happened to the heroes? / No more heroes anymore"(!!!)...
Και λίγο πιο κάτω:
...τότε ο κόσμος που δημιουργείται από τα όνειρα των χιλιάδων κοριτσιών και αγοριών που χθες ακούγανε τους Chumbawamba -(θα ήθελα να είχα ακούσει την προφορά!)- είναι ένας άλλος κόσμος...
Μας βγήκε rocker o Αλαβάνος! (τρίτη αναφορά στο ίδιο post! - δεν πάμε καλά!) Ολόκληρη η ομιλία εδώ.
Αυτά προς το παρόν...
*= Εδώ ο "πρόεδρος" κάνει ένα λαθάκι! Το "Everyday Is Like Sunday" είναι από την σόλο καριέρα του Morrissey και όχι από τους The Smiths.
Νέο άλμπουμ μετά από πολύ καιρό από την καλύτερη ίσως βρεττανική εταιρεία reggae/dub επανεκδόσεων Blood And Fire. Willi Williams - Messenger Man, κλασσικό 70's roots το οποίο ήταν εκτός κυκλοφορίας εδώ και πολλά χρόνια, επανεκδίδεται με 8 επιπλέον dubs! Εννοείται ότι συμμετέχουν top μουσικοί από Τζαμάικα όπως Jackie Mittoo (δείτε εδώ ενα αφιέρωμα από τον φίλο VJay), Tony Chin, κ.α.. Αν δεν ξέρετε ποιος είναι ο Willi Williams, είναι αυτός που έχει γράψει το υπερκλασσικό "Armagideon Times", του οποίου η πιο γνωστή εκτέλεση είναι από τους The Clash (ουφ! Πάλι αυτοί!). Στη γνωστή φυσικά ποιότητα επανεκδόσεων της B&F με εκπληκτικό ήχο, εκτεταμένα liner notes, κλπ. Αν επισκεφτείτε το site της B&F, θα δείτε ότι εκτός από το υπάρχουν δεκάδες τίτλοι σε σούπερ προσφορά (4.25 λίρες Αγγλίας δηλ 6,2 έουρος!!!!) έχει ρίξει τις τιμές και σε όλα τα υπόλοιπα άλμπουμ κατά 20%! Καλή ευκαιρία για καλή reggae/dub!
Πήραμε το νέο - ανανεώμενο και αρκετά ακριβότερο "θέλω να γίνω Uncut στη θέση του Uncut" Sonik. Δεν είναι και άσχημο πάντως. Έχει και αφιέρωμα στα mp3 blogs!
Ένα πολύ καλό αρθράκι εδώ για όσους ασχολούνται με την ψηφιακή φωτογραφία κάπως πιο "βαθειά" και όχι ως απλό χόμπυ. Ασχολέιται με τις ασυμβατότητες του 'Raw' format από εταιρεία σε εταιρεία και δίνει απλά, έξυπνα tips για να τις ξεπεράσετε.
Σύντομα περιμένουμε την πρώτη ανταπόκριση από την πρωτεύουσα της πρώην Αυστροουγγρικής αυτοκρατορίας... δηλ την Βίεννη. Ατμόσφαιρα της πόλης, μουσική και συναυλίες, εκθέσεις και τέχνη, κινηματογράφος, κοινωνικά, πολιτικά, γαμοι, κηδείες (Ok! πλάκα κάνουμε) και άλλα πολλά και ενδιαφέροντα θα μεταδίδονται από ένα μικρό σπίτι κοντά στο μεγάλο λουνα-πάρκ στο Πράττερ σε (ά)τακτα (όπως όλα τα υπόλοιπα αφιερώματα εδώ) χρονικά διαστήματα.... Αναμένουμε με ενδιαφέρον!
Ε τώρα, θα με περάσετε για ..."ΣΥΝ - ασπισμένο" αλλά δείτε εδώ απόσπασμα από την ομιλία του Αλαβάνου την Κυριακή στο φεστιβαλ (όχι δεν την άκουσα εκεί, την διάβασα στο Internet και όχι δεν είμαι αυτός δεξιά στο πλάνο με την κόκκινη σημαία!!):
"Ξέρουμε ότι οι νέοι της εποχής της ανεργίας νοιώθουν γκρίζα όπως ένοιωσαν οι συνομήλικοί τους στη Μ. Βρετανία. Όπως το τραγούδησαν οι Smiths: "Everyday is like Sunday/ Everyday is silent and gray(!)" *. Oπως το έχει τραγουδήσει εδώ ο Αγγελάκας: "Μας περιμένουν άδειες μέρες, σφραγισμένοι ουρανοί"(!!).
