Vienna Calling #2

Ήρθε και η δεύτερη (και μακροσκελέστατη) ανταπόκριση από Βιέννη:

Γειά σε όλους στο... Ελλάδα και πολλά φιλιά στους «γνωστούς-άγνωστους» και ειδικά αυτούς που άφησαν comments. Είμαστε εδώ για να σας δώσουμε άλλη μια γεύση από Βιέννη. Ας τα πάρουμε όμως με την σειρα...

ΕΙΔΑ:
Στην «Ρετροσπεκτίβα στον Andy Warhol» (που λέγαμε στο πρώτο “Vienna Calling”) είδαμε σε μια μικρή αλλά καλαίσθητη αίθουσα του Film Museum στη Βιέννη, δύο πειραματικές μισάωρες ταινιές του, τις “Outer and Inner Space” και “Velvet Underground”.

Το πρώτο είναι κάτι σαν πορτραίτο στην μούσα του A.Warhol Edie Sedgwick. To έργο κάνει εκτεταμένη χρήση της τεχνικής split screen χρησιμοποιώντας όμως στις λήψεις και οθόνες τηλεόρασης από πίσω (συνολικά 4 οθόνες!!). Δυστυχώς ο ήχος ήταν από κακός έως ανύπαρκτος ενώ σε πολλά σημεία ακατάληπτος μιας και περιπλέκονται οι διηγήσεις από τις τέσσερις οθόνες.

Εξίσου πειραματικό και το “Velvet Underground” που, μη σας ξεγελά ο τίτλος, δεν είχε καθόλου μουσική παρά για μισή ώρα δείχνει τους VU σε ένα παρακμιακό «προβάδικο» να τρώνε, να δένουν ένα μέλος με καλώδια και βασικά... ο,τι να ‘ναι. Και αυτό χρησιμοποιούσε split screens.

Το κύριο ενδιαφέρον των δύο αυτών «ταινιών» συνίσταται στη εξοικείωση με τον Warhol αλλά και στην πιθανή συμβολή τους στην εξέλιξη του μέσου.

ΕΙΔΑ 2:
Leni Rifenstahl – “De Triumf De Willnes”(1934, 110min)
Ελλ.«Ο Θρίαμβος της Θέλησης»

Eίδαμε επίσης στο Film Museum, στα πλαίσια του κύκλου ταινιών “Was Ist Film”, το γνωστό απαγορευμένο έργο της σημαντικής γερμανίδας σκηνοθέτιδας και μετέπειτα φωτογράφου L.Rifenstahl που υπηρέτησε πιστά τον Χίτλερ και τα ιδεώδη του (πιθανολογείται ότι υπήρξε και ερωμένη του Χίτλερ). H L.F. είναι γνωστή επίσης και από ένα ντοκυμαντέρ – ναζιστική προπαγάνδα για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1936 στο Βερολίνο. Τα περισσότερα έργα της απαγορεύτηκαν στην πατρίδα της μετά το 1945 ενώ και η ίδια καταδικάστηκε στην συνείδηση των συμπατριωτών της.

Ο «Θρίαμβος Της Θέλησης» είναι ένα ντοκυμαντέρ για το συνέδριο του Γερμανικού Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος (Γερμανικά: Nationalsozialistische Deutsche Arbeiterpartei, εξ ού και η συντόμευση ΝΑΖΙ) στην Νυρεμβέργη το 1934. Η L.R. είχε στην διαθεσή της ένα φοβερό για την εποχή (18 εικονολήπτες!) και είναι σκηνοθετικά και τεχνικά αρτιότατο.

Απίστευτες εικόνες της Νυρεμβέργης ακόμα και εναέριες (από το αεροπλάνο της άφιξης του Χίτλερ), εκστασιασμένα πλήθη, πλάνα γυναικών σε σχεδόν οργασμική κατάσταση να πανηγυρίζουν μαζί με τα παιδιά τους, εικόνες της χιτλερικής νεολαίας, ομιλίες γεμάτες εθνικοπατριωτικά μυνήματα για την (επαν)άκτηση του γερμανικού μεγαλειού από επιφανή στελέχη όπως ο Γκεμπελς, μεγαλοπρεπείς τελετές σε στάδια και πλατείες και άλλα πολλά περιλαμβάνονται στις σοκαριστικές (για μας ξέρουμε τώρα πια την κατάληξη όλων αυτών) εικόνες του «Θριαμβου της Θέλησης».
Ένα καθαρά προπαγανδαστικό μεν, αρτιότατο τεχνικά δε ντοκυμαντέρ που αποτελεί πραγματικό ντοκουμέντο της εποχής αλλά και προοίμιο της βαρβαρότητας που ακολούθησε. Έμφαση δίνεται επίσης στον ίδιο τον Χίτλερ και στις εκδηλώσεις λατρείας στο προσωπό του. Τέλος για να ελαφρύνουμε λίγο το κλιμα, αν μπορεί βέβαια να επιτραπεί αυτό σε ένα τέτοιο θέμα, η εκφορά του λόγου και η θεατρικότητα των κινήσεων του Χίτερ στην ομιλία της λήξης του συνεδρίου είναι πολύ αστεία! (ασχέτου της οργής και αγανάκτησης που μας προκαλούν τόσο τα λεγόμενα όσο και η κατάληξη όλων αυτών)

Πήγα:

Σε δύο-τρία μέτρια / αδιάφορα Erasmus parties όπου έρρεε άφθονο το αλκοόλ, για τα οποία δεν έχω κάτι παραπάνω ενδιαφέρον να σας πω.

