Everybody Else Is doing It, So Why Can't We?

Όχι, δεν θα μιλήσουμε για εκείνο το ομότιτλο -καλούτσικο- δισκάκι των Cranberries από το Limerick της Ιρλανδίας... θα ασχοληθούμε με το γνωστό θέμα που 'ταλανίζει' την blog-όσφαιρα τον τελευταίο καιρό...


"Πάρτε ένα δάσκαλο των ανθρωπιστικών μαθημάτων και συζητείστε μαζί του: και τι δεν μας κάνει να αιστανθούμε αυτή η υπεροχή που του δίνει η τέχνη του, πόσο γοητεύει τις γυναίκες και τους αδαείς σαν εμάς, εκπλήσσοντάς μας με τη σταθερότητα των επιχειρημάτων του, με την ομορφιά της τάξης που έχει; Πόσο κυριαρχεί πάνω μας και μας πείθει για ότι θέλει; Ένας άνθρωπος που πλεονεκτεί τόσο τόσο σε γνώσεις και σε μέθοδο, γιατί ν' ανακατεύει τις βρισιές, την παραφορά και τη λύσσα στο οπλοστάσιο του; Ας βγάλει το ψηλό καπέλο του, την τηβεννό του και τα λατινικά του, ας μην ταλαιπωρεί τ' αυτιά μας με ατόφιο και ωμό Αριστοτέλη: θα τον πάρετε για έναν από εμάς ή και χειρότερο. Μου φαίνεται, με αυτή τη σύγχυση και περιπλοκή της γλώσσας, με την οποία μας στριμώχνουν, ότι θυμίζουν τους παπατζήδες: η επιδεξιότητα τους μάχεται και καταβάλλει τις αισθήσεις μας αλλά δεν κλονίζει διόλου την πεποιθήση μας: έξω από αυτό το καραγκιοζιλίκι δεν κάνουν τίποτα που να μην είναι κοινό και ποταπό. Με το να είναι πιο διαβασμένοι δεν σημαίνει πως είναι και λιγότερο αδέξιοι."

Απόσπασμα από το "Περι της τέχνης της συζήτησης" από τα Δοκίμια, Βιβλίο τρίτο του Μισέλ Ντε Μονταίν (μετάφραση: Φ.Δ. Δρακονταείδης).

Κατά τα άλλα, περί του θέματος το καλύτερο έχει ειπωθεί (ή καλύτερα απεικονιστεί) εδώ...

Αυτά προς το παρόν