Νοιώθουν πως ζουν σε πόλεις φαντάσματα, χωρίς απασχόληση και προοπτική όπως το τραγούδησαν οι Specials: "This town is coming like a ghost town/ no jobs to be found in this country/ can't go on no more"(!!!).
Έχουμε δει τη γενιά που δημιούργησε η Θάτσερ και ο Μπλερ σε όλη τελικά την Ευρώπη να ζει με ανεργία, αποδιαρθρωμένη παιδεία, κοινωνική βία. Μια γενιά που δεν βγαίνει εύκολα στους δρόμους. Δεν φωνάζει όπως πριν. Δεν πιστεύει στο "Imagine" του Lennon. Κλείνεται εύκολα στα σκοτεινά δωμάτια. Επιλέγει την απομόνωση.
Ο στίχος όμως που ακούει, από το punk(!!!!) και το new wave(!!!!) μέχρι τα σημερινά ρεύματα, είναι συχνά πολιτικός. Κατακρίνει αμείλικτα το κατεστημένο, χωρίς μάλιστα τη δική μας ξύλινη γλώσσα.
Και λίγο πιο κάτω:
...Έχουν τραγουδήσει μαζί με τους Stranglers: "Whatever happened to the heroes? / No more heroes anymore"(!!!)...
Και λίγο πιο κάτω:
...τότε ο κόσμος που δημιουργείται από τα όνειρα των χιλιάδων κοριτσιών και αγοριών που χθες ακούγανε τους Chumbawamba -(θα ήθελα να είχα ακούσει την προφορά!)- είναι ένας άλλος κόσμος...
Μας βγήκε rocker o Αλαβάνος! (τρίτη αναφορά στο ίδιο post! - δεν πάμε καλά!) Ολόκληρη η ομιλία εδώ.
Αυτά προς το παρόν...
*= Εδώ ο "πρόεδρος" κάνει ένα λαθάκι! Το "Everyday Is Like Sunday" είναι από την σόλο καριέρα του Morrissey και όχι από τους The Smiths.
Κυριακή 2 Οκτωβρίου 2005
(Wanted Dead Or A)Live: Φεστιβάλ Νεολαίας ΣΥΝ
by lkrory21
Παρασκευή 30/9 Γ.Αγγελάκας/Ν.Βελιώτης, Mogwai, Χειμερινοί Κολυμβητές
Σάββατο 1/10 ΡΟΔΕΣ, Chumbawamba, Los De Abajos.
Βρεθήκαμε λοιπόν στην Πλ.Πρωτομαγιάς όπου πραγματοποιήθηκε το φεστιβάλ της Νεολαίας του ΣΥΝ καθώς οι προγραμματισμένες συναυλίες φαινόντουσαν και αποδείχθηκαν καλές. Το τοπίο γύρω παρόμοιο με πέρυσι. Stands με διάφορα πολιτικά θέματα, σημαίες, μέλη της νεολαίας που μοιράζανε φυλλάδια, πάνελς με διάφορα θέματα συζήτησης, περίπτερα με κουζίνες μεταναστών και γενικά ότι θα περίμενε κανείς από ένα αξιοπρεπές φεστιβάλ αριστερής νεολαίας.
Την Παρασκευή που φτάσαμε δεν είχε και πολύ κόσμο, βλέπετε δεν βοηθούσε και η βροχή. Παρ' όλα αυτά κατά τις 10:30 στην πολύ όμορφη οβάλ κεντρική σκηνή εμφανίζονται οι Γ.Αγγελάκας και Ν.Βελιώτης. Πρέπει να πούμε εδώ ότι δεν είχαμε ακούσει καν τον πρώτο προσωπικό δίσκο τους ούτε τους είχαμε ξαναδεί σε συναυλία. Κάτι οι διθυραμβικές κριτικές, κάτι το παρελθόν και των δύο, μας είχαν φέρει στο νου την λαϊκή ρήση "Όπου ακούς πολλά κεράσια, κράτα και μικρό καλάθι". Ευτυχώς το show τους με την ιδιότυπη "πειραγμένη" μουσική δωματίου δούλεψε όμορφα. Πολλά έγχορδα, ένα διακριτικό αλλά εμφανές "ηλεκτρονικό χαλί" και η χαρακτηριστική φωνή του Αγγελάκα μας έπεισαν και δούλεψαν καλά επί σκηνής αλλά δεν νομίζω ότι υπάρχει άνθρωπος που τον βλέπει και δεν του έρχονται στο μυαλό σκηνές από Λυκαβηττούς και το παλαί ποτέ Ρόδον με τον Αγγελάκα να χτυπιέται και εκατοντάδες (ή και χιλιάδες!) έφηβοι (κάθε ηλικιάς) να τραγουδούν εν χορώ "Ω Είναι Ωραία Στον Παράδεισο".