Lange Nacht Der Museen το περασμένο Σάββατο. Τα περισσότερα μουσεία αλλά και άλλοι παρόμοιοι χώροι της Βιέννης λοιπόν ήταν ανοιχτά για το κοινό από τις 6μμ έως τις 1πμ με ενιαίο εισιτήριο μόλις 12 ευρώ(10€ φοιτητικό). Επισκεφθήκαμε το MUMOK (Μουσέιο Μοντέρνας Τέχνης) - περισσότερες πληροφορίες σε επόμενο V.C.- και την εθνική βιβλιοθήκη της Βιέννης σε ένα πανέμορφο εξωτερικά μπαρόκ κτίριο . Το εσωτερίκο της βιβλιοθήκης ήταν πραγματικά βγαλμένο από ταινία με τεράστιες ράφια με βιβλία ως το ταβάνι, μεγάλες σκάλες και τα σχετικά!

Την Τετάρτη που μας πέρασε πήγα στο «περιβόητο» Flex Club που είχε μάλιστα βραδυά “London Calling”. Αν και το πιο γνωστό nightspot της Βιέννης, κατα βάση είναι μια τρύπα και μισή κάτω από μια γέφυρα του Δούναβη. Τίποτα ιδιαίτερο σαν χώρος, μάλλον σε αποθήκη φέρνει πιο πολύ και σχετικά μικρός (αναρωτιόμαστε που χωράει ο κόσμος όταν έρχονται μεγαλα dj ονόματα όπως πχ Sven Vath σε λίγες μέρες). Έχει είσοδο 5€ (χωρίς ποτό) και η μπύρα κοστίζει 3,40€. Αν όμως επιστρέψεις το ποτήρι του ποτού ή το μπουκάλι της μπύρας σου επιστρέφεται 1€ (...αυστριακές καινοτομίες). Η μουσική πάντως πολύ καλή και στα γούστα μας (Franz Ferdinand, Pulp, κλπ) αν και δεν καταλάβαμε τι είδους “London Calling” είναι οι Raveonettes(!) ή οι Scissor Sisters(!!). Πάντως καλά περάσαμε αν και δεν ήταν λίγη η ταλαιπωρία της αναμονής μετά στο κρύο του πρώτου τραίνου (μαζί φυσικά με τους αυστριακούς που πηγαίναν στις δουλειές τους).

ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ:

Εκεί καλά πάνε τα πράγματα και το περιεχόμενο τους όχι ιδιαίτερα απαιτητικό – μάλλον τα μαθήματα στο αντίστοιχο Επικοινωνία και Μ.Μ.Ε. του ελληνικού πανεπιστημίου είναι πιο δύσκολα!
Υπάρχουν πάντως μερικά μαθήματα που φαίνονται ιδιαίτερα ενδιαφέροντα όπως η ιστορία των κόμιξ, η ιστορία της πορνογραφίας, η επικοινωνιακή πολιτική του ναζισμού, καθώς και το «λεσβιακές αναγνώσεις και gay στρουκτουραλιστικές αναλύσεις»(!!!). Όλα αυτά βέβαια δεν έχει νόημα να τα διαλέξω διότι δεν θα αναγνωριστούν μετά στην Ελλάδα. Επίσης ένας διδασκοντας σε κάποιο άλλο μάθημα που έχω (και περιμένω να αναγνωριστεί) είναι απλά ένας τελειόφοιτος φοιτητής(!) πιθανόν μικρότερος σε ηλικία από εμένα(!!). Όχι τιποτά άλλο αλλά πήγα και εγώ σαν την χαζή ψαρωμένη να βρώ τον καθηγητή και με παρέπεμψαν σε αυτό το ...παιδάκι(!!!).

Και για το τέλος, το δυσάρεστο της εβδομάδας... Την Παρασκευή είχαμε μαζευτεί μια μεγάλη παρέα πριν πάμε σε κάποιο από τα Erasmus party σε μια τριτοκλασσάτο pub/bar. Βγήκα λοιπόν έξω να κάνω ένα τσιγάρο και αυτό ήταν! Δεν μ’ άφηναν οι τρεις πορτιέρηδες να ξαναμπώ γιατί ήμουν λέει πιωμένη (ενώ δεν είχα πιει ιδιαίτερα). Η συμπεριφόρα τους δε ήταν αισχρή, όλο το σκηνικό απαίσιο και ξενέρωσα απίστευτα. Τους έβρισα και εγώ μετά αλλά νομίζω ότι τους άξιζε... Anyway… δεν πειράζει και τόσο...

Φιλιά σε όλους-ες μέχρι την άλλη εβδομάδα!!!
Uma