The Edukators

Οι μέρες της αφθονίας σας είναι μετρημένες
(Die Fetten Jahre sind vorbei, 2004)
(σε πολλές αγγλόφωνες χώρες κυκλοφορεί με τον τίτλο «The Edukators»)

Ένα ακόμα καλό γερμανικό φιλμ που συνεχίζει την καλή πορεία του σύγχρονου γερμανικού κινηματογράφου(όπως στο «Τρέξε Λόλα Τρέξε», «Το Πείραμα», το «Θαύμα της Βέρνης, «Goodbye Lenin», κλπ ). Η πλοκή με λίγα λόγια: Οι Edukators είναι δύο εξεγερμένοι φίλοι οι οποίοι «εισβάλλουν» σε σπίτια πλουσίων και χωρίς να κλέβουν τίποτα αναδιαμορφώνουν όλο το εσωτερικό και αφήνοντας μηνύματα όπως ο τίτλος ή «Κολυμπάς στα λεφτά», κλπ. Σε κάποια από τις επιδρομές είναι μαζί η φίλη του ενός η οποία είναι πνιγμένη στα χρέη εξαιτίας ενός τροχαίου στο οποίο τράκαρε την Μερσεντές ενός πολύ πλούσιου διευθυντή. Η επιδρομή αυτή τη φορά είναι αυθόρμητη και γίνεται στο σπίτι (...σπίτι? χε χε χε) του συγκεκριμένου επιχειρηματία ο οποίος όμως τους πιάνει έπ’ αυτοφώρω. Οι τρεις νέοι πάνω στον πανικό τον απαγάγουν...

Ένα πολιτικό και κοινωνικό φιλμ με πολλά στοιχεία σάτιρας πάνω στην επαναστατική ηθική και τον συμβιβασμό, στη φιλιά και στη προδοσία αλλά και στη δυναμική των μικρών ομάδων. Το φιλμ είναι κάπως αργό στην ανάπτυξη και μάλλον «πλατιάζει» σε ορισμένα σημεία αλλά το μήνυμα (αν και λίγο αφελές) περνάει...Ξεκινώντας με εικόνες μιας Γερμανίας καθόλου ειδυλλιακής, με την ανεργία να καλπάζει και τις ανισότητες να παίρνουν σιγά σιγά χαρακτηριστικά Τρίτου Κόσμου (πολύ πλούσιοι ή πολύ φτωχοί), ο σκηνοθέτης δείχνει να δικαιώνει τις πράξεις των επαναστατημένων νέων αλλά όχι με απλοϊκό τρόπο ή στεκόμενος σε δίπολα έχοντες – μη έχοντες ή περιθώριο - κεφάλαιο. Οι σύγχρονοι νέοι που απ’ την μια επαναστατούν με το δικό τους τρόπο αλλά απ’ την άλλη μπορούν και πάνε διακοπές στην Βαρκελώνη ή να παρακολουθούν συναυλίες στο ColumbiaHalle.

Παράλληλα αναπτύσσει και το πως μια φιλία μπορεί να προδοθεί από ένα τυχαίο (ή και όχι τόσο τυχαίο) γεγονός όπως ένας κοινός ερωτικός πόθος. Ενώ λείπει ο ένας για διακοπές στη Βαρκελώνη, ο άλλος «μπλέκεται» αισθηματικά με την φίλη του. Στην αρχή αυτό δεν γίνεται αντιληπτό αλλά τα σημάδια γίνονται όλο και πιο εμφανή με συνέπεια οι δύο φίλοι να έρθουν σε ανοιχτή ρήξη.

Το κύριο μέρος όμως στο οποίο στέκεται η ταινία είναι ο συμβιβασμός. Ο 60άρης διευθυντής αποδεικνύεται ότι ήταν μέλος αριστερών οργανώσεων το 1968 και είχε πάρει μέρος στις τότε εξεγέρσεις.

«Στην αρχή αγοράζεις ένα πιο αξιόπιστο αυτοκίνητο με κλιματισμό. Έπειτα παντρεύεσαι. Κάνεις παιδιά. Αγοράζεις σπίτι. Τα παιδιά χρειάζονται μόρφωση – ΑΣΦΑΛΕΙΑ. Και καταλήγεις να ψηφίζεις τους συντηρητικούς»

«Κάποτε σχεδιάζαμε και εμείς να απαγάγουμε κάποιον μεγάλο, 30 χρόνια μετά εγώ είμαι αυτός»

Δύο φράσεις-κλειδιά που κυνικά δίνουν τον τόνο του συμβιβασμού και της σταδιακής μετάβασης από το ένα στάδιο (εξέγερση) στο άλλο(κατεστημένο).

Το φιλμ, τελικά, κινείται σε αυτούς τους άξονες εξέγερση-συμβιβασμός και φιλία-προδοσία με αρκετά επιτυχημένο τρόπο και τελειώνει με ένα εντυπωσιακό, γεμάτο ανατροπές αλλά και διφορούμενο φινάλε. Όποιο τέλος και αν διαλέξει κανείς πάντως σίγουρα αφήνει θετικά συναισθήματα.

Στα αρνητικά, θα συγκαταλέγαμε το ότι γίνεται κάπως «μελό» σε ορισμένα σημεία , τα διάφορα κλισέ (καυγάς μεταξύ φίλων, επανένωση, κλπ.), ο «επαναστατικός» λόγος είναι ολίγον αφελής και ότι (όπως προείπαμε) «πλατιάζει» σε ορισμένα σημεία άνευ λόγου.

Στα θετικά τώρα:
Το έργο είναι καλογυρισμένο, η μουσική πολύ καλή, σωστές δόσεις γλυκόπικρου χιούμορ, το φινάλε που σε αφήνει με πολλές σκέψεις ενώ η ηθοποιία του Daniel Brühl σε υψηλά επίπεδα ως συνήθως. Πολύ ενδιαφέρουσα (και αστεία επίσης) η αρχική σκηνή με την πλούσια γερμανική οικογένεια να ανακαλύπτει την «αναδιαμορφωμένη» βίλα της.

Σημείωση: Σε όλες τις διεθνείς διανομές της ταινίας εκτός Γερμανίας λείπει μια σκηνή από το τέλος. Για περισσότερες πληροφορίες δείτε και στο IMDB (καλύτερα όμως αφού δείτε την ταινία)

Links:
http://www.imdb.com/title/tt0408777/maindetails
http://www.diefettenjahre.de