Ενδιάμεσα, πεταχτήκαμε για λίγο και ως την "Ρεμπέτικη Σκηνή" όπου εμφανίζονταν οι Χειμερινοί Κολυμβητές του Αργύρη Μπακιρτζή. Σέ ένα χώρο και συγκυρία που δούλευαν σαφώς υπέρ τους και πολύ πιο ταιριαστά από το αλήστου μνήμης G.Fest, έδωσαν το χαρακτηριστικό σετ τους με τα πολλά λογύδρια του Μπακιρτζή και τα ιδιότυπα τραγούδια τους. Εκεί ακούσαμε φυσικά και το καλύτερο και πιο αστείο δίστιχο του διημέρου:
"Της μοίρας ήτανε γραφτό μια νύχτα να κατεβ'
Στα κρύα βουνά του Κόσσοβου τ' αεροπλάνο Στέλθ"
Πίσω στην κεντρική και κατά τις 11:30μμ,εμφανίζονται οι ήρωες της σκηνής του post rock Mogwai. Με ένα απλό χαιρετισμό ("Hello Comrades!!!") ξεκίνησε ένα μπαράζ κιθαριστικών ακκόρντων και μελωδιών, feedback και θορύβου που μας καθήλωσε κυριολεκτικά. Σε μάλλον καλύτερα κέφια από την προηγούμενη εμφανισή τους στο Rockwave (Μεταξύ B.M.R.C. και Pixies) για μία ώρα και γέμισαν το χώρο με τις post rock κιθάριστικές μανιέρες τους που άλλοτε μας χαίδευαν μελωδικά τα αυτιά και άλλοτε χτίζανε τείχη από θόρυβο. Κλείσανε με το "Mogwai Fear Satan" μετονομασμένο ταιριαστά για την περίσταση σε "Mogwai Fear Capitalism".
Σάββατο τώρα και ο καιρός πάλι μουντός και οι ουρανοί έτοιμοι να ανοίξουν(ευτυχώς δεν συνέβει τελικά) αλλά ο κόσμος αισθητά περισσότερος από χθες. Στη σκηνή εμφανίζονται οι Ρόδες. Τους είχαμε ξαναδεί στο Synch 2.0 στο Λαύριο και η άποψη μας δεν άλλαξε δραματικά. Καλή μπάντα, κάποιες ενδιαφέρουσες ιδέες αλλά εν γένει αδιάφοροι.
Στη συνέχεια εμφανίζονται οι Chumbawamba. Αν και έχουν εμφανιστεί και άλλες φορές (μερικές ήταν και επεισοδιακές!) στην Αθήνα δεν είχαμε την τύχη να τους δούμε live. Με ένα ακουστικό αλλά πολύ ενδιαφέρον κατα τη γνώμη μας, δεν άρεσαν ιδιαίτερα στο κοινό που μάλλον περίμενε άλλα. Ακουστικές και a capella(!!) εκτελέσεις σε τραγούδια όπως τα "Timebomb" (από το κλασσικό "Anarchy"), "On eBay" , "Jacob's Ladder", "BankRobber" (των Τhe CLASH), to γνωστό ιταλικό επαναστατικό τραγούδι "Bella Ciao" με αγγλικούς στίχους και αφιερωμένο στην μνήμη του Carlos Jiulanni και άλλα. Εμείς το βρήκαμε ιδαίτερα ωραίο το ακουστικό / α καπέλλα σετ των Άγγλων αλλά η πλειοψηφία του κοινού μάλλον βαρέθηκε...
...όποτε οι Los De Abajo από το Μεξικό και το ska - Rock En Espagnol τους είχαν μάλλον εύκολη δουλειά. Με 10 άτομα επι σκηνής (πνευστά, ακκορντεον, κιθάρες, κλπ) μας φιλοδώρησαν με πάνω από δύο ώρες ένα μείγμα ska, latin, rock, reggae, κλπ στα ισπανικά και μετέτρεψαν την Πλατεία Πρωτομαγιάς σε κάποια πλατεία στο Μexico City. Σε μεγάλα κέφια (ειδικά ο τραγουδιστής με την τεράστια καπελλαδούρα!!!) έστησαν ένα πάρτυ από τα λίγα. Τραγούδια και στίχοι δεν έχουν σημασία (μιας και στην δισκογραφία δεν έχουμε εντρυφήσει ενώ και τα ισπανικά μας είναι λίγο ...ντεφορμέ αυτόν το καιρό!), οι ήχοι τους ξεσήκωσαν τον κόσμο ενώ λίγο ακόμα και θα χόρευαν τα ...περίπτερα! Και μιας και μας τον έφεραν (φυσικά) στο μυαλό, πότε θα ξανάρθει από τα μέρη μας ο κοντοπίθαρος γαλλοϊσπανός να χορέψουμε λίγο ακόμη?
Σήμερα το βράδυ εμφανίζονται οι Mode Plagal με το δυνατό μιξ παραδοσιακής μουσικής /Jazz (όλα τα λεφτά στα live!) και η φωνάρα Natacha Atlas (η οποία είχε φάει κουτάκια από κάτι δίποδα ζώα σε ένα παλιό Rockwave), ελπίζουμε να βρεθούμε πάλι!!
(πλάκα - πλάκα ούτε τα μέλη του ΣΥΝ δεν θα έχουν πάει και τις τρεις μέρες!!!)
Αυτά προς το παρόν...
Σάββατο 1/10 ΡΟΔΕΣ, Chumbawamba, Los De Abajos.
Βρεθήκαμε λοιπόν στην Πλ.Πρωτομαγιάς όπου πραγματοποιήθηκε το φεστιβάλ της Νεολαίας του ΣΥΝ καθώς οι προγραμματισμένες συναυλίες φαινόντουσαν και αποδείχθηκαν καλές. Το τοπίο γύρω παρόμοιο με πέρυσι. Stands με διάφορα πολιτικά θέματα, σημαίες, μέλη της νεολαίας που μοιράζανε φυλλάδια, πάνελς με διάφορα θέματα συζήτησης, περίπτερα με κουζίνες μεταναστών και γενικά ότι θα περίμενε κανείς από ένα αξιοπρεπές φεστιβάλ αριστερής νεολαίας.
Την Παρασκευή που φτάσαμε δεν είχε και πολύ κόσμο, βλέπετε δεν βοηθούσε και η βροχή. Παρ' όλα αυτά κατά τις 10:30 στην πολύ όμορφη οβάλ κεντρική σκηνή εμφανίζονται οι Γ.Αγγελάκας και Ν.Βελιώτης. Πρέπει να πούμε εδώ ότι δεν είχαμε ακούσει καν τον πρώτο προσωπικό δίσκο τους ούτε τους είχαμε ξαναδεί σε συναυλία. Κάτι οι διθυραμβικές κριτικές, κάτι το παρελθόν και των δύο, μας είχαν φέρει στο νου την λαϊκή ρήση "Όπου ακούς πολλά κεράσια, κράτα και μικρό καλάθι". Ευτυχώς το show τους με την ιδιότυπη "πειραγμένη" μουσική δωματίου δούλεψε όμορφα. Πολλά έγχορδα, ένα διακριτικό αλλά εμφανές "ηλεκτρονικό χαλί" και η χαρακτηριστική φωνή του Αγγελάκα μας έπεισαν και δούλεψαν καλά επί σκηνής αλλά δεν νομίζω ότι υπάρχει άνθρωπος που τον βλέπει και δεν του έρχονται στο μυαλό σκηνές από Λυκαβηττούς και το παλαί ποτέ Ρόδον με τον Αγγελάκα να χτυπιέται και εκατοντάδες (ή και χιλιάδες!) έφηβοι (κάθε ηλικιάς) να τραγουδούν εν χορώ "Ω Είναι Ωραία Στον Παράδεισο".
Ενδιάμεσα, πεταχτήκαμε για λίγο και ως την "Ρεμπέτικη Σκηνή" όπου εμφανίζονταν οι Χειμερινοί Κολυμβητές του Αργύρη Μπακιρτζή. Σέ ένα χώρο και συγκυρία που δούλευαν σαφώς υπέρ τους και πολύ πιο ταιριαστά από το αλήστου μνήμης G.Fest, έδωσαν το χαρακτηριστικό σετ τους με τα πολλά λογύδρια του Μπακιρτζή και τα ιδιότυπα τραγούδια τους. Εκεί ακούσαμε φυσικά και το καλύτερο και πιο αστείο δίστιχο του διημέρου:
"Της μοίρας ήτανε γραφτό μια νύχτα να κατεβ'
Στα κρύα βουνά του Κόσσοβου τ' αεροπλάνο Στέλθ"
Πίσω στην κεντρική και κατά τις 11:30μμ,εμφανίζονται οι ήρωες της σκηνής του post rock Mogwai. Με ένα απλό χαιρετισμό ("Hello Comrades!!!") ξεκίνησε ένα μπαράζ κιθαριστικών ακκόρντων και μελωδιών, feedback και θορύβου που μας καθήλωσε κυριολεκτικά. Σε μάλλον καλύτερα κέφια από την προηγούμενη εμφανισή τους στο Rockwave (Μεταξύ B.M.R.C. και Pixies) για μία ώρα και γέμισαν το χώρο με τις post rock κιθάριστικές μανιέρες τους που άλλοτε μας χαίδευαν μελωδικά τα αυτιά και άλλοτε χτίζανε τείχη από θόρυβο. Κλείσανε με το "Mogwai Fear Satan" μετονομασμένο ταιριαστά για την περίσταση σε "Mogwai Fear Capitalism".
Σάββατο τώρα και ο καιρός πάλι μουντός και οι ουρανοί έτοιμοι να ανοίξουν(ευτυχώς δεν συνέβει τελικά) αλλά ο κόσμος αισθητά περισσότερος από χθες. Στη σκηνή εμφανίζονται οι Ρόδες. Τους είχαμε ξαναδεί στο Synch 2.0 στο Λαύριο και η άποψη μας δεν άλλαξε δραματικά. Καλή μπάντα, κάποιες ενδιαφέρουσες ιδέες αλλά εν γένει αδιάφοροι.
Στη συνέχεια εμφανίζονται οι Chumbawamba. Αν και έχουν εμφανιστεί και άλλες φορές (μερικές ήταν και επεισοδιακές!) στην Αθήνα δεν είχαμε την τύχη να τους δούμε live. Με ένα ακουστικό αλλά πολύ ενδιαφέρον κατα τη γνώμη μας, δεν άρεσαν ιδιαίτερα στο κοινό που μάλλον περίμενε άλλα. Ακουστικές και a capella(!!) εκτελέσεις σε τραγούδια όπως τα "Timebomb" (από το κλασσικό "Anarchy"), "On eBay" , "Jacob's Ladder", "BankRobber" (των Τhe CLASH), to γνωστό ιταλικό επαναστατικό τραγούδι "Bella Ciao" με αγγλικούς στίχους και αφιερωμένο στην μνήμη του Carlos Jiulanni και άλλα. Εμείς το βρήκαμε ιδαίτερα ωραίο το ακουστικό / α καπέλλα σετ των Άγγλων αλλά η πλειοψηφία του κοινού μάλλον βαρέθηκε...
...όποτε οι Los De Abajo από το Μεξικό και το ska - Rock En Espagnol τους είχαν μάλλον εύκολη δουλειά. Με 10 άτομα επι σκηνής (πνευστά, ακκορντεον, κιθάρες, κλπ) μας φιλοδώρησαν με πάνω από δύο ώρες ένα μείγμα ska, latin, rock, reggae, κλπ στα ισπανικά και μετέτρεψαν την Πλατεία Πρωτομαγιάς σε κάποια πλατεία στο Μexico City. Σε μεγάλα κέφια (ειδικά ο τραγουδιστής με την τεράστια καπελλαδούρα!!!) έστησαν ένα πάρτυ από τα λίγα. Τραγούδια και στίχοι δεν έχουν σημασία (μιας και στην δισκογραφία δεν έχουμε εντρυφήσει ενώ και τα ισπανικά μας είναι λίγο ...ντεφορμέ αυτόν το καιρό!), οι ήχοι τους ξεσήκωσαν τον κόσμο ενώ λίγο ακόμα και θα χόρευαν τα ...περίπτερα! Και μιας και μας τον έφεραν (φυσικά) στο μυαλό, πότε θα ξανάρθει από τα μέρη μας ο κοντοπίθαρος γαλλοϊσπανός να χορέψουμε λίγο ακόμη?
Σήμερα το βράδυ εμφανίζονται οι Mode Plagal με το δυνατό μιξ παραδοσιακής μουσικής /Jazz (όλα τα λεφτά στα live!) και η φωνάρα Natacha Atlas (η οποία είχε φάει κουτάκια από κάτι δίποδα ζώα σε ένα παλιό Rockwave), ελπίζουμε να βρεθούμε πάλι!!
(πλάκα - πλάκα ούτε τα μέλη του ΣΥΝ δεν θα έχουν πάει και τις τρεις μέρες!!!)
Αυτά προς το παρόν...
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
.